Scary

We weten allemaal dat de gemiddelde taxi chauffeur hier in Hong Kong slechts 1 hersencel heeft. We zijn er nu ook achter dat de gemiddelde buschauffeur dat ook heeft.

Gisteravond wilden Chiel en ik gaan eten. Het plan was om naar K11 te gaan omdat daar tegenwoordig een Pizza Express zit en we enorme trek hadden in een pizza. Dus wij met de rolstoel op weg.

We liepen op Modyroad net voorbij het Wing On plaza. Onder de flyover is een busstation. En als je rechtdoor wil moet je de inrit van het busstation oversteken. Ik erger me altijd enorm als ik zie dat de auto's en/of bussen zo gaan staan dat er geen voetganger meer door kan en gisteravond was dat ook het geval. De stoplichten stonden op rood voor het verkeer dus wij zouden normaal gesproken moeten kunnen oversteken.

Maar zoals ik al zei, de (bus)chauffeurs hier hebben schijt aan voetgangers. Ze gaan zo staan dat zij gelijk door kunnen rijden als het op groen springt en de voetgangers hebben pech. Die wachten maar. Nog sterker, er was eerst wel ruimte voor de voetgangers maar de buschauffeur in kwestie, zag ons aankomen en trok nog even op zodat die ruimte verdween als sneeuw voor de zon. Hufter!

Ik keek hem nog aan, weet zeker dat hij ons zag, maar de chauffeur deed net of hij ons niet zag. Er zat niets anders op om achter de bus langs te lopen om de stoep op te gaan. En net toen wij tussen de bus en de stoep reden, trok hij op en maakte een te krappe bocht!

We zaten klem! Hij gebruikte zijn spiegels niet en trok gewoon op! Potver! Ik trok uit alle macht aan de rolstoel, probeerde mijn eigen benen te redden, en toen bleef de bumper van de bus in Chiel's wiel hangen! De rolstoel werd een stukje meegesleept!

Ik ben nog nooit zo bang geweest! Ik heb de rolstoel los kunnen rukken, zette Chiel op de stoep en rende achter de bus aan die moest wachten voor het stoplicht. Ik bonkte op de deur en de chauffeur keek verschrikt op!

Hey!!! You could have killed us!!! Use your damn mirrors!! Chiel kwam er ook aan rollen en vroeg de chauffeur of hij wel een rijbewijs had. De man zei niets en deed alleen of hij niets hoorde en niets gezien had. Toen we een foto maakten van het nummerbord, toen kon hij ineens wel reageren, I have to take the corner! Ja, dat zal maar je moet wel je ogen gebruiken!

Hij reed door en toen zagen we pas de schade aan de rolstoel. Het rechter wiel is helemaal ontzet en zo krom als een hoepel. We hebben geluk gehad dat we zelf niets hebben en dat het wiel er niet vanaf getrokken was.

We hebben eerst 5 minuten tegen elkaar aangehangen en ik heb nog nooit zo gehuild. We zijn ook gelijk naar huis gegaan. Bij mij was de trek gelijk over. Maar Chiel vond het beter om langzaam aan naar de Thai op het plein te lopen en nu maar hopen dat het wiel er niet van af valt. Daar hebben we iets gegeten, allebei stil van de schrik.

De rolstoel kunnen we weg gooien. Die doet het niet meer. Maar wij hebben gelukkig niets. En dat is het belangrijkste. Morgen naar de politie want van de schrik hebben we niet gezien van welke busmaatschappij deze bus was om een klacht in te dienen.