Op zoek naar...een ledikant!

Gistermorgen stond ik op met een fikse hoofdpijn. Het voelde niet goed. Zelfs na een uurtje voor pampus te hebben gezeten op de bank, werd het niet beter alleen maar erger. Maar nu voelde het ook of mijn buik was opgeblazen en om het af te toppen, als een kers op een bakje appelmoes, werd ik nu ook misselijk. Oh ik voelde me echt beroerd. En toen begon de race naar het toilet! Tjonge jonge jonge, ik heb me zelden zo beroerd gevoelt! En dat terwijl het buiten echt prachtig weer was!

Het parkje achter ons huis

Ik heb eerst maar mijn afspraak met Silla en Rain afgezegd. De bedoeling was om te gaan dimsummen ergens in Mongkok. Silla had daar iets over gelezen en wilde eens kijken of het eten echt zo goed was. Ze had me al verteld dat we waarschijnlijk wel lang in de rij moesten staan, voordat we een tafeltje zouden krijgen en dat zag ik helemaal niet zitten. Achteraf hoorde ik dat ze 1,5 uur hebben gewacht dus je begrijpt dat ik erg blij was, dat ik daar niet bij stond!

Daarna heb ik me toch aangekleed en in de taxi gestapt naar de Ikea. De dag ervoor had ik een telefoontje gekregen van Jos, of ik misschien een ledikantje wilde kopen want hij, Irma en Viggo vliegen aanstaande zondag naar Hong Kong! Een geweldige verrassing! Dus al tollend op de benen stapte ik de Ikea binnen maar helaas. Geen 1 ledikantje op voorraad! Enorm balen. Op de terugweg naar huis ben ik gelijk naar de Wing On gegaan. Een Hong Kong warenhuis, een beetje zoals de V&D in NL. Misschien hebben ze daar nog een bedje op voorraad staan...

Helaas zijn de mensen die daar werken een beetje allergisch voor witneuzen. Ze proberen zo goed en zo kwaad als het gaat je te negeren. Want stel je voor dat je tegen die witneuzen moet praten! Best eng natuurlijk! Elke keer als ik al speurend naar een medewerkster zocht over de baby afdeling, schoten ze met hun hoofd onder de toonbank. Hoogst irritant. Maar op een goed moment kwam er toch iemand mij helpen. Ja, ze verkochten ledikantjes, nee, ze waren niet op voorraad. Dat schoot dus ook niet op.

Voor die dag besloot ik mijn speurtocht op te geven. Ik tolde op mijn benen en ik wilde maar 1 ding. Mijn bed in.

De rest van de dag is totaal aan me voorbij gegaan. De toiletpot en ik waren dikke vrienden en de gedachte aan eten alleen al, maakte me weer misselijk. Chiel kwam aan het eind van de dag eerst nog naar huis voordat hij ging eten met Berry. Hij had gehoopt dat ik mee zou gaan, maar toen hij me zo zag liggen, begreep hij wel dat het er niet in zat. 's Avonds na zijn etentje kwam hij thuis met een bakje verse bouillon van de noedelshop naast ons en daar knapte ik echt van op.

Vanmorgen was het ietsjes beter. Aan ontbijten moest ik nog niet denken. Maar de hoofdpijn was al stukken minder. Chiel uitgezwaaid en vanavond ga ik mee eten. Dan ga ik eindelijk Eddy ontmoeten die nu in Shanghai werkt.

Ook ben ik weer naar de Ikea geweest. Alleen dit keer in Causewaybay. Met de metro erheen en bij het overstappen op Admirality, stapte er iemand achter op mijn slipper waardoor mijn slipper ineens kapot was. De mevrouw die voor de metro werkte zag dat. Ze kwam naar me toe, zei iets in het Cantonees en stond even later met een grote rol tape naast me. Ze heeft voor mij de slipper gemaakt en zo kon ik toch op 2 slippers naar de Ikea. Wat was dat een lief mensje!

En ik had geluk deze keer! De Ikea had wel een bedje plus matras op voorraad staan en die wordt a.s. vrijdag bij ons thuis bezorgd! Jippie! Kleine Viggo kan dus gewoon slapen in een echt bed. Moet alleen zijn vader dat bedje in elkaar schroeven...