I "am"sterdam oftewel de Halve van Amsterdam

Met een hoofd vol watten en een 'loop'neus (let op de woord speling!) stapten Chiel, Linn en ik zondagmorgen in de auto op weg naar Amsterdam. We wilden de auto parkeren bij de Amsterdam Arena om daar Tim te ontmoeten en vandaar verder te reizen met het openbaar vervoer. Want waar zouden we zijn zonder de trein? Nou breek me de bek niet open...

Ik was niet in vorm. Voelde me gammel en grieperig en ook al zag het weer er prachtig uit met een strak blauwe hemel en een zonnetje, het was stervens koud! Maximale temperatuur van die dag...10 graden! Voor de renners denk ik een heerlijke temperatuur om te lopen  maar voor zieke toeschouwers niet de beste condities.

Nadat we Linn per metro hadden afgezet op het Leidseplein om een vriendin te bezoeken, reden wij verder om bij de dochter van Tim langs te gaan. Zij woont in de Jordaan en daar heb ik gezien dat je kleiner kan wonen dan in Hongkong! Gezellig maar klein. Ons huisje in HK is een paleis vergeleken met haar ieniemienie huisje. Nadat Tim zich had omgekleed en een boterhammetje naar binnen was gewerkt zouden we 'even' per metro naar het Olympisch Stadium gaan waar de startnummers opgehaald konden worden. Lijn 16. Die moesten we hebben... enfin 2 uur later...

Nou weet ik niet of het lag aan het feit dat we niet helderziend zijn of dat we niet met deze kennis geboren zijn, maar lijn 16 was nergens te vinden. Ja we zagen trams rijden waar een 16 opstond, maar nee we konden geen tram-opstapplaats vinden waar een 16 opstond. We hebben tram 16 op de voet gevolgd (ik bedoel letterlijk er achter aan gerend!!) totdat we blauw zagen en een kleine 3 kilometer verder mochten we dan eindelijk opstappen. En toen we dan eindelijk op weg waren, stopte lijn 16 ver voor zijn eindpunt en mochten we nog fijn een stukje lopen naar het Olympisch stadion. Heel fijn.

Maar goed. De heren renden gelijk door naar de plek waar de startnummers opgehaald konden worden en ik bleef wachten met de sporttas van Tim en onze rugzak bij de startvakken. Chiel en Tim kwamen even later terug en aan het gezicht van Chiel kon ik zien dat hij niet blij was. Het ging te snel, geen goede voorbereiding en hij moest gelijk aan de bak, terwijl hij nog aan het nahijgen was van de reis er naar toe. Ik heb gezwaaid, ze succes gewenst en daarna gewacht tot ze over de streep kwamen...

Met mijn rugzak op en een sporttas die lood zwaar was (Tim wat zat er in godsnaam in?) en die loopneus van mij zat er niets anders op om maar ergens te gaan zitten en langzaam maar zeker blauw van de kou te worden. Ik vond een stoeprand tussen geparkeerde auto's in de zon. Met mijn Ipod en mijn zonnebril op zat ik daar. Uur na uur...Oeps, daar kwam een agent aan...hij keek streng naar mij! Snel trok ik mijn oordopjes uit. "Zeg dame?", riep hij. "Ja?", antwoorde ik. "Insmeren! Goed insmeren! Anders ben je straks verbrand hoor!", lachte de agent. Blijft leuk, die Amsterdamse humor.

Nadat het gevoel uit mijn ledematen volledig was verdwenen, mijn loopneus niet meer verder kon lopen, de lippen blauw kleurden, de watten in mijn hoofd op en neer bonkten en de zon achter het Olympisch Stadion gezakt was, kwam Linn weer terug en samen hebben we Chiel voorbij zien komen. Hij heeft het gehaald! Hij was niet blij met zijn tijd maar ik vind dat als je last hebt van een geblesseerde voet, 2 uur en 18 minuten en prima tijd is! Tim kwam in 1 uur en 40 minuten over de streep! Het blijf een roteind...21 km en nog een beetje!

En ik heb nog een goede daad verricht. Er was een franse mevrouw die de volledige marathon had gelopen en daarna stond te wachten op haar man die al haar warme kleding in een rugzak bij zich had. Ze stond te verkleumen van de kou en haar ranke lichaam klapperde heen en weer. Ik heb mijn jas uitgedaan en over haar heen geslagen totdat haar man bij haar was. Ik had het koud maar zij was er erger aan toe!

Nou heb ik toch al wat van deze eventen meegemaakt maar deze Amsterdamse Marathon was qua organisatie echt de slechtste die ik heb meegemaakt. In mijn ogen een gemiste kans.

Bordjes die je de weg wijzen waren b.v. nergens te vinden. En dat terwijl je met de tram niet eens in de buurt van het stadion komt! Laat staan dat je met de auto komt! Welke kant moeten we op? Hoe kom je b.v. binnen in het Olympisch Stadion als toeschouwer? Waar kan je de startnummers ophalen?

Zakken waar je als renner je kleding in kan doen niet aanwezig. Nergens een plek om je spullen achter te laten! Moet je de autosleutels en je portemonnee om je nek hangen? En waar laat je die warme kleding na het rennen? Daarom liep ik met een zware sporttas te slepen.

En het openbaar vervoer vooral aan het eind van de marathon minimaal. Volle tochtige perrons en te weinig plek in te kleine wagons. Dus 3 treinen voorbij moeten laten gaan vanwege de drukte. In de kou! En gelukkig rijden die metro's NIET elke 2 minuten!

En de renners stonden klem na aankomst over de streep. Geen goede doorstroming. En waar je de tijd chip kan inleveren is niemand bekend..."Probeer het daar maar effe!" Dat is fijn als je 40 kilometer hebt gelopen!

Alles werd in het Nederlands omgeroepen en de enkele bordjes die er stonden, waren in het Nederlands. Dat is toch vreemd als je weet dat er 73 verschillende nationaliteiten meededen. Daar was de organisatie erg trots op!

Om inderdaad in de top 3 van grote Marathons in Europa te komen, moeten de organisatoren toch even wat meer huiswerk verrichten!

Maar goed. Vandaag worden de wonden gelikt en de koffers ingepakt. Vanavond vliegen we terug naar HK...Maar in december zijn we er weer!



Have a nice day!