Jammer

Ik moest vandaag denken aan mijn ouders. Allebei geboren en getogen in Indonesië. Hun familie was daar. De omgeving bekend. De temperatuur aangenaam zelfs bij tropische regenbuien. De ingrediënten voor de typische Indonesische maaltijd gemakkelijk te krijgen.

En toen kwam de oorlog...Ze werden uit elkaar gerukt en beiden hebben ze afzonderlijk in het Jappen-kamp gezeten. Mijn moeder met mijn oudste zus die op dat moment nog een kleuter was. Na de oorlog veranderde veel. Ineens was die omgeving niet zo vriendelijk meer. Ineens maakte het klimaat niets meer uit. Weg wilden ze. Zo ver weg als maar kon.

Ze zijn nooit meer terug gegaan...zelfs niet voor vakantie. Ze wilden er niets meer mee te maken hebben en hebben nooit meer gesproken over hun leven in Indonesië en de oorlog...Korte antwoorden kregen we als we vragen hadden...

Maar hoe groot moet de tegenstelling zijn geweest! Indonesië en Nederland! Ik kan me haast niet voorstellen, hoe moeilijk het moet zijn geweest voor ze! Koud, nat, en van sambal had helemaal niemand ooit gehoord. Het buitenleven wat ze vast hebben gehad, was nu binnen. In een kleine doorzonwoning met een groot gezin. En de geur van trassi vulde de straat...

Ja ik moet daar vaak aan denken als ik door de straten van Tsim Sha Tsui loop. Ik voel me hier thuis. De meeste etensgeuren die opstijgen zijn bekend en doen me aan thuis denken, toen ik nog bij mijn ouders woonde. Het wandelen door de klamme hitte, doet me denken aan hun tijd in Indonesië...En elke Chinees die rond de 70 is, doet me sterk herinneren aan mijn vader...En als ik weer op de markt loop en alle exotische groenten en fruit zie liggen, dan denk ik aan mijn moeder. Hoe geweldig ze dat gevonden had...

Eigenlijk wel heel jammer dat ze er niet meer zijn en dat ze nooit hebben mogen meemaken hoe ik hier woon in Hong Kong...