Afblijven!

Vandaag was een prachtige dag! Warm, zonnig, briesje en niet klam! Heerlijk. Lekker met Chiel geluncht en daarna ben ik naar huis geslenterd. Beetje opgeruimd, de was gedaan en achter de computer gezeten. Een rustige dag dus. En geen rare telefoontjes gehad...

Toen moest ik nog even naar de supermarkt. Alles gevonden wat ik nodig had, weer naar buiten en toen schrok ik me rot!

Ik werd gelijk vast gepakt door een vreemd Chineesje. Ik denk een dakloze Chinees, zo zag hij eruit, beetje eng om te zien. Hij begon wat te mompelen. Hij zal wel om geld gevraagd hebben maar ik verstond er niets van. Het enige wat ik deed was gelijk die arm van me af slaan. 'DO NOT TOUCH ME!' Hij zal mij ook wel niet begrepen hebben maar de boodschap kwam aan. Mijn ogen spuugden vuur en hij liep gelijk door.

Ik heb voor de zekerheid een andere weg naar huis genomen. Het was toch mooi weer.
Het was natuurlijk gewoon een toevalligheid. Ik bedoel de telefoontjes en dit, maar ik dacht echt even dat ik schijnbaar iets op mijn voorhoofd had staan wat jarenlang niet zichtbaar is geweest. Maar genoeg is genoeg. Weg met die slachtoffer-rol! Sinds vanmiddag heb ik met onzichtbare inkt iets anders op mijn voorhoofd geschreven...

DO NOT FUCK WITH THIS WOMAN!! I WILL EAT YOU RAW!!

Misschien heeft het wel geholpen want daarna liep ik zeker 10 copywatch jongens voorbij en ze vroegen helemaal niets!

Heb ik weer...

Kunnen jullie mijn 'hijgel' nog herinneren? Nou, die heeft nog niet opgegeven!

Gisteren toen ik de hele dag alleen thuis was, werd ik rond 12 uur weer gebeld. Ik dacht dat Chiel belde. Hij zat in Shenzhen en ik dacht dat hij me zou vertellen dat hij alles onder controle had en dat hij weer op de weg naar huis zou zijn. Niet dus...

Ik: Hello?
Hij: Hey hellooo! Is this Joanna?
Ik: Who's this?
Hij: Me, do you remember me?
Ik: Give me your name!!
Hij: I know you!
Ik: This is going nowhere. Bye!

Terwijl ik de telefoon dicht klapte (ja, ik heb nog zo'n ouderwets model!) mompelde ik nog ' daar is die weer!' en liep naar de keuken om een kopje koffie te zetten. Ik zat net weer op de bank toen mijn telefoon opnieuw ging. Ik keek op mijn schermpje en zag geen nummer staan. Dat gebeurt wel vaker en zeker als ik door NL word gebeld.

Ik: Hello?
Hij: Is this Joanna?
Ik: Who is this??
Hij: Me!
Ik: Who is this??
Hij: I'm your neighbor. You know my wife!
Ik: What do you want?
Hij: Love. Do you want to make love with me? I want to make love with you!
Ik: Get lost!

Ik hing op en liep in 1 streep naar mijn voordeur om de haak erop te doen. Gedver!! Mijn hersenen draaiden op volle toeren. Buurman? Ik ken zijn vrouw? Waarom vroeg hij naar Joanna? Wie is deze enorme oetlul?

Ik ben hier niet blij mee. Ver weg gestopte vervelende herinneringen komen weer tevoorschijn. En nu loop ik elke 2 minuten naar de voordeur om te kijken of hij op slot zit. Ik kijk het nog even aan maar anders neem ik een nieuw telefoonnummer. Ik heb hier geen zin in!!

Zomaar een parkeergarage ergens in Hong Kong

Zaterdag

Het is een hele warme en zonnige zaterdagmorgen. De ramen staan tegenover elkaar open zodat een aangenaam briesje binnen kan komen. De blaadjes van de palm in de vensterbank wuiven heen en weer. Alsof ik naar  publiek zit te kijken op de eerste rij van een concert. Het is een van de zeldzame dagen met een bijzonder lage luchtvochtigheid!

Het gedreun van de drilboren neem ik op de koop toe. Het is een soort van achtergrond muziek geworden. Na maanden en maanden te zijn omgeven door gedril en geklop aan de voor en achterkant van mijn flatje en dat van 9 tot 6, kan ik me daar niet meer druk om maken. Het vers gezette kopje koffie en Justin Timberlake op de stereo maken veel goed!

Ik zag net ook dat er weer een flinke tyfoon raast in de buurt van Taiwan. Een roteind weg van HK en de verwachte richting gaat niet naar HK maar de kant op van Japan. Daar zitten de Japanners echt op te wachten...die hebben nog niet genoeg ellende te verteren gehad.

Maar daar zit ik dan. 9 Uur in de morgen. Only the lonely. Chiel is vanmorgen vroeg vertrokken naar de fabriek in Shenzhen. Er schijnen dingen te spelen die acute aandacht nodig hebben. Niet op maandag. Maar nu. Hij liet me al weten dat dit een lange, lange dag gaat worden. Ach, die weekenden worden ook zo enorm overschat. Wie wil er nu genieten van een weekend na een 70 urige werkweek? Niemand toch?!

Ik ga dus vandaag maar eens in m'n uppie wat ondernemen. Misschien naar de flowermarket of kijken waar zo'n Balleno winkel zit om te kijken of die slippers daar de moeite waard zijn. De H&M is ook altijd een leuke om in rond te dwalen. Ik vermaak me wel!

En weer een beetje meer uitzicht!

Visite

Oh wat heb ik een gezellige dag gehad gisteren! Loes kwam op bezoek! (Loes is de dochter van vrienden in Tai Po)

Ze wilde een blog beginnen maar wist niet hoe. Of ik haar kon helpen. Maar natuurlijk. Ik stond wel even verbaasd dat ze het juist aan mij vroeg want al lijkt het of ik helemaal begrijp hoe een computer werkt, het tegendeel is waar!

Maar het is gelukt. Ze is een blog begonnen. Nu nog de puntjes op de i. Leuke gadgets verzamelen, pakkende titel verzinnen en bedenken wat je wilt schrijven. Maar al dat uitpluizen maakt hongerig. Dus wij aan de dimsum. Leuk tentje en erg lekkere dimsum, en dat allemaal bij ons om de hoek!

Vervolgens zijn we de MTR ingestapt want ik moest mijn tickets naar Phuket (yeah!) ophalen in Taikoo Shing. Een eind uit de richting maar met z'n tweetjes ben je er zo. Tickets opgehaald en toen dat enorme winkelcentrum maar eens ingelopen. De H&M lonk ons tegemoet en Loes is goed geslaagd! Ze was helemaal in haar nopjes!

Toen maar weer naar huis, nog een colaatje gedronken en weg was Loes weer. Terug naar Tai Po. Met in haar tas de schatten die ze had gevonden bij de H&M!

Voor mij werd het tijd om aan het eten te beginnen. En toen zat ik te wachten op Chiel...en te wachten,... en te wachten...Ah, om half 8 ging de telefoon. Chiel. Hij zat nog op de fabriek in Shenzhen. Het ging laat worden. Nou ja, kan gebeuren. Dus ik heb mijn bord eten op schoot gekeken naar de finale vanAmerican Idol en daarna muziek gedownload. Met dank aan Loes!

Rond half 11 kwam Chiel pas thuis. Moe maar voldaan. En niet ziek meer!
O ja, Scotty heeft gewonnen...bleh...

En nou is ie weer beter!

Maandagmiddag kwam Chiel vroeg thuis. Hij voelde zich grieperig. Hij had het koud en dat bij 33 graden, zat te rillen op de bank en zag een beetje bleekjes. Kortom algehele malaise.

We hebben een hapje gegeten en toen zat hij als een ziek vogeltje op de bank. Onder een dekentje. Helemaal zielig. Maar 's avonds leek het ietsjes beter te gaan. Hij lag wel de hele tijd te slapen en gloeide als een kacheltje. Rond 11 uur ging hij zijn bed in.

Ik zat achter de computer. En rond 1 uur ging de slaapkamerdeur open. Daar kwam Chiel aan, drijfnat! Het zweet liep in riviertjes van zijn lichaam af. Hij wist niet of hij moest liggen, zitten, staan of lopen want hij barstte van de buikpijn. Althans daar zat de pijn maar hij kon ook niet echt aangeven of het zijn darmen of maag was. Hij gloeide als een kacheltje en het zweet stond op z'n bovenlip.

Ik schrok er van. Dit is Chiel niet! Hij is nooit ziek! Het eerste wat hij zei was "Nou begrijp ik ook waarom ik zondag zo beroerd liep." De pijn wilde maar niet afzakken.Als hij op een bepaalde manier hangend ging zitten op de bank voelde hij zich het meest comfortabel. Paracetamolletjes werden aangerukt. En ik heb hem met koude natte doeken afgekoeld. En dat bracht wat verlichting. Het was een beetje eng...Ik heb echt staan te twijfelen of ik de 'alarm knop' van onze telefoon zou indrukken. (Dan neemt de dienstdoend conciërge op en die zou een dokter kunnen bellen)

Chiel wilde daar niets van weten. Het komt echt wel goed, zei hij. Gelukkig ging het na een uurtje beter, de pijn zakte wat af, en nu dacht Chiel dat het aan zijn middenrif lag. Het leek wel of die verkrampt was. En dat was het meest waarschijnlijk. Hij was zijn bed in gegaan toen hij het zo enorm koud had. Verkrampt in bed gelegen...

Om 4 uur 's nachts zijn we weer naar bed gegaan. Het ging al stukken beter. Hij viel gelijk in slaap en ik heb de nacht in half sluimer toestand doorgebracht. Gisteren, toen hij wakker werd voelde hij zich weer beter. Hij heeft de dag op de bank doorgebracht. Zo nu en dan een mailtje geschreven en zo nu en dan een telefoontje gepleegd. Maar aan het eind van de dag voelde hij zich steeds beter!

Vandaag zit hij alweer in China. Hij heeft nergens meer last van. Hij is weer helemaal de oude! Gelukkig...

Snap jij 't, snap ik 't

Van de week deden 3 plafondlampen in de keuken het nog, gisteravond kreeg ik nog maar van 1 lamp licht en vanmorgen begaf de laatste het ook. Die rot lampen zijn vaker kapot dan dat ze het doen dus volgens mijn bescheiden mening, is er iets niet goed in het elektrisch circuit.

Maar goed. Ik naar het mannetje aan de overkant en weer een tas vol lampen meegenomen. Ik naar huis, de ladder op en alle lampen vervangen. Ik stond net met gepaste trots te kijken naar de brandende lampjes toen er weer eentje begon te flikkeren. En ja hoor. Poef. Opnieuw kapot!

Ik naar beneden. Want daar zit het lease kantoor. Niemand van het lease kantoor was aanwezig, dus de doorman liet mij weten dat hij het door zou geven en dat iemand van het lease kantoor mij zou terug bellen.  En ja hoor. Een halfuurtje later kreeg ik telefoon. In rap Chinees werd mij iets verteld...'sorry can you speak English?' ...toen werd het stil. Heel erg stil...In onverstaanbaar engels en duidelijk merkbaar dat deze dame geen idee had wat nou precies het probleem was van 7B, begreep ik dat er iets zou gebeuren...maar wat?! Ik vertelde opnieuw wat het probleem was en ik kreeg te horen ...okay! Om half vijf zou er iemand langs komen. Ok.

Zo'n 10 minuten later werd er opnieuw gebeld door dezelfde dame. Half 5. Ok. Half 3. Of toch half 5? Ik begreep er geen hout van. Maar daar werd op de deur geklopt. Om 4 uur! Ik zeg, daar maak je afspraken voor. De lease-dame en een mannetje stonden op de stoep. In rap Chinees werd er weer van alles uitgelegd. Geen idee waar ze het over hadden, totdat de man op mijn ladder de verkeerde lamp, die ene die het nog deed, er uit begon te draaien!
"Why?" vroeg ik. Ze keken mij beiden verbaasd aan maar ging weer verder in het Chinees tegen elkaar. "Hellooooo, English please!!"

Wel op mijn vragen wat die gabber nou ging doen, kreeg ik geen antwoord. Ze bleven strak elkaar aankijken en negeerden mij totaal! Het kostte mij weer nieuwe lampen, een halve keukenrol maar hoera, de lampen doen het weer.

Maar wat ik nou niet begrijp en waar ik zelfs een beetje pissig over wordt, waarom zet je nou een medewerker van het lease kantoor neer in een flatgebouw, waar zo'n 90% buitenlanders wonen, die geen woord Engels kan spreken?? Denken jullie dat dit een slim plan is??

Hoe het was in 1952...

Kroketten

Sorry, het gaat weer over eten!

Vandaag was het wederom kroketten tijd! En aangezien je in HK nergens kroketten kan kopen, ben ik ondertussen een kei geworden in het zelf maken van de kroketten...al zeg ik het zelf!

Op het menu stonden, kroketten, friet, appelmoes (ook zelf gemaakt trouwens!) en heerlijke gebakjes van Paul Lafayet!

 

Heerlijk gegeten, autorace gekeken en plannen gemaakt voor een volgende marathon. Hierover zijn de meningen nog verdeeld maar ik weet zeker dat we eruit komen.

Maar mochten er nog mensen zijn die zelf kroketten willen maken, dan is hier het recept!

Voor 4 personen:

( 8 kroketten, maar ik haal er 10 flinke jongens uit! Je kan altijd het recept verdubbelen voor 16 kroketten, of in mijn geval voor 20 kroketten!)

400 gram kipfilet

400 ml water

100 ml witte wijn

1/2 wortel

1/2 prei

1/2 ui

125 gr. boter

125 gr. bloem

3 eetlepels fijn gesneden peterselie

1 eidooier

4 eetlepels room

paneermeel

peper, zout, nootmuskaat

Breng de kipfilet met het water, de witte wijn, de in grof gehakte wortel, in stukken gesneden prei en ui aan de kook en laat alles zo'n 20 tot 30 minuten zachtjes koken. Haal de kipfilet eruit en laat het afkoelen. Snijd de kipfilet in hele kleine stukjes en zeef het kookvocht.

Smelt de boter en roer de bloem erdoor. Bak dit voor zo'n 2 minuten zodat de bloem gaar wordt. Voeg 150 ml van het kookvocht toe en blijf roeren tot er een egaal mengsel ontstaat. Voeg dan de rest van het kookvocht toe, zodat er een dikke ragout ontstaat. Goed op smaak brengen met zout, peper en nootmuskaat. Je wilt tenslotte een hartige kroket en geen flauwe!

Roer daarna het eidooier, de room, de in stukjes gesneden kipfilet en de peterselie door de ragout. Nogmaals proeven en eventueel verder op smaak brengen. Vervolgens overgieten in een lage ruime schaal en de ragout af laten koelen. Laat de ragout minstens 2 uur, maar liefst een hele nacht, opstijven in de koelkast.

Vorm van de koude ragout 8 gelijke porties en rol ze eerst door de bloem, dan door een losgeklopt ei met een eetlepel water en daarna door de paneermeel. Ik gebruik van die Japanse paneermeel zodat het korstje goed knapperig wordt!

 Laat vervolgens de kroketten tenminste een uur opstijven in de koelkast.

Verhit de frituurolie tot 180 graden Celsius en bak de kroketten goudbruin. 

Laat ze uitlekken op keukenpapier.

Eet smakelijk!

Ik heb trouwens een suikervrije appelmoes gemaakt! En hij was lekker!

 In plaats van appeltjes met wat water in een berg suiker te koken, heb ik 2 eetlepels Blue Agave Siroop bijgevoegd. Een natuurlijke zoetmaker! 

Lekker wat kaneel en scheutje vanille extract erbij en je hebt de beste appelmoes! 

De mannen hebben het verschil niet geproefd!

Het weekend

Dit weekend valt het weer ietsjes tegen. Het regent en onweert. Op zich wel lekker maar al je plannen vallen in duigen. Het is dus een rustig weekend geworden.

*Vrijdagavond happie gegeten met Jos. Hij was weer terug uit China en zijn week verliep met obstakels. Om een voorbeeldje of 2 te noemen: Een leverancier wilde de goederen wel uit laden maar niet in de container zetten. En hij wilde geld pinnen en schoof zijn pasje niet in het gleufje waarvoor het bedoeld is, maar erachter! Dus de pas viel achter in de pinautomaat en hij had nog steeds geen geld! Ach, daarentegen heeft hij op z'n Chinees gratis telefoontoestellen geregeld bij de provider, dus heel veel medelijden hadden we niet met hem.

* Zaterdag overdag hebben Chiel en ik eerst boodschappen gedaan bij ons in de K11. Alles naar huis gebracht en toen moesten we eigenlijk nog even naar de Citysuper omdat de K11 niet de yoghurt verkoopt die ik graag wilde hebben. Net op het moment dat we naar buiten wilden gaan, kwam de regen met bakken naar beneden vallen! Nou die yoghurt komt een andere keer dan wel en we hebben gehangen op de bank. Filmpje gekeken, af en toe in slaap gevallen. Perfecte zaterdag dus!

*Zaterdagavond zijn we een hapje gaan eten met Jos en Jaap. Jaap is only the lonely omdat Mickey nog in NL is. Met z'n allen de taxi in op weg naar SoHo. Onze taxichauffeur was het niet helemaal. Kots en kots misselijk werden bij hem in de taxi. Hij reed, zoals wij dat noemen, pulserend. Gas, remmen, gas, remmen. Vreselijk. Volgens de mannen was hij waarschijnlijk ook een testrijder voor stuurkolommen want hij ging hoekend door de bochten en zelfs als er geen bochten waren, maakte hij bochten. Zo leuk vond hij het. En door de spanning liet hij zachte scheetjes zodat de taxi in no time was gevuld met van die heerlijke dampen! Je begrijpt hoe blij wij waren om uit de taxi te mogen toen we voor het restaurant stopten.

 

Weer lekker Italiaans gegeten, wijntje erbij, bijgepraat en gelachen. En dat allemaal op het overdekte terrasje terwijl het nog steeds regende. Het was heel gezellig en we hebben dan ook lang nagetafeld. Na het eten zijn we nog naar Wanchai gegaan waar Jesse met 3 klanten in Sticky Fingers stond. Gezellig! Het is echt eeuwen geleden geweest dat we daar aan een biertje stonden. Leuk gezelschap, lekkere muziek en niet overvol. Jaap hield het een uurtje vol. Zijn jetlag was nog niet helemaal over en daarom ging hij eerder naar huis. Wij hebben het trouwens ook niet laat gemaakt. Om half 2 waren we thuis.

* Zondag overdag was het de bedoeling dat de heren zouden gaan hard lopen. Om 10 uur. En net op dat moment begon het weer te onweren en te regenen. Jos en Chiel probeerden Jesse nog te bereiken om af te zeggen maar helaas nam hij z'n telefoon niet op. Er zat dus niets anders op voor de heren om naar de afgesproken plek te gaan en alsnog een stukje te gaan hardlopen. Afspraak = afspraak. Chiel kwam als een verlopen kat terug van lopen. Drijfnat! En het is nu half 2 en de lucht is donkergrijs en het waait en regent. Jammer. We gaan maar weer bankhangen vandaag.

* Vanavond komen Jos en Jesse langs om te eten. Friet, appelmoes en kroketten!

The Battle of the "Stoep"

Ik heb er al eens eerder over geschreven. Mijn mede stadsgenoten, en dan vooral van het Chinese soort, kunnen niet, ik herhaal NIET, recht vooruit lopen! Ze zwalken, slingeren, stoppen abrupt, twijfelen, lezen boekjes, sms-en, slapen, dagdromen terwijl ze aan het lopen zijn!

Nou maakt mij dat allemaal niets uit. Zolang ze maar niet voor mijn voeten lopen! Maar het lijkt wel of ze een ingebouwde sensor hebben en vooral op die plek willen lopen waar ik toevallig loop! Je loopt op de stoep, soms aan de linker kant, soms aan de rechter kant. Maar in principe maakt het niet uit waar je loopt. Zij willen lopen waar jij loopt! Soms haal ik m'n schouders daarover op maar soms maakt me dat zo enorm pissig. Het is net of ze alleen op de wereld zijn en geen rekening houden met anderen! Hetzelfde geldt ook voor deuren dicht laten vallen als je achter ze loopt, of dat ze ineens tussen jou en deur doorschieten als je de deur net hebt open gemaakt...

Maar ik heb hier een theorie over...
De Britten hebben hier volgens mij, decennia geleden, het lopen aan de linker kant van de stoep geïntroduceerd. Net zoals het autorijden plaats vond aan de linker kant van de weg. Misschien stonden er toen wel agenten om iedereen te wijzen op 'links' en 'rechts'. Alles ging goed en er was overzicht! Maar toen kwamen de westerlingen HK in. Zij liepen rechts van de stoep! Anarchie!! Ineens zwalkten de Chinezen van links naar rechts over de stoep en het overzicht was verdwenen! En nu moeten de toeristen ook zwalken. En tot op de dag van vandaag, is dat overzicht zoek!

Van de week slenterde ik van de Citysuper naar huis over Haipong road. Lekker in de schaduw van de oude bomen. Genietend van de rust op straat, het was pas half elf en dan zit iedereen op kantoor, en het getjilp van de vogels die zich in de bomen hadden genesteld.

De stoep was zo goed als leeg. Voor Hong Kong begrippen dan, hè! In de verte zag ik een Chinese dame lopen, op veel te hoge hakken, die mij tegemoet kwam, aan de rechter kant van de stoep. Ik dacht nog "ik blijf ook rechts lopen dan kan er niets gebeuren" maar nee. De dame in kwestie begon aan haar gezwalk op die veel te hoge hakken en ze kwam langzaam maar zeker naar mijn kant van de stoep. Alsof ik een magneet was! "IK blijf hier lopen! Dit is niet normaal meer!", mompelde ik in mezelf. Ik keek nog om, en nee, er liep verder niemand anders op de stoep. Ik bedoel, er was geen obstakel te vinden aan haar kant van de stoep.

Op 2 meter afstand liep ze dus op mijn plek. En ineens stond ze stil om de straat over te steken waardoor ik moest stoppen om haar niet van die achterlijke hoge hakken te duwen. Ik keek om er was niemand achter mij en ineens had ik het helemaal gehad.

"Are you kidding me?" zei ik lichtelijk geïrriteerd. De dame keek verschrikt op want normaal gesproken doen ze net of ze je niet zien. Maar nu kon ze niets anders doen dan mij aankijken. "There's plenty of space behind me, so you go around me and wait there as long as you want!! Use your eyes!! Use your brains!! And now move it!!" Ik maakte dat nog even met handgebaren duidelijk. Ze keek me aan of ze water zag branden. "Oh Solly", zei ze verschrikt. Van de weeromstuit liep ze inderdaad om mij heen en kon ik mijn weg vervolgen. Solly, solly, daar heb ik wat aan, mompelde ik. Gebruik die ogen van je! Maar ik voelde me opgelucht dat ik er wat van had gezegd. Dat zal ze leren!

Misschien was het de hitte, de hormonen of gewoon omdat ik een slechte dag had. Maar misschien heb ik 1 Chinees kunnen overtuigen om haar verstand te gebruiken. Nu die 7.499.999.999 andere Chinezen nog!

Sinds die bewuste morgen is het weer zo'n 20 keer gebeurt en heb ik niets gezegd! Ach "it hurt erbie", zullen we maar zeggen. Hong Kong blijft nog steeds een prachtig plekkie om te wonen...

Layout & Lay down!

Hoog tijd voor een ander achtergrondje had ik zo gedacht. En het is in 1 keer goed gegaan. Ik bedoel, het is niet moeilijk om zo'n achtergrondje te creëren maar ik ben als de dood dat als ik dan eindelijk op die knop druk 'apply to blog' alles gelijk zwart wordt.

Gisteren ben ik maar eens naar Stanley afgereisd. Beetje neuzen, beetje rondlopen, colaatje drinken op het terras. Al zeg ik zelf, ik was bijzonder gezellig bezig zo in m'n eentje.

Wat verrassend was dat er veel Nederlanders rondliepen. 2 Bus ladingen vol! Vreemd hoor om zo ver van huis het gevoel te hebben dat ik op een willekeurige markt ergens in NL rond liep. Maar ik ben niet voor niks naar Stanley afgereisd. Ik heb nog een leuke tankini gescoord voor straks op Phuket (YEAH!!!) en een nieuwe linnen blouse gekocht en ik heb 2 Egyptische mannen geholpen om bloesjes te kopen voor hun vrouw. Ik stond naast ze in een winkeltje en vervolgens begonnen ze steeds te vragen of ik die blouse leuk vond, of deze..., of deze...We hebben enorm gelachen en deze mannen scoren straks punten thuis!

Phuket...volgens mij heb ik het nog niet verteld, maar Chiel en ik gaan eind juni voor 6 dagen naar Phuket. Lekker niets doen. We hebben zo'n package deal van Cathay Pacific geboekt. Dat wil zeggen je koopt een vlucht plus hotel.

Nou was dat hotel wat wij op het oog hadden werkelijk een plaatje! Gevolg, vol geboekt!
Het heeft me heel wat puzzelen en 2 dagen gekost en op een gegeven moment gooide ik de handdoek in de ring. Dan kon ik wel in het hotel maar niet in het vliegtuig, of wel in het vliegtuig maar niet in het hotel. Maar na 1 dag kwam het verlossende woord van Cathay. Alles was geboekt! Helaas niet in het weekend wat wij op het oog hadden maar 2 weekendjes later. Who cares! Over een goede maand lig ik voor mijn huisje met privé zwembadje! En heel misschien neem ik zelfs wel een massage....

Tile & Inspire

Kreeg net van de KLM een mailtje dat ze een wedstrijd hadden uitgeschreven. Je kan met je hoofd, gefotoshopt op een Delfts blauw tegeltje, op een KLM vliegtuig geplakt worden, mits je meedoet natuurlijk. En wie zou dat nu niet willen?

Dus ik heb mee gedaan. Fotootje zoeken, in het tegeltje plaatsen en dan komt het moeilijkste...Verzin een inspirerende tekst! Ik ben daar slecht in. Niet een beetje slecht, dat je denkt 'dat zal toch wel mee vallen', nee volle bak slecht! Totaal geen enkel idee komt er in me op. In mijn hoofd dansen de kreten als 'Van het concert des levens, krijgt niemand een program' of  'Oost West, Thuis Best' of 'ieder nadeel heb z'n voordeel' maar dan heb je het ook wel gehad. Niet bijster origineel. Dus ik ben maar voor deze gegaan...

Zoals ik al zei, niet origineel maar wel leuk voor op mijn blog!

Lip my stockings!

Sinds een week krijg ik steeds telefoontjes die worden opgehangen zodra ik opneem. Geen vreemd fenomeen op zich. Vaak wordt je namelijk gebeld door van die Chinese callcenter medewerkers die een bel-script moeten afratelen maar als ze doorhebben dat je er geen woord van verstaat, hangen ze op. Kan gebeuren.

Maar deze week is er iets anders aan de hand. Zo kreeg ik maandagmorgen een heuse Chinese hijger aan de telefoon! Ja, ze zitten hier ook! Ik dacht eerst dat ik iemand aan de telefoon had die zo was geschrokken dat er opgenomen werd, dat hij ter plekke een hartaanval kreeg, maar toen ik had opgehangen begon me pas wat te dagen....oh, wacht effe...dat was een hijger!

Maar vanmorgen had de beste man zijn moed bij elkaar verzamelt en bleef aan de telefoon. Ik nam op...

ik: hello?
hij: helloooooo!
ik: Who's this?
hij: Me!
ik: Who's me?
hij maar nu met zware ademhaling: Just a fliend.
ik: Which friend?
hij: (hijg, hijg) Youl fliend!
ik: Ok, that's it. Bye, bye.

Ik heb maar opgehangen maar moest wel gelijk denken aan de volgende clip van de film "Lost In Translation" waarin een hoertje door een zakenrelatie wordt gestuurd naar de hotelkamer van mr. Harris.
Mijn hijger kon ook de "R" niet uitspreken!

Live voetbal

Hoe gaaf is dat! Ajax kijken in Hong Kong. Live!

Er waren plannen gemaakt voor het eten. We zouden een hapje gaan eten om half 8 en daarna thuis naar het voetballen kijken. Totdat ik een smsje kreeg van Jesse. "Of we kunnen een pizza halen en voor de tv zitten..' Maar omdat we net de dag ervoren met de bijna voltallige familie Grolle aan de pizza hadden gezeten, leek het mij beter om wat anders klaar te maken. Lasagne werd besloten. Salade erbij, flesjes cola voor Jesse gehaald en toen was het 7 uur...

Met z'n armen vol met toetjes van Paul Lafayet stuiterde Jesse naar binnen. Dat ik low-fat had gekookt had totaal geen enkele waarde meer! Een doos vol met macarons, hij had maar gelijk van elke smaak die er bestond wat meegenomen, 3 appeltaartjes en 3 grote macarons, gevuld met panna cotta en frambozen en rozensiroop, werden op de tafel neergezet. "Zo, ik kon niet kiezen!'

We hebben heerlijk gesmuld van het eten plus toetjes met koffie toen we kant en klaar voor de buis zaten. Wat was het spannend! Vooral toen Twente eigenlijk in de eerste minuut een enorme kans kreeg om gelijk te scoren!

We hebben zitten juichen op de bank, Jos verveeld met talloze nutteloze smsjes en genoten van een avondje voetbal met een uitslag waar we op hoopten. Ajax is kampioen!

Happy Valley

"In de vroege koloniale jaren was er besloten om van Happy Valley, Hong Kong's zaken district te maken. Helaas hadden de bouwkundigen van toen, geen rekening gehouden met de dodelijke malaria condities van het toenmalige moerassige grasland. De meeste mensen die daar een huis bouwden, gingen ten onder aan koorts en overleden aan malaria. Daarom besloot men dit stukje land te verlaten voor huisvesting en was de grond alleen geschikt voor begraafplaatsen en een race-court. En tot op de dag van vandaag, liggen hier de begraafplaatsen en neemt de race-court nog steeds een prominente plaats in."

Chiel en ik hebben vandaag de Happy Valley Cemetery Hike gelopen. En wat een prachtige wandeling is dat! We vielen van de ene in de andere verbazing en nu pas zagen we, wat een super leuk plekje Happy Valley is.

We hebben eerst maar een hapje gegeten bij, hoe kan het ook anders, de Happy Valley Bar and Grill.

Met een voldaan gevoel vervolgden we onze wandeling. We kwamen bij de Tam Kung Temple. Gebouwd in 1901 maar wel gerenoveerd in 1995.

Een lief klein tempeltje boven op een heuvel uitkijkend over een wijkje wat vroeger Wong Nei Chung Village was. Het dorpsgevoel is hier nog heel sterk aanwezig. Kleine leuke restaurantjes, bakkerijtjes en bloemenwinkeltjes zijn hier in de meerderheid. En de stoepen zijn een stuk leger dan in de rest van Hong Kong!

We liepen deze straat in en voor het politiebureau gingen we een steegje in. Ineens stonden we voor een prachtig parkje met grote trappen die overgroeid waren door bougainville. Heerlijk rustig, prachtig groen en wat de achtertuin bleek te zijn geweest van de voormalige stallen van de race-court. 

 

De straat liep nogal steil naar beneden en ineens stonden we voor een prachtige buddhistische tempel, Tung Lin Kok Yuen. Gebouwd in 1935. Een vrouwtje wat ons wijfelend zag staan, nodigde ons uit en liep ons voor de tempel in. We waren echt moederziel alleen, geen toerist te bekennen en we stonden verbaasd van deze vooroorlogse tempel. Het was prachtig!

Naast deze tempel staat een basisschool. Uit dezelfde periode afkomstig. En nog steeds in gebruik.

 

En precies tussen de tempel en de school loopt een klein steegje. De ingang van de Joodse begraafplaats. ..Helemaal stil en verlaten...

En de graven zijn al oud maar allemaal keurig onderhouden. Ooit aangelegd in 1855 toen het gebied rondom de begraafplaats nog jungle was...

Vandaar liepen we weer door. Nog napratend hoe bijzonder het is om zo'n mooie kleine oase van groen te midden van de flatgebouwen te vinden. We kwamen langs een Hindu tempel en langs het sanatorium en kwamen de volgende begraafplaats tegen. De Parsee begraafplaats. Aangelegd in 1852.

De Parsees waren Indiase koopmannen van het Zoroastrian geloof die de Britten waren gevolgd naar Canton. Volgens mij HET begin van het tijdperk der 'copywatch en tailorsuit' jongens! Maar hier is ook onder andere het graf  te vinden van Dorabji Noarojee, de oprichter van de Star Ferry!

De begraafplaats zou je zo voorbij kunnen lopen omdat je denkt dat je een tuincentrum voorbij loopt! Overal palmen en bloeiende planten! En alles is keurig onderhouden!

Vervolgens liepen we langs de race-court, onder de weg door die naar Aberdeen en Stanley voert, de volgende begraafplaats op. De Hong Kong begraafplaats maar voor de hand-over aan China bekend als the Colonial Cemetery. Aangelegd in 1845 en enorm groot. Sommige paden zijn overgroeid door bomen en zover als het oog rijkt, enorme monumenten van leger regimenten en marine, die mannen zijn verloren door oorlog, piraten of tropische ziektes.

 

Heel veel van de koloniale jetset van Hong Kong liggen hier begraven en als je goed kijkt zou je de herkomst van heel veel straatnamen kunnen herkennen!

De volgende begraafplaats ligt gelijk naast de Hong Kong begraafplaats. Namelijk de Katholieke Begraafplaats. Deze begraafplaats heeft duidelijk minder ruimte en hier liggen de graven dan ook zij aan zij.

 

Hierna was er nog 1 begraafplaats te gaan. Namelijk de Moslim Begraafplaats.

 

We liepen de begraafplaats op, zagen de eerste graven toen ik dit bordje zag hangen...

Ok. That's it. Wegwezen hierrrrr....

We zijn nog langs de Sik-tempel gelopen. Helaas niet naar binnen gegaan omdat er een dienst bezig was en ik geen lange mouwen droeg en mijn hoofd kon bedekken. Maar wat een prachtige wandeling is dit! Een stukje Hong Kong die ik nog nooit had gezien en die zeker in mijn 'waar-nemen-we-gasten-mee-naar-toe' boekje, wordt opgenomen!

Blog-problemen

Het is niet zo dat ik deze week, ineens geen inspiratie meer heb om iets op mijn blog te schrijven. Ik heb genoeg om over te schrijven!

Neem b.v. het weer...
Het is bloedje heet, grijs, bewolkt en af en toe een regendrupje. Het regen seizoen is weer begonnen. De eerste tyfoon van het jaar, liet zich zien in de omgeving van de Filipijnen maar dreef even later af richting Japan. Het ouderwetse plakken en zweten is weer terug van weg geweest. En we hoeven echt niet meer na te denken of we misschien een vestje mee moeten nemen naar buiten. De airco's loeien allemaal weer op volle kracht, en waar we een maand geleden nog over klaagden "Jemig het lijkt wel een diepvries!" kunnen we nu die Chineesjes wel kussen dat ze de airco's overal op standje 'invriezen' hebben staan.

Of onze vrienden...of liever, de afwezigheid van onze vrienden!
We zitten hier de laatste tijd helemaal alleen! Iedereen is weg. Of voor het werk, of op vakantie. Niemand meer die even belt voor een bakkie, of dat ik een smsje krijg aan het eind van de middag met maar 1 woord...'.WAAR?' En rond 8 uur zitten we dan lekker ergens te eten. Ik mis dat...

Of mijn duizeligheid...
De laatste week zie ik de wereld voor een doedelzak aan. Licht in het hoofd, opvliegers, dicht geklapte oren...Nou gaat het gelukkig de goede kant op. Misschien heb ik een virusje opgelopen of heeft het met de leeftijd te maken. 1 Oor is weer open en de duizeligheid wordt steeds minder. Ik kan alleen echt niet hardlopen op de boulevard met Chiel. Dat komt later wel weer...

Maar de stilte op het blog heeft vooral te maken gehad met de technische mankementen van Blogger! En dat is al de hele week aan de gang. Eerst kon ik wel inloggen maar niets schrijven. De pagina bleef maar doorgaan met laden. En toen ik eindelijk wel een verhaal kon schrijven heeft dat er zegge en schrijve een uurtje opgestaan. Toen was het verhaal verdwenen als sneeuw voor de zon! Ik probeerde om in te loggen bij Blogger en toen bleek dat ik alleen maar mijn blog kon lezen maar niets kon veranderen! Dat heeft een dag of 3 geduurd. Achter de schermen bij Blogger was iedereen in rep en roer want schijnbaar had niemand deze storing aan zien komen. Maar gelukkig. Sinds vanmorgen kon ik weer inloggen!

Blogger is back

May 13, 2011 — permalink

What a frustrating day. We’re very sorry that you’ve been unable to publish to Blogger for the past 20.5 hours. We’re nearly back to normal — you can publish again, and in the coming hours posts and comments that were temporarily removed should be restored.  Thank you for your patience while we fix this situation.  We use Blogger for our own blogs, so we’ve also felt your pain.

Here’s what happened: during scheduled maintenance work Wednesday night, we experienced some data corruption that impacted Blogger’s behavior. Since then, bloggers and readers may have experienced a variety of anomalies including intermittent outages, disappearing posts, and arriving at unintended blogs or error pages. A small subset of Blogger users (we estimate 0.16%) may have encountered additional problems specific to their accounts. Yesterday we returned Blogger to a pre-maintenance state and placed the service in read-only mode while we worked on restoring all content: that’s why you haven’t been able to publish.  We rolled back to a version of Blogger as of Wednesday May 11th, so your posts since then were temporarily removed. Those are the posts that we’re in the progress of restoring.

Again, we are very sorry for the impact to our authors and readers.  We try hard to ensure Blogger is always available for you to share your thoughts and opinions with the world, and we’ll do our best to prevent this from happening again.

Posted by Eddie Kessler, Tech Lead/Manager, Blogger

Maar zie hier. Mijn nieuwe berichtje staat er op! Toch...?!

Meer skyline

Ze zijn het pand tegenover ons huis, het voormalige Renaissance Hotel plus winkelcentrum en serviced appartments laagje voor laagje aan het afbreken. Helaas niet met 1 grote klap. Dat leek me wel spectaculair maar ik denk dat het Intercontinental hotel er achter daar een stokje voor heeft gestoken. Schijnbaar vinden ze het niet erg om nu al maanden in de herrie te zitten want de drilboren zijn onafgebroken aan het werk. Bedenk me ineens dat de tarieven bij het Intercontinental waarschijnlijk nu betaalbaar zijn...

Maar goed. Zolang we de ramen dichthouden valt de herrie wel mee. Maar het leuke is dat ik per week meer uitzicht krijg op de skyline! Zagen we vroeger dit vanuit onze huiskamer...

en dit vanuit de slaapkamer...

Tegenwoordig hebben we iets meer uitzicht! Dit vanuit de woonkamer...

en dit vanuit de slaapkamer...

Het zou natuurlijk fijn zijn, voordat we moeten verhuizen naar een ander plekje in Hong Kong de skyline te kunnen overzien vanuit mijn eigen luie bank. En voordat het gebouw er staat van slecht 70 verdiepingen hoog! Want dan is er weinig skyline meer over ben ik bang...