Wu Kau Tang en Lai Chi Wo

Om 8 uur stond Harm net buiten zijn hotel al te wachten op ons. Het was nog rustig op straat, een ongekende luxe die alleen maar 's ochtends vroeg bestaat. Met z'n drietjes eerst naar Starbucks voor een kop koffie en overleg welke hikingtrip we zouden gaan maken. De temperatuur was zo'n 20 graden met een hoge luchtvochtigheid (85%) en mist.

Ik had er 2 uitgezocht waarvan ik dacht dat Harm het leuk zou vinden. Eentje met veel natuur en plekjes die je alleen maar zou kunnen zien als je er 5 uur hiken voor over zou hebben. En eentje van 2 uur die zou gaan langs vele ommuurde stadjes die op de herritage-lijst staan. We kozen gezamelijk voor de eerste keuze!

De taxi in naar Tai Po! Onze chauffeur heeft zijn beste kant laten zien. Vanaf het moment dat we instapten, ontpopte hij zich als een gids! Tot aan Tai Po heeft hij alle bezienswaardigheden en leuke weetjes verteld en de tocht vloog ook voorbij. In Tai Po stapten we over in een groene taxi die ons naar Wu Kau Tang bracht. Het begin van de trip die ons zou brengen naar reeds verlaten dorpjes in het mangrove woud aan de kust van Tolo Harbour.

De dorpjes zijn 1 voor 1 verlaten vanwege de kracht van de natuur. En dat is best vreemd als je ziet hoe goed sommige huizen er bij staan. Bij enkele verlaten dorpjes staan hier en daar nog restaurantjes om de vermoeide hiker te voorzien van een toilet, een maaltijd of een drankje.

We maakten een verkeerde start. Er zijn zoveel paden dat je zelfs met de kaart in je hand soms net een afslag te laat of te vroeg neemt. We stonden ineens aan de verkeerde kant van het dorpje en zagen gelijk dat we verkeerd zaten. Maar hoe moeten we dan lopen? Een boswachter had ons al zien stuntelen en bood ons een lift aan in zijn busje naar de goede kant van het dorp! Zo vriendelijk! Hij stapte zelfs mee uit en liet zien hoe we moesten lopen om in al die prachtige spookdorpjes te komen.

En het was geweldig! Op zich best een vlakke tocht met hier en daar flinke beklimmingen en afdalingen. Het lopen over gladde keien was niet mijn sterke kant dus ik heb mijn tijd genomen.

We kwamen terecht in bamboe-bossen, drassige weilanden, mangrove bossen, aan de kust met prachtige rotsformaties, kleine dorpjes, oude graven en op gladde paden. Hier en daar doemde kleine tempeltjes op of we stonden ineens oog in oog met een overwoekerde school.

Helaas ben ik nog even onderuit gegaan, zij het in slow-motion, en Harm stapte nog in een diepe plas water, maar dat mocht de pret niet drukken. En de mist zorgde voor een apart sfeertje.

Enfin, na 6 uur en een beetje lopen en zo'n 18 km te hebben afgelegd, konden we gelijk in een mini-busje instappen die ons naar Fanling Station bracht. Ik was (en ben) kapot! De spierpijn is enorm! Maar het was super! Echt de moeite waard! En nog belangrijker, Harm was blij!

De foto's kunnen jullie zien als je op de foto drukt waar "foto's" boven staat aan de rechter kant van mijn blog.


Have a nice day!