Op controle

Zoals ik gisteren al schreef, vandaag werden we verwacht in het Queen Elisabeth Hospital. Weer op controle bij de dokter die Chiel heeft geopereerd.

Op het kaartje stond dat we om half twaalf een afspraak hadden dus we gingen op tijd er heen. Met de taxi deze keer want Chiel moest na de afspraak gelijk door naar het werk en we wilden de rolstoel maar eens thuis laten staan. En het blijft altijd een beetje zoeken. De poli staat los van het ziekenhuis, vol met hindernissen. Maar goed, om kwart over 11 had ik betaald en mochten we plaats nemen in de wachtkamer.

En dan is het wachten, wachten en nog eens wachten. Na een uur ben ik maar weer op stap gegaan om te vragen hoe lang ze zo'n afspraak denken te rekken. Alsof we niets anders te doen hebben zeg.

Ik ben nu achter het geweldige systeem wat ze hanteren! Ja, op je kaartje staat wel 11.30AM, maar dat is een richt tijd! Je moet betaald hebben voor die tijd en dan ga je in de lange rij wachtenden voor je. Als je goed op het kaartje kijkt zie je ergens 36 staan, en dat wil zeggen dat er 36 wachtenden voor je zijn! Super.

Na 2 uur nog maar eens gaan vragen want ondertussen kregen Chiel en ik last van 'frostbite' oftewel bevriezingsverschijnselen! Mijn hemel. De airco stond voluit te loeien en ineens keek ik jaloers naar die wachtenden die een dikke winterjas, sjaals en oorwarmers aan hadden! Nou snap ik het! Ik was het wel een beetje zat. Punt 1, je krijgt een houten reet op die stoelen, punt 2, je bevriest waar je bij zit, punt 3, honger!!

Ik vroeg het aan een volunteer (vrijwilliger) die in de wachtkamer stond. Ze wees naar kamer nummer 8. Daar moest ik maar heen gaan. Ik deed de deur open maar daar zat een arts een patiënt te onderzoeken. Ik liep weer naar de volunteer; weet je zeker dat ik daar naar binnen moet? Er zitten mensen! Geen probleem, zei ze. Gewoon naar binnen en achter de dokter is de zusterpost. Daar kunnen ze het nakijken. Een beetje beschaamd maar wel met overtuiging liep ik naar binnen. Niemand keek raar op dus dat zat wel goed. We hadden nog 5 mensen voor ons zei ze. Nou dan wachten we nog even...

Na 3 uur wachten werden we geroepen. De dokter, een hele aardige man, nam zijn tijd en wilde alles weten van Chiel. Hij vroeg hoe het ging op de lokomat, of Chiel er baat bij had want hij weet daar zelf erg weinig van af. Ook vertelde hij dat vooral buitenlanders die hier wonen vragen naar de lokomat. De Chinezen zelf geloven het wel en/of weten niet eens dat er 2 van die machines staan in HK! 1 in het QE en 1 in het Kowloon hospital. Ook vertelde hij het verhaal van een Australische jongen, woonachtig in HK die rugby speelde, verkeerd terecht kwam en nu verlamd is. Ook hij gebruikt de lokomat!

Na gezellig gebabbeld te hebben, namen we weer afscheid. Tot over een half jaar! zei hij...hmmm
Morgen nog naar de apotheek in het ziekenhuis. Ik had effe geen zin meer om nog langer ergens te wachten. Plus, ik moet Chiel's ID kaart dan meenemen en die hadden ze vanmiddag op het werk nodig. De PERMANENT RESIDENT kaart wordt aangevraagd!