Prambanan complex, Java

Na de Burubodur gingen we op weg naar de volgende tempel. Dus hup de taxi weer in!
Onderweg zagen we een klein tempeltje waar we wierook hebben gebrand, kwamen we bij een sawa aan waar de boeren op het veld bezig waren, gingen we op de foto met een schoolklas die aan het sporten waren op een voetbalveldje, en heeft Chiel even voor Tarzan gespeeld.


Zo'n boer gaat niet zomaar op de foto. Ze willen wel allemaal maar daar moet wel iets tegenover staan. In dit geval konden we hem een sigaretje geven en was hij helemaal blij!


Het Prambanan complex is zeer indrukwekkend. Alleen jammer dat je niet de tempels inmag. Dit omdat de eerste keer door een aardbeving de meeste tempeltjes al ingestort zijn. In 2006 is er nog een aardbeving geweest en dat was de doodsklap. Op de foto zie je achter ons dat er een tempel in de steigers staat. Ze zijn druk met renoveren. Elke steen wordt genummerd, gerenoveerd, desnoods vervangen en weer op de juiste plek gezet. Ze zijn daar nog wel even mee bezig.



Rondom het complex staan kleine huisjes zoals op de foto. Hier zit de beveiliging in. Maar deze beambte trok het niet meer. In diepe slaap verzonken en ik denk "bored out of his mind" ligt hij voor pampus.


Het tempeltje waar we wierook hebben gebrand.


Tarzan....



Aan het eind van de morgen gingen we weer richting hotel. De gids heeft ons nog bij een batik-atelier gedropt, niet omdat we dat graag wilden, maar omdat hij natuurlijk commissie krijgt als er wat verkocht wordt.
Ik kon ondertussen de gids al wel killen want hij was ietwat irritant, maar we hebben het overleefd. Het was heerlijk toen hij eindelijk in z'n auto stapte en weg ging.

Ze hebben wel een strategie ontwikkeld, die gidsen/belboys/kelners/taxichauffeurs enz enz om geld los te peuteren bij de toeristen. Je krijgt natuurlijk alle verhalen te horen over hoe arm ze zijn, hoeveel geld ze hebben gekregen van een Japanse toerist, hoeveel cadeautjes ze hebben gehad van een Noor, dat hij was uitgenodigd voor het diner door Duitsers en elke mobiele telefoon of zonnebril die ze bij ze dragen hebben ze van een toerist gekregen. Met andere woorden:"Wat ga ik van jou krijgen?"

Ik ben daar allergisch voor. Tuurlijk verdienen ze geen vetpot, maar ze hebben allemaal goed geld verdiend aan ons. Een gewone taxi bv van het treinstation naar het hotel in Yogjakarta kostte 5000 rupias (50 dollarcent) en wij hebben 200.000 rupia's betaald voor 5 minuten! Dan moesten we voor de trip naar de Burubodur en de Prambanan 300.000 rupia's betalen, maar als je eenmaal in de auto zit hoor je dat natuurlijk de entree er niet bij in zit. Die moet je nog apart betalen en natuurlijk ook voor de gids. Bij elke tolweg houd hij zijn hand op, en ik heb zelfs zijn ontbijt betaald!

Toen hij ons afzette in het hotel liep hij gelijk met ons naar binnen, ging bij ons zitten in de lobby en dronk een cola en at alle pinda's op!! Hij ging maar niet weg totdat bleek dat bij ons geen geld meer te halen was. Ik begrijp het wel maar genoeg is genoeg. Zeker als je weet dat een administratief medewerker ongeveer 800.000 rupia's per maand verdiend. Hij heeft een vierde in 5 minuten verdiend!

De volgende dag mochten we weer om 3.30 am op om naar het vliegveld te gaan, om door te vliegen naar Semarang, dan weer naar Jakarta en dan naar Kalimantan op Borneo. We gaan de jungle in!