Een paar maanden geleden is Jos naar NL terug gegaan omdat hij en Irma in blijde verwachting waren. En zo hoort het ook. Je meisje bijstaan in die laatste zware weken voor de bevalling. Irma en Jos waren samen aan het genieten van zwangerschapsverlof! Nog wat dingen aanschaffen, nog wat plankjes ophangen, wachten op het bezoek van de wijkverpleging die komen kijken of je alles wel klaar hebt staan voor de baby, op zwangerschap controles, koffie drinken, de grilplaat uitproberen in de nieuwe keuken, stukkie fietsen, rennen met chocolade voor de aanstaande moeder, midden in de nacht een glaasje water halen, kortom alle geneugten die alle aanstaande ouders mogen ondergaan. En toen kwam de kleine Viggo ook nog later dan verwacht...
En nou is Jos papa geworden. En Irma natuurlijk mama. En kleine Viggo heeft het helemaal naar de zin en laat zijn ouders lekker heen en weer rennen. En het liefst 's avonds natuurlijk. En natuurlijk net als je bijna slaapt. En als je 's ochtends in de spiegel kijkt, vallen de gitzwarte wallen onder de ogen al niet eens meer op. En even rustig naar Studio Sport kijken is er niet meer bij. En als je met z'n drietjes ergens heen wilt gaan, ben je eerst 2 uur aan het pakken om alles bij elkaar te zoeken en mee te nemen en tegen die tijd moet die kleine alweer een flesje...Kortom alle geneugten die nieuw bakken ouders mogen ondergaan. Echt we herkennen dit allemaal!
Dus dat Jos nog even weg blijft is vanzelf sprekend. Zo hoort het ook. Iedereen moet wennen aan elkaar en de situatie en dat kost tijd en geduld.
Maar hier in Hong Kong is het stil. Bij elke maaltijd blijft er 1 stoel leeg. En als ik soep kook, geen Jos. Bij elke hardloopsessie missen we die witte sokken. Bij elke software-error denken we 'was Jos hier maar...'. En als we Tai Mo Shan op willen lopen, missen we de fiets. En als ik voorbij het Charlie Brown Cafe voorbij loop en naar boven kijk, blijft het licht uit...
Jos, we missen je!
No comments:
Post a Comment