De CPC loop en het Kurhaus in Scheveningen

Dus wij zaterdagmorgen de auto in en de reis ging eerst naar Zelhem. Jazeker. Zelhem. In de achterhoek en voor een bepaald persoon die dat niet weet te vinden, het ligt schrikbarend dicht bij Duitsland Jesse! Chiel had daar een zakelijke afspraak (ja ook op zaterdag wordt gewoon gewerkt!) en ik ging maar vast mee. We hadden namelijk ook om 2 uur afgesproken met Jesse in het Kurhaus. De zaken werden gedaan. De koffie werd gedronken. En we gingen weer verder naar Scheveningen!

Zo rond half 2 stapten we het Kurhaus binnen. Zo te zien een prachtig hotel waar hele vriendelijke mensen werken. In 5 minuten heb ik zo'n 10 keer 'goedemorgen!' gewenst. Het kamernummer werd bekend gemaakt (we zaten aan de zijkant van het hotel met links het uitzicht op de pier en rechts op het plein van Holland Casino) en we kregen nog even snel een foldertje in de hand gedrukt.

'Vanwege een privé event is het dit weekend niet mogelijk om gebruik te maken van het Kurhaus restaurant en bar, waarvoor onze excuses. Wel kunt u gebruik maken van het Kandinsky restaurant en het ontbijt zal geserveerd worden in de Jacob Pronk Zaal.' ... en Exit!

Wacht even hoor... we kunnen dus nergens in het hotel een drankje doen, een kopje koffie drinken of 's avonds een wijntje drinken? Vanwege een privé event? En dat stond waar precies op jullie website? En dat is ook bekend bij al die reisagenten? Begrijpen we dat goed?

Kijk het meisje achter de balie doet natuurlijk ook maar haar werk, maar het feit dat er een dikke stapel met van die foldertjes op de balie lag, gaf mij wel aan dat dit al lang bekend was en dat hun manier van ons service verlenen in de vorm van een foldertje, ons totaal in het verkeerde keelgat schoot. Ik bedoel, we hebben het hier over een 5 sterren hotel met de daarbij behorende stevige kamer tarieven! Het is niet zo dat je dan als hotelgast korting krijgt of zo of dat je voor 25 euro per nacht daar mag slapen.

Ok, de lokatie is perfect. Maar toen we op de kamer kwamen werden we nou ook niet bepaald opgewonden van de pracht en praal. Kleine kamer, kleine tv en overal spiegels. Achter het bed een enorme spiegel en rondom in de badkamer spiegels. Hoe aangenaam is het als je op het toilet zit en jezelf van alle kanten in de spiegel kan bekijken? Mij doe je daar dus geen plezier mee.

Het ontbijt waar we ons op verheugd hadden (we blijven kleine kinderen!) op zondagmorgen was ook een grote desillusie. De Jacob Pronk zaal. Hoe kan ik het uitleggen...een te grote ruimte met van dat verschrikkelijke oud-rose tapijt aan de zijkanten en afgetrapt en dof parket in het midden. Gedrapeerde oud-rose gordijnen die echt vies waren en de etensoverblijfselen van de avond te voren nog duidelijk zichtbaar op de grond en in de vensterbanken. Echt schandalig. Het voelde echt dat ze de reguliere hotelgasten maar ergens hadden weg gestopt omdat alle aandacht naar het privé event ging.

Toch een stiekeme foto van het Kurhaus restaurant!

Het ontbijt werd geserveerd tussen 7 uur en half 11. En dat stond dus voor de helft klaar. Ze waren nog steeds bezig de boel op te zetten. Ook stond er niemand de gasten te verwelkomen en ze een tafel toe te wijzen en gelijk hun kamernummer te vragen. Bij vertrek ook niet. Niet slim. Dus voor ons gratis ontbijt. Heb ik in ieder geval nog ergens genoegdoening kunnen halen. Maar in mijn ogen geen 5 sterren waard!

Ik weet dat we voorgoed verpest zijn omdat we best in wat hotels komen, all over the world, maar als ik het Kurhaus een plekje op mijn 'favoriete hotel lijstje' moet zetten dan komen ze nog niet eens in de top 10 voor. Maar goed. Ik baalde er enorm van dat je dus eigenlijk alleen een overnachting hebt geboekt in plaats van een 'Kurhaus ervaring'. Dan had ik beter een pensionnetje kunnen boeken in de haven van Scheveningen, toch? Mag duidelijk zijn dat ik gisteravond toen we thuis kwamen gelijk maar even een mailtje heb gestuurd naar de manager. Dus dat wordt vervolgd!

Wat wel heel gezellig was, was dat inderdaad om 2 uur Jesse zat te wachten in de lobby. We hebben lekker over het strand gelopen. Het weer was best goed. Windje maar droog en een waterig zonnetje. Zalig. Ook werden overal de strandtenten opgezet dus we konden heerlijk achter het glas een kopje koffie drinken.

Natuurlijk zijn we ook aan de kibbeling gegaan. Met cocktailsaus! Chiel voelde zich weer kind en alle herinneringen van 'vroegurh' kwamen terug.

Nadat we een flinke wandeling over het strand hadden gemaakt was het tijd voor een wijntje. In Crazy Piano's en toen kon je wel merken dat het weer wel zijn best deed maar dat het echt nog geen lente was. Koud! Daar hebben we heerlijk een uurtje voor de open haard gehangen en toen werd het opnieuw tijd voor eten! We gingen naar Galleria, de Italiaan op de boulevard en mijn pizza kon ik maar voor de helft op. Dus die ging in een doosje mee naar de hotelkamer. Lekker voor 's avonds.

Rond 9 uur waren we alledrie bekaf. Jesse was pas vanaf woensdag in NL en de jetlag sloeg toe. Dus afscheid genomen en afgesproken dat we elkaar zondag op het Malieveld weer zouden ontmoeten voor de CPC loop!

Zondag waren we al vroeg wakker. Ontbeten en daarna zijn we lekker gaan wandelen door de duinen. Het weer was nog beter en de zon kwam nu echt te voorschijn! Jippie!

Na de wandeling hebben we de rugzak weer ingepakt en kleedde Chiel zich om in sport tenue. In eerste instantie wilden we met de tram naar het Malieveld gaan maar achteraf namen we toch de auto mee. Anders moet je nadat je gerend hebt eerst weer naar Scheveingen. Wonder boven wonder konden we snel een plekje vinden om 500 meter afstand van het Malieveld en ook nog eens gratis! Wat wil een mens nog meer?

Ik had een grote ballon gekocht in de vorm van een wereldbeker die ik aan de rugzak heb geknoopt. Dan ben ik tenminste gauw te spotten in de menigte na afloop. We liepen over het Malieveld, hebben nog even een broodje kroket gegeten en toen kwam de familie Plasman ons tegemoet op de fiets! De ouders van Jesse, z'n zus, z'n nichtjes en Ed, de man van Wendy, die ook ging meelopen met de CPC.

Even later dachten we Pim te zien. Wij roepen en zwaaien. Herman nam een sprintje en ging achter Pim aan...die Pim niet bleek te zijn! Maar gelukkig liep even later, de one and only Pim met een grote lach op zijn gezicht naar ons toe.

Het overgebleven gedeelte van de familie stapte op de fiets naar een punt langs de route om de mannen, dit keer dus 4, aan te moedigen. Ik bleef achter omdat ik een beetje last had van mijn rug. Laat mij maar lekker zitten op een bankje in de zon. De statie foto's werden gemaakt en de mannen stapten het startvak in. Iedereen had er zin in!

Het startschot viel, wel pas om half 3 's middags, en daar gingen ze. Voor mij brak nu de tijd aan van het lange wachten. Alhoewel ik al dacht dat Jesse weer een wereldtijd zou lopen. En ik kreeg gelijk! Na 1 uur en 39 minuten kwam Jesse over de eindstreep! Stel je even voor...21,2 km hardlopen en dat dan doen in 1 uur en 39 minuten! Misschien leuk om te weten dat de echte snelle mannen in het veld, zoals de Kenianen en Ethiopiërs, er net een uur over deden!

Daarna zag ik Ed voorbij komen. Dit was zijn eerste race en deed dat in 1 uur en 59 minuten als ik het goed heb. Pim heb ik niet gezien maar die kwam net voor of net achter Ed de eindstreep over.

En ineens zag ik een kaal bolletje natuurlijk aan de andere kant van de straat. Daar liep Chiel en hij heeft zijn PR verbetert die op 2 uur en 4 minuten stond! In 2 uur en 2 minuten! Zijn beste tijd ooit! Een halve marathon lopen onder de 2 uur komt in zicht!!

Dus ik liep richting de fuik waar de renners uit zouden komen. Maar ik zag niemand...Maar ineens hoorde ik Pim roepen! Ik gaf hem zijn warme kleren die in mijn rugzak zaten en hij moest eigenlijk gelijk naar de hoek lopen waar zijn ouders hem op zouden halen met de auto. Dus afscheid genomen en beloofd dat ik iedereen de groeten zou doen.

Na zo'n 10 minuten zag ik ineens Jesse. Die ballon heeft zijn werk gedaan want ze stonden al een tijdje te wachten op mij! Chiel was ook erg blij om mij te zien want in de schaduw, de zon ging al onder, was het flink koud geworden.

We hebben afscheid genomen van de hele familie Plasman, nog een ballon geschonken aan zijn nichtjes, nog een laatste foto genomen en toen ging ieder zijn weg.

Het was leuk in Den Haag! Ben benieuwd waar ik de volgende halve marathon ga bekijken! Wat mij betreft ergens waar het echt warm is...