Hebben wij weer...

Tijdens de fysio komen we vaak dezelfde mensen tegen. Hele lieve vriendelijke Chineesjes die het maar wat bijzonder vinden dat er een grote sportieve witte op dat apparaat zit, dag in dag uit.
Maar ik krijg ook aanspraak. Als ik in de rij sta om de rekening te betalen voor de fysio beginnen de mensen tegen me te praten. Hoe het gaat, hoe het komt, wat er is gebeurt.

Zo begon ook Vicky tegen me te praten. Een elegante mevrouw die ook al maanden bij de fysio te vinden is. Ze schijnt een probleem te hebben met haar benen. We raakten aan de praat en vroeg hoe wij hier terecht waren gekomen, of Chiel hier werkte en wat hij dan voor werk deed.

Nou heb ik daar altijd een probleem mee als mensen mij dat vragen omdat het niet in 1 zin te vatten is. Ze doen zoveel en het is allemaal zo divers, dat je bijvoorbeeld niet kan antwoorden met 'Logistic". Dus ik legde uit dat het nogal moeilijk te beschrijven is maar dat er kantoren zijn en een fabriek en dat ze tegenwoordig ook aan 'glas' doen. Haar interesse was gewekt en zij vertelde weer dat ze een goede vriendin had die de kinderen heeft opgevoed van een man die 'used to work in glas engineering'. Zo had hij volgens haar ook gewerkt aan Opera House in Beijing.

Ze heeft na dat gesprekje met mij, nog even gepraat met Chiel en de keren daarop kwam ze altijd een praatje maken over de man van het glas. Nog steeds waren wij een beetje terughoudend. Is ze niet gewoon super nieuwsgierig of klopt het wat ze zegt?  Maar Vicky had haar vriendin op de hoogte gebracht en email adressen uit gewisseld.

We kregen een mailtje van Irene, de vriendin van Vicky. Ze nodigde ons uit voor een etentje. De architect zou komen, Vicky ook, en of wij dan de man van het glas, Ton die hier was op zakenbezoek, ook wilden uitnodigen. Het leek haar gezellig en interessant. De afspraak werd gemaakt. Zaterdagavond om 7 uur in Causewaybay, bij Lei Garden Chinese restaurant in Time Square.

Met zo'n afspraak weet je eigenlijk niet wat je moet verwachten en eerlijk gezegd dacht ik dat Vicky misschien alles een beetje had overdreven. Ik had er eigenlijk niet zo veel zin in. Van hier de taxi in naar Causewaybay, de drukte van die plek op zaterdagavond, nee, het trok me niet zo. Maar we stapten toch de taxi in. Wij, Ton en Ron. Ron nam zijn koffers mee want hij moest 's avonds door naar het vliegveld omdat hij terug naar NL zou vliegen.

We kwamen bij het restaurant aan en omdat wij de eersten waren van het gezelschap, werden wij nadat er een telefoontje gepleegd was naar Irene, alvast aan een tafel gezet. Een absurd grote tafel met wel 12 stoelen. Nou dat lijkt me overdreven, dacht ik nog. Wij zijn met z'n vieren, Irene, Vicky en de man, dat maakt 7, dus hoezo zo'n tafel?

Even later kwam Irene binnen. Een hele elegante wat oudere Chinese dame. In perfect Engels sprak ze ons toe. Hoe leuk ze het vond dat wij op de uitnodiging waren ingegaan. Ze stelde een andere dame voor. Emily. Een goede vriendin van haar. Even later kwam Vicky binnen. Toen kwam er een man binnen, Taylor. Vervolgens kwam er nog een elegante oudere Chinese dame binnen met een blanke meneer. Dat was haar echtgenoot en ze waren net gisteren aangekomen uit Zwitserland waar ze woonden. Deze dame en Irene, waren al vriendinnen voor een hele lange tijd. De blanke man deed mij trouwens denken aan Prins Claus! En als laatste kwam Ken binnen. De man waar het allemaal om begonnen was. Oeps...

Ineens zat die hele grote tafel helemaal vol! En aan de Chinese dames te zien hadden we te maken met een elite groepje met oud geld! De manager boog en knikte. Irene keek niet eens op de menu kaart. Zij bestelde uit het hoofd en de manager kwam met suggesties. Zo kan het dus ook ;-)

 

Ken gaf Chiel en Ton een prachtig boek met de titel ROAD TO THE 'SKY DOME'. En wat een verrassing, Ken stond daarin als schrijver en als architect! Van Het Opera House in Beijing! Ok. Ik voelde me ineens enorm under dressed en ik was blij dat Chiel zijn korte broek nog had verruild voor een lange!

Het werd een hele gezellige avond, met zalig Chinees eten en de connectie tussen Ton en Ken was duidelijk aanwezig en de eerste afspraak werd gemaakt. Er werden foto's gemaakt over en weer. We zijn met iedereen op de foto's gegaan! Ik heb de klein kinderen van Irene mogen bewonderen op haar Iphone. Taylor had zich opgeworpen als mijn privé opschepper (van eten). Ook bleek Emily, de personal assistent te zijn van Irene. En on top of everything, bleek dat onze Irene Tao Ho, de vrouw te zijn van Dr. Ho. Een beroemde architect en kunstenaar uit HK, die o.a. de vlag van HK-SAR heeft ontworpen. Hier een linkje.  Hij heeft helaas in 2002 een beroerte gekregen en is sinds die tijd verlamd.

Het mag duidelijk zijn dat wij dit bezoek totaal onderschat hadden! Maar aan het eind van de avond, bij het afscheid, kregen we van iedereen hele lieve woorden mee en gingen we uit elkaar met dikke handdrukken en knuffels. Het kan raar lopen...

(Ik moet misschien toch eens langs Shanghai Tang om een leuk jurkje aan te schaffen voor dit soort afspraken ;-)