Onbetaald werk!

Alhoewel ik 5 jaar geleden mijn baan heb opgezegd, daarna geen minuut betaald werk heb gedaan en mezelf prima kan vermaken, lijkt het toch verdacht veel op "werk" wat ik aan het doen ben.

Ik heb de laatste tijd meer tafels geboekt in restaurants dan de conciërge in een willekeurig hotel. Mijn mobieltje staat vol met nummers van restaurants en hotels! Het wordt toch een beetje eng als iedereen je kent die je belt voor een tafel en dat de gastvrouw/man van het restaurant je om je nek vliegt..."Hello Joanna, long time no see!"...of dat je wordt volgestauwd met gratis typisch Chinese rode bonen desserts.



Ik ben "excursies" aan het verzinnen voor gasten die bezig gehouden willen worden. Ze kunnen zelfs kiezen tussen cultuur, natuur, shoppingmalls en markten. En niet te vergeten het stappen, dansen en wat daar bij hoort. Vervolgens ben ik dus "reisleider" van deze prachtige wereldstad.

Ook doe ik dienst als "bankmedewerker" bij het pinautomaat. "Potver! Hij doet het niet! Hoe kan dat?" "Heb je ook op ENTER gedrukt nadat je de pin hebt ingegeven? Heb je ook op ENTER gedrukt als je het bedrag hebt ingevoerd?"

Ik heb ondertussen zo'n 6 octopuskaarten in de tas zitten voor het geval ze met de metro, bus of ferry willen. Verder zit er standaard in de tas, droge en natte tissues (nee geen gebruikte!) en kleine handdoekjes. Het laatste werd in enorme dank afgenomen en meegenomen tijdens het klamme hete weer en ik moet weer naar de Ikea voor nieuwe doekjes.



En vandaag zou ik dus op stap gaan met 4 Duitse klanten. 2 Echtparen die samen een bedrijf runnen en nu naar Hong Kong kwamen om te bekijken of Chiel iets voor hen kon betekenen. Berry vroeg aan mij of ik toch mee kon gaan alhoewel hij ook wel zag dat ik niet in topvorm verkeerde. Dat was leuker voor de dames vond hij. Zolang het geen dagtocht zou worden maar slechts een paar uurtjes, dan kon ik het wel aan, dacht ik. Gewoon een paar extra paracetamols erin.

We spraken af hoe laat en waar we elkaar zouden ontmoeten om gezamenlijk de klanten op te pikken uit hun hotel. Ik voelde iets nattigheid toen Berry zei "Heb je mij erbij nodig? Anders laat ik het graag over aan jou". Uhmm...ja! We zouden toch gezamenlijk de klanten rondleiden? Floepert. Enfin, 11 uur in het hotel en vandaar met de ferry naar de overkant, lunchen, lopen door Sheung Wan en SoHo, taxi in naar de Peak, wijntje op terras en dan naar huis.



Dus de avond ervoor op tijd naar bed, zo tegen 2 uur 's nachts (nog steeds last van slapeloosheid en hoesten/proesten enz) en vanmorgen werd ik wakker gemaakt door Chiel. "Ans! Is alles in orde?", vroeg hij iets in paniek. "Ja hoor, maar waarom ben jij al aangekleed en zo bezweet?", vroeg ik. "Je nam je telefoon niet op en het is al 12 uur! Ik was bang dat je doodziek in bed lag of erger. Ik ben hier heen gerend vanaf kantoor, Berry heeft je al 10 keer gebeld en ik ook!"
Ik zat ineens rechtop in bed zonder een idee te hebben wat de boven of onder kant was van de kamer. Helemaal gedesoriënteerd en totaal slaapdronken. Die medicijnen van de dokter hakken er goed in. Ik had me verslapen!

Chiel ging gelijk weer terug naar kantoor waar hij een meeting was uitgelopen om te checken wat er aan de hand was met mij. Ik ben binnen 10 minuten de deur uitgelopen, een mok koffie bij Starbucks gehaald en heb me gevoegd bij het gezelschap die met Berry op de avenue of stars rondliepen. En de dag is in een wolk aan mij voorbij gegaan. Ik zag mezelf lopen door de stad, maar ik was er zelf niet bij. En nu ben ik net terug van eten met de gasten en Berry en Chiel. Het was toch een dag vullend programma geworden! Ze waren helemaal blij met deze dag, vonden het enig dat ze een persoonlijke gids bij zich hadden, en hun waardering was oprecht.

Morgen mag Chiel aan de bak. Hij neemt ze mee naar China. Berry vliegt weer terug. En ik?
Ik ga een dagje uitzieken en niets doen. Daar heb ik recht op, vind ik zelf....