Zielepiet

Chiel heeft al een tijdje last van rugpijn. De ene dag kan hij haast niet lopen, de volgende dag heeft hij nergens last van. In Nederland ging het best goed en heeft hij zelfs afstanden gelopen voor de training van de marathon in Japan. Toen we weer terug in HK waren werd het ineens een stuk erger.

Ik weet niet hoe het bij jullie thuis gaat maar hier wilde de man des huizes niets weten van een dokter of een fysiotherapeut. Ik kon het blijven herhalen. 'Ga nou toch even langs de fysio!' En steeds werd het weer afgewimpeld. 'Nergens voor nodig..., het gaat steeds beter...' zei hij terwijl hij krom van de bank opstond. In ieder geval werd het het vorige weekend nog erger en hij gaf zomaar toe om maandag naar de fysio te gaan.

Afgelopen maandag was het zover. Hij ging door de wringer en daarna liep hij gelijk door naar het werk. Geen tijd om thuis te zitten. De volgende 3 dagen ging hij zelfs op en neer naar China en vrijdag mocht hij weer langs komen. Opnieuw door de wringer en deze keer met acupunctuur erbij.

Hij heeft er echt last van. Zo erg zelfs dat hij niet meer heeft hardgelopen sinds we terug zijn en naar het werk lopen kost veel energie. Het schijnt dat hij last heeft van de zenuwbanen die zijn benen ingaan. Volgens de fysio komt alles goed maar het kost even tijd. En dat is nou net iets wat Chiel niet heeft...tijd. Vanavond komt Berry met zoon voor 2 weken, van de week komen klanten, kortom de aankomende 2 weken zit hij met een bomvolle agenda.

Chiel is nu even zielig. Ik ben maar cupcakes aan het maken voor 'm...