De terugreis

Het zal niemand verbazen. Na een reis van 24 uur, verdeeld over 2 dagen vanwege het tijdsverschil, ja dan ben je brak. Wakker zijn op de raarste tijden, slapen op de raarste tijden, honger, de he-le-dag-door. T'is niet anders want ik had de trip niet willen missen!

Woensdag vertrokken we samen met Jesse van het hotel naar het vliegveld. De grootste-auto-ooit moesten we helaas weer afstaan. Heel jammer.

We gingen weer inchecken. Natuurlijk was mijn ticket opnieuw niet te vinden in het systeem. Ik had niets anders verwacht. De meneer van Delta heeft ons wel erg goed geholpen en heeft ons geweldige plekken bij de nooduitgang kunnen geven. Waarvoor onze hartelijke dank!

We hebben nog met Jesse koffie gedronken in de vertrekhal en even later vetrok hij richting Detroit. Wij zijn naar de gate gesloft en toen begon onze terug reis.

Eerst van Orlando naar Atlanta. Deze vlucht duurt iets meer dan een uurtje. Ik had een plek helemaal achterin gekregen en Chiel zat iets verder naar voren. In het midden van een rijtje van 3. Ik maakte nog een grapje. "Zal je zien dat jij straks lekker krap zit, net als ik op de heenvlucht!" Ik zat naast een echtpaar uit Mexico en we waren een beetje aan het kletsen. Ik zag uit mijn ooghoek dat Chiel nog steeds links van hem, niemand had zitten. Mazzelaar, dacht ik nog. De deuren van het vliegtuig gingen bijna dicht toen de grootste zwarte man EVER, gezellig naast Chiel kwam zitten!

Dat hoofd van Chiel...hij keek nog achterom en daarna kon hij zich niet meer bewegen! Het was een hele aardige man die naast Chiel kwam zitten maar hij was zo groot dat hij de leuningen tussen Chiel's stoel en de zijne omhoog moest doen. Voor 70 minuten lang was Chiel vacuüm gezogen!

Enfin, in Atlanta liepen we van de ene naar de andere gate. Zo veel moeite als je moet doen om de USA binnen te komen, zo onverschillig zijn ze als je het land vertrekt. Wij zijn nergens een douane post tegen gekomen. We hebben het zelfs nog nagevraagd, 'klopt dit wel?', maar schijnbaar kan je bij het verlaten van de USA zo door lopen.

De gate waar wij moesten wachten op de vlucht naar Amsterdam zat helemaal vol. Vooral veel Indiërs omdat deze vlucht door ging naar Bombay. De hand bagage die deze mensen meenemen is ongekend. Veel, heel veel! De man van Delta besloot dan ook ter plekke dat hij de handbagages gingen checken. Ook was 1 stuks handbagage maar toegestaan. Wat vreemd is omdat vele mensen op doorreis zijn en nergens je wordt verteld dat je maar 1 tas het vliegtuig mag meenemen. Dan kan je niet ineens zeggen tegen die mensen. Waar laat je dan ineens tasje nummer 2? Dus binnen afzienbare tijd was het een grote chaos rond de balie van die meneer van Delta! Ik heb me met Chiel daar aardig tussendoor gemaneuvreerd omdat ook ik 2 tasjes had!

We waren in het vliegtuig en onze stoelen 2 naast elkaar bij de nooduitgang stonden voor ons klaar! En toen viel ons oog weer op de dames van Delta! Gemiddelde leeftijd: 60 jaar, gemiddeld gewicht: veel te zwaar! Het was echt onvoorstelbaar. Chiel en ik keken ook steeds om ons heen of we misschien in een uitzending zaten van Banana Split. Het was echt te belachelijk voor woorden! De stewardess die steeds bezig was in ons stukje vliegtuig lag meer met haar ogen dicht op de stoel voor ons, dan dat ze bezig was  met haar werk. De vlucht van 8 uur en een beetje was begonnen!

We kwamen aan in Amsterdam. Eerst douane, dan bagage ophalen en dan weer inchecken bij Cathay Pacific voor onze vlucht naar Hong Kong. Alles verliep goed totdat we bij de bagageband stonden te wachten. Het allereerste stuk bagage liep gelijk vast in de lopende band. Gevolg: geen bagage! Dat duurde even voordat men op Schiphol dat doorhad, dus een oplettende passagier dacht, ' misschien kan ik even die schouderband van die tas eruit trekken!'. Net toen die man op de band stond en enorm zijn best deed om Schiphol's werk te doen, liep er een douanebeambte langs. 'Nee meneer, dat doen we dus niet hè! Zo werkt dat dus niet!' riep hij in het voorbij lopen van de band. Waarop de passagier van de band springt en zegt 'Fuck it!'

Dit incidentje duurde natuurlijk zo'n half uur voordat de bagage verder van de band afrolde. We pakten onze koffers en liepen in 1 streep naar de balie van Cathay. We waren weer ingecheckt en mochten straks gebruik maken van onze bedjes voorin het vliegtuig! Heerlijk! Deze vlucht zou 12 uur duren.

Wat een verademing om weer tussen 'onze' dames van Cathay te zitten! We kregen weer service! En normaal eten! Jammer genoeg liepen we vertraging op omdat er 2 koffers uit het vliegtuig gehaald moesten worden omdat de passagiers niet waren op komen dagen. Maar eenmaal in de lucht heb ik zeker 6 uur geslapen!

Gistermorgen om 8 uur landde het vliegtuig, en 10 minuten later zaten we al in de taxi terug naar huis. Chiel heeft de morgen gebruikt om bij te slapen en hij is 's middags naar het werk gegaan. Ik heb weer lekker bijgepraat met Mickey die ik veel te lang niet had gezien! In de middag kwam ik de man met de hamer tegen. Chiel kwam weer thuis om 6 uur, we liepen gelijk door om wat te eten, toen terug naar huis en eigenlijk ben ik in 1 streep naar bed gegaan. Ik was kapot!

Vannacht zijn we een keertje of 3 wakker geweest. We hebben ontbeten om 2 uur 's nachts. En Chiel is weer in China. Behalve de enorme was die op de keukenvloer ligt en het tegendeel dus bewijst, lijkt het of we nooit weg geweest zijn. We zijn weer thuis!