Zo wat een heerlijke dag! De zon schijnt lekker naar binnen en de drilboor die onder het huis de halve stoep opbreekt hoor ik niet eens. Een kopje koffie erbij, de mail doornemen, de ziekenhuisrekeningen scannen en dan straks de was ophangen.
Chiel is vanmorgen weer vertrokken. Ik breng hem naar beneden waar we vaak niet lang hoeven te wachten op de taxi. Hij rolt de taxi in en ik zwaai hem uit. Zo doen we het nu al een tijdje. Ik hoef niet mee want hij kan het makkelijk alleen. Net als naar huis komen. Chiel doet dat nu ook alleen. En zodra hij in de taxi zit, belt hij op en dan loop ik weer naar de garage om hem weer mee naar boven te nemen. Hij vind het heerlijk om weer bijna alleen iets zelfstandig te kunnen doen.
Gisteren bewoog een spier in zijn enkel! De fysiotherapeut was helemaal blij en enorm optimistisch. En daar werden wij weer blij van! Chiel wordt nu getraind om zelf hele kleine stukjes achter een looprekje te lopen. Zoals van zijn stoel naar b.v. de wc. Als dat allemaal goed gaat, zijn ze van plan om Chiel officieel te ontslaan uit het ziekenhuis. Dat wil trouwens niet zeggen dat hij dan geen therapie meer krijgt. Hij gaat dan halve dagen naar de fysio in het zelfde ziekenhuis en dan zou hij de rest van de dag, thuis kunnen gaan werken.
Aan zijn medewerkers ligt het in ieder geval niet. Ze willen allemaal dat hij snel weer komt werken. Ze missen hem en willen dat zo spoedig mogelijk alles weer normaal wordt. Het zijn natuurlijk ook rare weken geweest. En als dat betekent dat hij vanuit huis kan gaan werken, dan is dat maar zo. En dat voelt best goed.
Na vanavond is het voor ons weekend!
Thursday, January 31, 2013
Wednesday, January 30, 2013
Gezellig met de trein!
We gaan het gewoon opnieuw proberen!
De grootste migratie ter wereld is begonnen. 3.4 Biljoen Chinesen gaan op pad! Alle Chinese werknemers die duizenden kilometers van huis werken, beginnen met hun grote tocht naar huis voor Chinees Nieuwjaar. De belangrijkste en vaak ook de enige vakantie per jaar die ze thuis kunnen doorbrengen met hun familie die is achter gebleven in het geboortedorp.
Voor ons Nederlanders haast niet voor te stellen hoe dat in zijn werk gaat. Treinkaartjes zijn binnen een uur uitverkocht, mensen wachten uren in de rij en vechten om een plek in de trein, niet opstaan in de trein want dan ben je je plek kwijt, kortom de NS zou wat graag willen dat ze zo'n omzet zouden draaien!
Ik zag pas op Facebook iemand die aan het klagen was over hoe druk het in de metro in Amsterdam was. Ik zeg 'peanuts'! Druk?! Dat is niet druk! Kijk maar eens wat druk is op de volgende plaatjes die ik 1 voor 1 geleend heb van internet...
Maar ze gaan niet alleen met de trein. Ook de bus, boot, het vliegtuig en de auto zorgen voor een enorme verplaatsing van de steden naar het platteland. En dan straks na het Chinees Nieuw Jaar, dan gaan ze allemaal weer terug en begint de hele ellende weer van voor af aan...
De grootste migratie ter wereld is begonnen. 3.4 Biljoen Chinesen gaan op pad! Alle Chinese werknemers die duizenden kilometers van huis werken, beginnen met hun grote tocht naar huis voor Chinees Nieuwjaar. De belangrijkste en vaak ook de enige vakantie per jaar die ze thuis kunnen doorbrengen met hun familie die is achter gebleven in het geboortedorp.
Voor ons Nederlanders haast niet voor te stellen hoe dat in zijn werk gaat. Treinkaartjes zijn binnen een uur uitverkocht, mensen wachten uren in de rij en vechten om een plek in de trein, niet opstaan in de trein want dan ben je je plek kwijt, kortom de NS zou wat graag willen dat ze zo'n omzet zouden draaien!
Ik zag pas op Facebook iemand die aan het klagen was over hoe druk het in de metro in Amsterdam was. Ik zeg 'peanuts'! Druk?! Dat is niet druk! Kijk maar eens wat druk is op de volgende plaatjes die ik 1 voor 1 geleend heb van internet...
Maar ze gaan niet alleen met de trein. Ook de bus, boot, het vliegtuig en de auto zorgen voor een enorme verplaatsing van de steden naar het platteland. En dan straks na het Chinees Nieuw Jaar, dan gaan ze allemaal weer terug en begint de hele ellende weer van voor af aan...
Tuesday, January 29, 2013
Dat ging dus niet goed
Ik had een heel verhaal plus foto's geplaatst maar ineens zijn die niet meer te zien. Jammer. Omdat het nergens op slaat heb ik de gehele post maar weggehaald. Ik ga het vanavond nog een keertje proberen.
Monday, January 28, 2013
Dagje uit, Hapje eten
Gistermorgen om half zeven hebben Irma en ik weer een stukje van ons schema gelopen. Ik heb les 2 van de halve marathon gedaan en het ging erg goed. Ik moest een half uur tempo lopen. Nou dat tempo heb ik even laten zitten maar het half uurtje was echt zo om. Ik wil nog steeds proberen om 2 keer in de week te lopen maar dat zit er nog niet in. De ochtenden zijn hier flink gevuld. Maar de weekenden gaan goed!
Gistermiddag zijn we gezellig met de familie Reinders naar Sai Kung afgereist. Ook deze keer zijn we in een normale taxi gestapt!
De broer plus vriendin van Irma zijn een weekje op bezoek. Nog nooit in een vliegtuig gezeten, nog nooit zo ver weg op vakantie geweest. Ze kijken hun ogen uit. Kleine Viggo is al een hele wereldreiziger vergeleken bij zijn oom. Dit is de derde keer en hij is nog geen jaar oud! Grappig.
Alle seafood die je in levende lijfe kan aanschouwen in Sai Kung was net iets te veel voor broerlief plus vriendin. Ze vonden het echt helemaal niets. Best eng zo'n bak met vissen, hihi. Maar we hebben even rond gelopen en de nodige foto's zijn gemaakt. Irma, Jos, Chiel en ik hebben zaaalig gegeten en Viggo heeft zijn eerste gestoomde garnaal lekker opgepeuzeld. Ik denk dat broer plus vriendin bij thuiskomst eerst een bezoek hebben gebracht bij McDonalds.
We waren ook weer op tijd thuis. Chiel heeft zich lekker omgekleed en toen hebben we op bank gezeten en hebben we gezien hoe Ajax verloor van Vitesse. Jammer maar helaas. Maar de zeelucht maakt slaperig en om 10 uur gingen de luikjes dicht.
Vanmorgen ben ik weer naar de Immigration geweest. We hebben onze verlengde visa gekregen! Yeah! Ik moet nog wel terug over een paar maanden. Mijn paspoort verloopt in oktober en mijn visa is net zo lang geldig als mijn paspoort. Tegenwoordig moet je terug naar de Immigration, je nieuwe paspoort dan laten zien en dan krijg je een nieuwe visa ingeplakt die dan weer 2 jaar geldig is. Wat een gedoe. Maar voor nu helemaal goed! Ik ben blij.
Het chinese visum zit er ook in, bij mij en bij Chiel, dus als we vrijdag naar Shenzhen gaan, zitten wij helemaal goed. Ben erg benieuwd hoe het Chiel zal bevallen. Best een lange autorit. En ik moet ineens dingen gaan inpakken om mee te nemen waar ik nooit aan heb hoeven denken! We blijven wel een nachtje slapen. Zo kunnen we allemaal weer fris en fruitig de terugreis aanvangen.
Vind het wel jammer dat we per auto moeten want ik ben altijd erg onder de indruk van die gigantische aantallen mensen die in de rij staan om te reizen voor Chinees Nieuwjaar. Ik hoorde dat dit jaar 245 miljoen mensen per trein, bus, vliegtuig en auto voor de feestdagen naar huis gaan. T'is wat. Ik zal eens kijken of er wat foto's op internet staan. Zo'n migratie duurt 40 dagen. Eerst van de stad naar huis en dan weer terug naar de stad.
Maar zover is het nog niet. Chiel heeft vandaag weer wat stappen gemaakt in het ziekenhuis. Letterlijk! Hij heeft gelopen zonder brace maar met looprekje. Het is vooral moeilijk omdat hij geen evenwicht heeft. Zijn heupen en enkels die voor stabiliteit zorgen doen nog niet veel, maar hij heeft het wel gedaan! En hij kon zijn linker been een stukje optillen toen hij op bed lag! Woehoe!! De therapeut is enorm tevreden. Net als wij!
Dus dat gevierd worden! Lekker vanavond eten met een wijntje!
Gistermiddag zijn we gezellig met de familie Reinders naar Sai Kung afgereist. Ook deze keer zijn we in een normale taxi gestapt!
De broer plus vriendin van Irma zijn een weekje op bezoek. Nog nooit in een vliegtuig gezeten, nog nooit zo ver weg op vakantie geweest. Ze kijken hun ogen uit. Kleine Viggo is al een hele wereldreiziger vergeleken bij zijn oom. Dit is de derde keer en hij is nog geen jaar oud! Grappig.
Alle seafood die je in levende lijfe kan aanschouwen in Sai Kung was net iets te veel voor broerlief plus vriendin. Ze vonden het echt helemaal niets. Best eng zo'n bak met vissen, hihi. Maar we hebben even rond gelopen en de nodige foto's zijn gemaakt. Irma, Jos, Chiel en ik hebben zaaalig gegeten en Viggo heeft zijn eerste gestoomde garnaal lekker opgepeuzeld. Ik denk dat broer plus vriendin bij thuiskomst eerst een bezoek hebben gebracht bij McDonalds.
We waren ook weer op tijd thuis. Chiel heeft zich lekker omgekleed en toen hebben we op bank gezeten en hebben we gezien hoe Ajax verloor van Vitesse. Jammer maar helaas. Maar de zeelucht maakt slaperig en om 10 uur gingen de luikjes dicht.
Vanmorgen ben ik weer naar de Immigration geweest. We hebben onze verlengde visa gekregen! Yeah! Ik moet nog wel terug over een paar maanden. Mijn paspoort verloopt in oktober en mijn visa is net zo lang geldig als mijn paspoort. Tegenwoordig moet je terug naar de Immigration, je nieuwe paspoort dan laten zien en dan krijg je een nieuwe visa ingeplakt die dan weer 2 jaar geldig is. Wat een gedoe. Maar voor nu helemaal goed! Ik ben blij.
Het chinese visum zit er ook in, bij mij en bij Chiel, dus als we vrijdag naar Shenzhen gaan, zitten wij helemaal goed. Ben erg benieuwd hoe het Chiel zal bevallen. Best een lange autorit. En ik moet ineens dingen gaan inpakken om mee te nemen waar ik nooit aan heb hoeven denken! We blijven wel een nachtje slapen. Zo kunnen we allemaal weer fris en fruitig de terugreis aanvangen.
Vind het wel jammer dat we per auto moeten want ik ben altijd erg onder de indruk van die gigantische aantallen mensen die in de rij staan om te reizen voor Chinees Nieuwjaar. Ik hoorde dat dit jaar 245 miljoen mensen per trein, bus, vliegtuig en auto voor de feestdagen naar huis gaan. T'is wat. Ik zal eens kijken of er wat foto's op internet staan. Zo'n migratie duurt 40 dagen. Eerst van de stad naar huis en dan weer terug naar de stad.
Maar zover is het nog niet. Chiel heeft vandaag weer wat stappen gemaakt in het ziekenhuis. Letterlijk! Hij heeft gelopen zonder brace maar met looprekje. Het is vooral moeilijk omdat hij geen evenwicht heeft. Zijn heupen en enkels die voor stabiliteit zorgen doen nog niet veel, maar hij heeft het wel gedaan! En hij kon zijn linker been een stukje optillen toen hij op bed lag! Woehoe!! De therapeut is enorm tevreden. Net als wij!
Dus dat gevierd worden! Lekker vanavond eten met een wijntje!
Saturday, January 26, 2013
nieuwe dag, nieuwe kansen
Goed, gisteren had ik een off day. Ik moest om alles huilen en als er maar iemand aardig deed, of juist niet, dan biggelden de tranen over de wangen.
Enfin, ik voel me nu een stuk beter en zie de dag weer opgewekt tegemoet!
Vanmorgen scheen de zon heerlijk naar binnen en Chiel en ik hebben lekker kalm aan gedaan. Beetje uitslapen maar dan anders. Lekker lui in de pyama op bed hangen. Beetje koffie drinken, afbak broodje met een plakje kaas en vooral geen haast hebben. Het voelde een beetje of we spijbelden ;-)
Nadat we ons toch maar hadden aangekleed en ik de was had opgehangen op het balkon, hebben we gezellig een bakkie genomen in het zonnetje. Met een stroopwafel! En terwijl we daar zaten kreeg Chiel een telefoontje van Diamand Caps. De baas aan de telefoon en we dachten natuurlijk gelijk dat we iets niet betaald hadden maar nee, het was iets geheel anders!
We werden voor volgende week uitgenodigd voor een etentje met de baas! Haha, t'is wat! Ze vertelde dat ze had door gekregen dat wij nogal frequent de wheelchair taxi gebruiken (beetje understatement) en dat wij nu in ons eentje een grote omzet veroorzaken. En daar wilde ze ons voor bedanken. Nou is dat grappig of niet! Helaas was dat etentje op dezelfde dag dat we het nieuwjaarsfeestje hebben in Shenzhen, dus we hebben voor nu hartelijk bedankt en dat we de volgende keer graag gebruik maken van het aanbod.
Omdat we met Jos, Irma en Viggo zouden gaan lunchen, waren Chiel en ik alvast naar de parkeer garage afgedaald. Met Jos erbij heb ik nu zelf Chiel naar boven geduwd en dat ging helemaal goed! Chiel moet wel meehelpen met de wielen draaien maar het is gelukt en we zijn niet omgevallen.
Daarna heerlijk een boterhammetje gegeten en toen weer terug de garage in. Ook deze keer liep Jos mee maar deed ik het zelf. Ook weer met de hulp van Chiel (hij draait dan aan de wielen) en dat ging ook goed! Pff. We kunnen nu als we zouden willen, zelf eens naar buiten en zijn we niet afhankelijk van vrienden, die het trouwens met liefde willen doen.
Vanavond blijven we lekker thuis. Tv aan, bord op schoot. Zalig!
Enfin, ik voel me nu een stuk beter en zie de dag weer opgewekt tegemoet!
Vanmorgen scheen de zon heerlijk naar binnen en Chiel en ik hebben lekker kalm aan gedaan. Beetje uitslapen maar dan anders. Lekker lui in de pyama op bed hangen. Beetje koffie drinken, afbak broodje met een plakje kaas en vooral geen haast hebben. Het voelde een beetje of we spijbelden ;-)
Nadat we ons toch maar hadden aangekleed en ik de was had opgehangen op het balkon, hebben we gezellig een bakkie genomen in het zonnetje. Met een stroopwafel! En terwijl we daar zaten kreeg Chiel een telefoontje van Diamand Caps. De baas aan de telefoon en we dachten natuurlijk gelijk dat we iets niet betaald hadden maar nee, het was iets geheel anders!
We werden voor volgende week uitgenodigd voor een etentje met de baas! Haha, t'is wat! Ze vertelde dat ze had door gekregen dat wij nogal frequent de wheelchair taxi gebruiken (beetje understatement) en dat wij nu in ons eentje een grote omzet veroorzaken. En daar wilde ze ons voor bedanken. Nou is dat grappig of niet! Helaas was dat etentje op dezelfde dag dat we het nieuwjaarsfeestje hebben in Shenzhen, dus we hebben voor nu hartelijk bedankt en dat we de volgende keer graag gebruik maken van het aanbod.
Omdat we met Jos, Irma en Viggo zouden gaan lunchen, waren Chiel en ik alvast naar de parkeer garage afgedaald. Met Jos erbij heb ik nu zelf Chiel naar boven geduwd en dat ging helemaal goed! Chiel moet wel meehelpen met de wielen draaien maar het is gelukt en we zijn niet omgevallen.
Daarna heerlijk een boterhammetje gegeten en toen weer terug de garage in. Ook deze keer liep Jos mee maar deed ik het zelf. Ook weer met de hulp van Chiel (hij draait dan aan de wielen) en dat ging ook goed! Pff. We kunnen nu als we zouden willen, zelf eens naar buiten en zijn we niet afhankelijk van vrienden, die het trouwens met liefde willen doen.
Vanavond blijven we lekker thuis. Tv aan, bord op schoot. Zalig!
Friday, January 25, 2013
Bijna weekend
Wat een prachtige winter dag! Het is nu 9 uur 's ochtends, zo'n 20 graden met een heerlijk zacht zonnetje. Omdat de fontein nog uit staat hoor ik de vogeltjes tjilpen die zich in de struikjes verschuilen. Echt zalig. Irma en Viggo hadden geen betere dag kunnen uitzoeken om in HK aan te komen. ;-) Ik zal ze vandaag nog wel zien.
Chiel is vanmorgen weer het bussie in gegaan. Helemaal happy omdat gisteren middag eindelijk de brace is opgemeten en hij echt veel meer gevoel krijgt in zijn lijf. Maar ook een beetje verdrietig omdat vandaag de marathon van Dubai wordt gelopen waar hij eigenlijk aan mee zou doen. Pim en Jesse lopen hem ook en hij had er heel graag bij willen zijn. En toen hij aan het whatsappen was met Jesse liepen de traantjes over de wangen.
Echt, we zijn bijzonder positief en we staan er super sterk in en we zijn een super team die oprecht van elkaar houden en alles voor elkaar willen doen maar sorry... ik moet heel even...
WAT EEN ONGELOOFLIJKE ROTSTREEK DAT CHIEL DIT MOEST OVERKOMEN!!!! Mijn hart breekt als ik hem zo zie...
Ton is weer naar NL vertrokken gisteravond. Ik heb gisteren een dagje met hem doorgebracht. Beetje rondneuzen, stukje lopen, bij Chiel op bezoek geweest, met het minibusje naar Mongkok gescheurd, noodle soep gegeten in het kleinste zaakje ooit, naar de Taste supermarkt geweest waar we ons avondmaal kant en klaar hebben gekocht. Hij keek zijn ogen uit. Omdat ik weet dat Ton helemaal gek is op Char Sui (bbq-pork met honing) en Pork Belly (krokant en juicy) hebben we de slager gevraagd om een paar grote stukken af te snijden en samen met de kant en klare groenten was het een geweldige maaltijd. Beetje rijst koken en klaar is Kees. Ton heeft 's middags nog een paar uur gewerkt op het terras bij ons thuis. Zonnetje, bakkie koffie, 20 graden, wat wil een mens nog meer?
Maar het weekend staat weer lekker voor de deur. Daar gaan we eerst maar eens van genieten. Volgende week wordt een drukke week, vol met collega bezoek, opnieuw een bezoek aan de immigration-tower in Wanchai, ziekenhuis bezoek, Chinese visa halen want die oude kan ik dus weg gooien (zonde van die 60 euro) en als het goed is een bezoek aan Shenzhen voor het jaarlijkse nieuwsjaar feestavondje!
Chiel is vanmorgen weer het bussie in gegaan. Helemaal happy omdat gisteren middag eindelijk de brace is opgemeten en hij echt veel meer gevoel krijgt in zijn lijf. Maar ook een beetje verdrietig omdat vandaag de marathon van Dubai wordt gelopen waar hij eigenlijk aan mee zou doen. Pim en Jesse lopen hem ook en hij had er heel graag bij willen zijn. En toen hij aan het whatsappen was met Jesse liepen de traantjes over de wangen.
Echt, we zijn bijzonder positief en we staan er super sterk in en we zijn een super team die oprecht van elkaar houden en alles voor elkaar willen doen maar sorry... ik moet heel even...
WAT EEN ONGELOOFLIJKE ROTSTREEK DAT CHIEL DIT MOEST OVERKOMEN!!!! Mijn hart breekt als ik hem zo zie...
Ton is weer naar NL vertrokken gisteravond. Ik heb gisteren een dagje met hem doorgebracht. Beetje rondneuzen, stukje lopen, bij Chiel op bezoek geweest, met het minibusje naar Mongkok gescheurd, noodle soep gegeten in het kleinste zaakje ooit, naar de Taste supermarkt geweest waar we ons avondmaal kant en klaar hebben gekocht. Hij keek zijn ogen uit. Omdat ik weet dat Ton helemaal gek is op Char Sui (bbq-pork met honing) en Pork Belly (krokant en juicy) hebben we de slager gevraagd om een paar grote stukken af te snijden en samen met de kant en klare groenten was het een geweldige maaltijd. Beetje rijst koken en klaar is Kees. Ton heeft 's middags nog een paar uur gewerkt op het terras bij ons thuis. Zonnetje, bakkie koffie, 20 graden, wat wil een mens nog meer?
Maar het weekend staat weer lekker voor de deur. Daar gaan we eerst maar eens van genieten. Volgende week wordt een drukke week, vol met collega bezoek, opnieuw een bezoek aan de immigration-tower in Wanchai, ziekenhuis bezoek, Chinese visa halen want die oude kan ik dus weg gooien (zonde van die 60 euro) en als het goed is een bezoek aan Shenzhen voor het jaarlijkse nieuwsjaar feestavondje!
Wednesday, January 23, 2013
Goed nieuws!
Het is alweer woensdag. De tijd vliegt voorbij!
Met Chiel gaat het goed. Het gaat elke dag een beetje beter en iedere dag worden zijn spieren sterker en voelt hij steeds ietsjes meer. Geen wereldschokkende dingen maar toch. Voor ons zijn het giga hoogtepunten!
Vanmorgen toen ik op bezoek kwam zat hij met een grote lach in bed. Er was weer een doorbraakje! Hij heeft zijn quadriceps in zijn linker been zien bewegen tijdens een oefening!
De fysiotherapeut heeft uitgelegd dat de zenuwen voor deze specifieke spiergroep door L2 loopt. Tussen L1 en L2 was de tussenwervel er uit geschoten en daardoor zijn zenuwen beschadigd en/of verdoofd. En als het dus beweegt zonder dat hij er (nog) op kan staan dan wil dat zeggen dat er dus nog 'leven' in zit. Dus dat is super goed nieuws en we hielden het ook niet droog. Gebeurt wel vaak de laatste tijd, dat we het niet droog houden...
Chiel krijgt ook 3 keer per week accupunctuur met elektroschokjes in zijn benen. In het begin voelde hij helemaal niets maar de afgelopen week begon hij dingen te voelen! Als ik bij hem op bezoek ben, zit ik vaak aan het voeteneinde van zijn bed. Hij legt zijn been op schoot en dan masseer ik zijn been terwijl we aan het praten zijn. Vandaag voelde hij zoals Chiel het noemt 'een schok-regen' door zijn been trekken zodra ik aan zijn been zat. Ook goed nieuws!
Ook heeft hij voor het eerst op een echte home-trainer gezeten bij de fysio. Het voelde nog erg vreemd want hij kan zijn evenwicht nog niet houden, maar na verloop van tijd, is het hem gelukt om een klein stukje te fietsen! De fietspedalen die ik heb gekocht om thuis te oefenen, is nog niet een succes. Alles is op de Chinese maat gemaakt dus je begrijpt dat de pedalen te dicht bij elkaar staan en dat Chiel's hielen steeds de grond raken. Maar hij kan in ieder geval iets thuis doen.
Het gaat echt steeds beter!
O ja, en dan natuurlijk nog even over Chiel's film carrière. Er zijn vandaag opnames gemaakt in het ziekenhuis en dan specifiek de fysiotherapie afdeling. Ze hadden aan Chiel gevraagd of hij daar bij wilde zijn. Ik had hem net aan de telefoon en volgens hem staat hij ergens in de achtergrond op de film. Het ging over een mevrouw die enorme vooruitgang had geboekt. Niemand weet wanneer het wordt uitgezonden dus die carrière switch laat nog even op zich wachten!
Met Chiel gaat het goed. Het gaat elke dag een beetje beter en iedere dag worden zijn spieren sterker en voelt hij steeds ietsjes meer. Geen wereldschokkende dingen maar toch. Voor ons zijn het giga hoogtepunten!
Vanmorgen toen ik op bezoek kwam zat hij met een grote lach in bed. Er was weer een doorbraakje! Hij heeft zijn quadriceps in zijn linker been zien bewegen tijdens een oefening!
De fysiotherapeut heeft uitgelegd dat de zenuwen voor deze specifieke spiergroep door L2 loopt. Tussen L1 en L2 was de tussenwervel er uit geschoten en daardoor zijn zenuwen beschadigd en/of verdoofd. En als het dus beweegt zonder dat hij er (nog) op kan staan dan wil dat zeggen dat er dus nog 'leven' in zit. Dus dat is super goed nieuws en we hielden het ook niet droog. Gebeurt wel vaak de laatste tijd, dat we het niet droog houden...
Chiel krijgt ook 3 keer per week accupunctuur met elektroschokjes in zijn benen. In het begin voelde hij helemaal niets maar de afgelopen week begon hij dingen te voelen! Als ik bij hem op bezoek ben, zit ik vaak aan het voeteneinde van zijn bed. Hij legt zijn been op schoot en dan masseer ik zijn been terwijl we aan het praten zijn. Vandaag voelde hij zoals Chiel het noemt 'een schok-regen' door zijn been trekken zodra ik aan zijn been zat. Ook goed nieuws!
Ook heeft hij voor het eerst op een echte home-trainer gezeten bij de fysio. Het voelde nog erg vreemd want hij kan zijn evenwicht nog niet houden, maar na verloop van tijd, is het hem gelukt om een klein stukje te fietsen! De fietspedalen die ik heb gekocht om thuis te oefenen, is nog niet een succes. Alles is op de Chinese maat gemaakt dus je begrijpt dat de pedalen te dicht bij elkaar staan en dat Chiel's hielen steeds de grond raken. Maar hij kan in ieder geval iets thuis doen.
Het gaat echt steeds beter!
O ja, en dan natuurlijk nog even over Chiel's film carrière. Er zijn vandaag opnames gemaakt in het ziekenhuis en dan specifiek de fysiotherapie afdeling. Ze hadden aan Chiel gevraagd of hij daar bij wilde zijn. Ik had hem net aan de telefoon en volgens hem staat hij ergens in de achtergrond op de film. Het ging over een mevrouw die enorme vooruitgang had geboekt. Niemand weet wanneer het wordt uitgezonden dus die carrière switch laat nog even op zich wachten!
Monday, January 21, 2013
Good Health
Zo'n 1 keer per week komt de pastoor langs op de afdeling van Chiel. Niet om zieltjes te winnen maar om een praatje te maken. Hij stopt bij elk bed en neemt echt even de tijd om het verhaal aan te horen of om een grapje te maken. Maar als je dat op prijs stelt en daarom vraagt, dan wil de pastoor ook samen met je bidden. Dat zagen Chiel en ik de afgelopen week toen de jonge jongen met een dwarslaesie de afdeling op werd gereden.
Omdat het binnenkort Chinees Nieuwjaar is, bracht hij voor iedereen een flyer mee. En Chiel kreeg eentje waarop stond Good Health. Ach, al doe je er niets mee, het is toch lief dat ze aan je denken nietwaar?
Vanmorgen heeft Chiel een blaas onderzoek gehad. Toen ik op bezoek kwam was hij net terug van dit 45 minuten durende memorabele onderzoek. Het was geen röntgen foto maar er werd 'druk' gemeten met allerlei slangetjes en vloeistof. Hij was er nog onder de indruk van. Normaal gesproken heeft iemand een druk van 20 om normaal te kunnen plassen. Chiel heeft 10. De spieren doen het dus wel, maar op dit moment nog niet voldoende. Op zich goed nieuws dus!
En ik ben vanmorgen naar Immigration geweest. Elvira had alles voorbereid, wij hebben thuis alle handtekeningen gezet en om 8.45 stond ik in de rij voor het loketje 'Extension of Stay'.
Nadat ze daar alles controleren en doorgeven aan de immigratie official, mocht ik plaats nemen en wachten op mijn nummertje die zou verschijnen op een televisiebeeld.
Nog geen 10 minuten later werd ik al geroepen. De man controleerde opnieuw alles 4 keer. Keek naar mij en vroeg waarom we te laat waren met verlengen. Op mijn antwoord dat mijn man in het ziekenhuis was opgenomen op 12 december en daar nu nog lag, knikte hij. Er kwamen stempels op mijn documenten en 28 januari mag ik weer langskomen om mijn sticker in mijn paspoort te krijgen. Ik moet wel een brief meenemen van Chiel en van mij, waarom we te laat waren met verlengen. En that's it!
Ik zal nog wel een bekeuring krijgen en die moet ik waarschijnlijk betalen als ik de boel kom ophalen maar voor die 16 euro pp, maak ik me niet druk.
Als alles binnen is dan kunnen we verder met een auto organiseren die ons naar Shenzhen brengt op 1 februari voor het jaarlijkse feestje van de fabriek en kantoren. In hetzelfde hotel nemen Chiel en ik dan een kamer voor 1 nacht zodat we de verzorging om de 4 uur gewoon kunnen laten doorgaan en als hij moe is, kunnen we halverwege ook vertrekken en naar de kamer gaan.
En nu staat de zuurkool op! Chiel had zin in zuurkool met worst. Lekker.
Omdat het binnenkort Chinees Nieuwjaar is, bracht hij voor iedereen een flyer mee. En Chiel kreeg eentje waarop stond Good Health. Ach, al doe je er niets mee, het is toch lief dat ze aan je denken nietwaar?
Vanmorgen heeft Chiel een blaas onderzoek gehad. Toen ik op bezoek kwam was hij net terug van dit 45 minuten durende memorabele onderzoek. Het was geen röntgen foto maar er werd 'druk' gemeten met allerlei slangetjes en vloeistof. Hij was er nog onder de indruk van. Normaal gesproken heeft iemand een druk van 20 om normaal te kunnen plassen. Chiel heeft 10. De spieren doen het dus wel, maar op dit moment nog niet voldoende. Op zich goed nieuws dus!
En ik ben vanmorgen naar Immigration geweest. Elvira had alles voorbereid, wij hebben thuis alle handtekeningen gezet en om 8.45 stond ik in de rij voor het loketje 'Extension of Stay'.
Nadat ze daar alles controleren en doorgeven aan de immigratie official, mocht ik plaats nemen en wachten op mijn nummertje die zou verschijnen op een televisiebeeld.
Nog geen 10 minuten later werd ik al geroepen. De man controleerde opnieuw alles 4 keer. Keek naar mij en vroeg waarom we te laat waren met verlengen. Op mijn antwoord dat mijn man in het ziekenhuis was opgenomen op 12 december en daar nu nog lag, knikte hij. Er kwamen stempels op mijn documenten en 28 januari mag ik weer langskomen om mijn sticker in mijn paspoort te krijgen. Ik moet wel een brief meenemen van Chiel en van mij, waarom we te laat waren met verlengen. En that's it!
Ik zal nog wel een bekeuring krijgen en die moet ik waarschijnlijk betalen als ik de boel kom ophalen maar voor die 16 euro pp, maak ik me niet druk.
Als alles binnen is dan kunnen we verder met een auto organiseren die ons naar Shenzhen brengt op 1 februari voor het jaarlijkse feestje van de fabriek en kantoren. In hetzelfde hotel nemen Chiel en ik dan een kamer voor 1 nacht zodat we de verzorging om de 4 uur gewoon kunnen laten doorgaan en als hij moe is, kunnen we halverwege ook vertrekken en naar de kamer gaan.
En nu staat de zuurkool op! Chiel had zin in zuurkool met worst. Lekker.
Sunday, January 20, 2013
Nieuwe dingen
De dagelijkse routine hebben we onder controle. Alles wat moet gebeuren gebeurt en het gemis van b.v. de badkamer waar Chiel niet in kan omdat de deur te smal is, wordt vervangen door plastic teiltjes en mijn mobiele 'spoelkeuken'. Ik heb een plastic rolkastje gekocht en daar staat alles in wat Chiel nodig heeft en ik kan hem met 1 hand moeiteloos verplaatsen van de slaapkamer naar de woonkamer.
De dagelijkse trip van en naar het ziekenhuis gaat ook lekker. De rolstoeltaxi bestellen we op vrijdagmiddag als hij thuiskomt voor het weekend, gelijk voor de komende week. Dat we niet misgrijpen zeg maar.
Maar dit weekend hebben we aangegrepen om nieuwe dingen uit te proberen. Het kantoor is verplaatst van Tsim Sha Tsui naar Lai Chi Kok en Chiel heeft het alleen gezien toen ze op zoek waren naar een nieuwe ruimte. Door de ziekenhuisopname lukte het niet om aanwezig te zijn met de verhuizing dus dat bezoek stond hoog op de lijst. En...
De afgelopen week kwamen Berry en Ton naar Hong Kong en China. Maar dit weekend waren ze vrij om op bezoek te komen en met ons een hapje te eten.
Zaterdagmiddag zijn Chiel, Jos, Berry en ik eerst naar het nieuwe kantoor gegaan en dat hebben we voor de eerste keer geprobeerd met een normale taxi. En dat ging buitengewoon goed! Chiel moet wel vlak naast de deur gereden worden en dan kan hij schuiven van de rolstoel op de achterbank. Ook het management office van het nieuwe kantoor gebouw was op de hoogte van Chiel's bezoek en hij werd ook al opgewacht bij de invalideopgang. Vandaar kon hij gelijk de lift in naar de 7de verdieping.
Het kantoor ziet er weer fris en mooi uit. Alles past. De troep is uitgezocht en opgeruimd en de kleinere ruimte wordt nu optimaal benut. En het blijft komisch om te zien hoe een Hongkong werknemer zijn eigen plek 'eigen' maakt. Kompleet met cartoonfiguren en gezellige dingetjes.
Ook Chiel kan zijn werkplek zelfs met rolstoel makkelijk bereiken en het uitzicht is dan niet meer op de haven maar wel op een berghelling met veel groen. Elvira kwam ook nog even langs en gaf mij gelijk de papieren die ik nodig heb om morgen bij de Immigration af te geven. Het zal wel even duren omdat we het visum per ongeluk hebben laten verlopen maar het papier werk is in ieder geval in orde.
Daarna zijn we weer per normale taxi terug naar de stad gegaan. We hebben ons laten afzetten bij Knutsfort Terrace. Iedereen had wel zin in Italiaans. En dit was weer voor het eerst na 5 weken en 4 dagen. Na de maaltijd liepen we weer naar huis maar echt die helling is zo vreselijk steil dat zelfs Berry er moeite mee had om Chiel veilig naar beneden te krijgen. Dat was dus eens maar voorlopig niet meer.
Berry ging terug naar het hotel en Jos bracht ons weer terug naar huis. Die middag hebben we niets gedaan. Beetje hangen op de bank, beetje tv kijken en in de middag kwam Ton langs. Hij was voor 1 dag terug in HK. Vandaag gaat hij weer naar China.
Omdat de trip met een gewone taxi best goed was gegaan, stelde Chiel voor om bij Annie 's avonds te eten. Zij heeft de beste sateetjes in town! Dus zo gezegd, zo gedaan. We hebben zalig gegeten en zagen en hoorden van Annie dat ze zwanger is! Wat leuk! In augustus wordt het kleine indootje ( een jongetje) geboren!
Vandaag (zondag) doen we kalm aan. We hebben uitgeslapen, dwz ik heb uitgeslapen en Chiel heeft bijna niet geslapen. Werk. Het spookt door zijn hoofd maar hij kan nog niet veel doen. Het concentratie vermogen is nog steeds niet wat het geweest is, je hoort- en ziet van alles voorbij komen en toch kan hij er niet veel mee. Komt vanzelf goed. 1 Ding tegelijk. Eerste prioriteit is het herstel.
Morgen krijgt Chiel een blaasonderzoek en ga ik een dagje zitten bij Immigration!
De dagelijkse trip van en naar het ziekenhuis gaat ook lekker. De rolstoeltaxi bestellen we op vrijdagmiddag als hij thuiskomt voor het weekend, gelijk voor de komende week. Dat we niet misgrijpen zeg maar.
Maar dit weekend hebben we aangegrepen om nieuwe dingen uit te proberen. Het kantoor is verplaatst van Tsim Sha Tsui naar Lai Chi Kok en Chiel heeft het alleen gezien toen ze op zoek waren naar een nieuwe ruimte. Door de ziekenhuisopname lukte het niet om aanwezig te zijn met de verhuizing dus dat bezoek stond hoog op de lijst. En...
De afgelopen week kwamen Berry en Ton naar Hong Kong en China. Maar dit weekend waren ze vrij om op bezoek te komen en met ons een hapje te eten.
Zaterdagmiddag zijn Chiel, Jos, Berry en ik eerst naar het nieuwe kantoor gegaan en dat hebben we voor de eerste keer geprobeerd met een normale taxi. En dat ging buitengewoon goed! Chiel moet wel vlak naast de deur gereden worden en dan kan hij schuiven van de rolstoel op de achterbank. Ook het management office van het nieuwe kantoor gebouw was op de hoogte van Chiel's bezoek en hij werd ook al opgewacht bij de invalideopgang. Vandaar kon hij gelijk de lift in naar de 7de verdieping.
Het kantoor ziet er weer fris en mooi uit. Alles past. De troep is uitgezocht en opgeruimd en de kleinere ruimte wordt nu optimaal benut. En het blijft komisch om te zien hoe een Hongkong werknemer zijn eigen plek 'eigen' maakt. Kompleet met cartoonfiguren en gezellige dingetjes.
Ook Chiel kan zijn werkplek zelfs met rolstoel makkelijk bereiken en het uitzicht is dan niet meer op de haven maar wel op een berghelling met veel groen. Elvira kwam ook nog even langs en gaf mij gelijk de papieren die ik nodig heb om morgen bij de Immigration af te geven. Het zal wel even duren omdat we het visum per ongeluk hebben laten verlopen maar het papier werk is in ieder geval in orde.
Daarna zijn we weer per normale taxi terug naar de stad gegaan. We hebben ons laten afzetten bij Knutsfort Terrace. Iedereen had wel zin in Italiaans. En dit was weer voor het eerst na 5 weken en 4 dagen. Na de maaltijd liepen we weer naar huis maar echt die helling is zo vreselijk steil dat zelfs Berry er moeite mee had om Chiel veilig naar beneden te krijgen. Dat was dus eens maar voorlopig niet meer.
Berry ging terug naar het hotel en Jos bracht ons weer terug naar huis. Die middag hebben we niets gedaan. Beetje hangen op de bank, beetje tv kijken en in de middag kwam Ton langs. Hij was voor 1 dag terug in HK. Vandaag gaat hij weer naar China.
Omdat de trip met een gewone taxi best goed was gegaan, stelde Chiel voor om bij Annie 's avonds te eten. Zij heeft de beste sateetjes in town! Dus zo gezegd, zo gedaan. We hebben zalig gegeten en zagen en hoorden van Annie dat ze zwanger is! Wat leuk! In augustus wordt het kleine indootje ( een jongetje) geboren!
Vandaag (zondag) doen we kalm aan. We hebben uitgeslapen, dwz ik heb uitgeslapen en Chiel heeft bijna niet geslapen. Werk. Het spookt door zijn hoofd maar hij kan nog niet veel doen. Het concentratie vermogen is nog steeds niet wat het geweest is, je hoort- en ziet van alles voorbij komen en toch kan hij er niet veel mee. Komt vanzelf goed. 1 Ding tegelijk. Eerste prioriteit is het herstel.
Morgen krijgt Chiel een blaasonderzoek en ga ik een dagje zitten bij Immigration!
Friday, January 18, 2013
Ook dat nog
Ik hoef niet uit te leggen dat mijn en Chiel's dagen gevuld zijn vanaf 's ochtends half 7 tot dat we gaan slapen na de laatste verzorging zo rond 11 uur 's avonds. Alles gaat door en we hebben buiten alles om nog net een uurtje zelf om bij te praten en de dingen van de dag door te nemen.
Gisteravond belde Elvira op. Ze zijn ook nog verhuisd met het kantoor naar Lai Chi Kok en omdat Chiel van het weekend wil kijken in het nieuwe kantoor, belde ze om door te geven dat er een invalide opgang is en waar we die moeten vinden. Heel lief.
Toen vroeg ze ook aan mij of ik al een Chinees visum had geregeld omdat we op 1 februari het jaarlijkse dineetje hebben met het kantoor en de fabriek in Shenzhen. Chiel wil daar bij zijn. Zijn neus laten zien en iedereen bedanken voor alle fruitmanden, kaarten en telefoontjes. Maar omdat we dan een auto met chauffeur willen huren om ons op te halen van huis en ons per auto over de grens te brengen naar het hotel waar het feest plaats vind, moeten we wel in het bezit zijn van een visum. Normaal gesproken koop ik die dus bij de trein-grens maar dat kan niet als je per auto reist.
Vol trots vertelde ik dat ik dat inderdaad al geregeld had. Ik heb een 2 entry visum geldig t/m april. Mij kan niets meer gebeuren! Maar toen vroeg ze ook of ons werk- en verblijfsvisum ook aangevraagd was. Uhm...pardon?! In mijn gedachten staat dat ons visum zou verlopen in januari 2014 en toen ik dat zei, antwoordde ze met 'that's strange. Your visa and Michael's visa were applied on the same day right?'
Oeps. Ik dook gelijk onze paspoorten in en verrek. Ze zijn maar geldig tot 15 januari 2013...
We hebben er nooit meer aan gedacht. We hadden even wat iets anders aan het hoofd en Elvira die de data's van al dat soort dingen heeft opgeschreven in een klein zwart boekje, was natuurlijk hartstikke druk met de verhuizing en Chiel's afwezigheid. Ook zij was er te laat achter gekomen...zucht...
Ach, in het overvolle programma kan dit er ook nog wel bij. In ieder geval gaat Elvira vandaag aan de slag met de immigration-officer. Volgens mij hebben we wel een geldige reden waarom dit door ons hoofd is geschoten. Maar of het lukt om alles rond te krijgen voor 1 februari blijft de vraag. Anders kunnen we niet de grens over en gaat ons plannetje niet door. We zullen het wel horen vanavond.
Maar om deze post niet helemaal depressief af te sluiten, ook nog wat leuks!
Gisteren toen Chiel zich weer meldde bij de fysio en opgewekt binnen kwam rollen, vertelde de peut dat het plan is om Chiel aan het lopen te krijgen voor 20 maart als we op het vliegtuig zouden stappen om de geboorte van onze kleindochter mee te maken. Dat vond de peut een zeer realistisch doel. Lopen, weliswaar met krukken en/of looprekje en de rolstoel moet ook mee, maar toch!
Toen een andere fysiotherapist met Chiel een praatje maakte, kon ze niet geloven dat Chiel al opa zou worden. Ook dat Chiel bekend staat om zijn opgewekt humeur, zijn tomeloze optimisme en zijn oeverloze inspanningen tijdens de 4 uur fysio die hij 's ochtends krijgt.
Zo vertelde ze dat als hij binnen komt en opgewekt iedereen jóusà hn (Good morning · 早晨) wenst dan zie je dat iedereen gemotiveerd raakt door Chiel! En dat de peuten dat zichtbaar merken en dat de mede patiënten ineens harder gaan werken en meer hun best doen!
Nou is dat super of niet! Dus mocht Chiel's situatie niet meer verbeteren of stil blijven staan op dit niveau, en dat is natuurlijk niet zo, dan was deze 'life changing' ervaring al ergens goed voor. Dan heeft hij in zijn eentje de harten van zijn mede patiënten geraakt, ze positiever gemaakt en daardoor hun situatie een pietsie verbeterd!
Ik vond het al jaren maar wat een kanjer is het toch!!
Gisteravond belde Elvira op. Ze zijn ook nog verhuisd met het kantoor naar Lai Chi Kok en omdat Chiel van het weekend wil kijken in het nieuwe kantoor, belde ze om door te geven dat er een invalide opgang is en waar we die moeten vinden. Heel lief.
Toen vroeg ze ook aan mij of ik al een Chinees visum had geregeld omdat we op 1 februari het jaarlijkse dineetje hebben met het kantoor en de fabriek in Shenzhen. Chiel wil daar bij zijn. Zijn neus laten zien en iedereen bedanken voor alle fruitmanden, kaarten en telefoontjes. Maar omdat we dan een auto met chauffeur willen huren om ons op te halen van huis en ons per auto over de grens te brengen naar het hotel waar het feest plaats vind, moeten we wel in het bezit zijn van een visum. Normaal gesproken koop ik die dus bij de trein-grens maar dat kan niet als je per auto reist.
Vol trots vertelde ik dat ik dat inderdaad al geregeld had. Ik heb een 2 entry visum geldig t/m april. Mij kan niets meer gebeuren! Maar toen vroeg ze ook of ons werk- en verblijfsvisum ook aangevraagd was. Uhm...pardon?! In mijn gedachten staat dat ons visum zou verlopen in januari 2014 en toen ik dat zei, antwoordde ze met 'that's strange. Your visa and Michael's visa were applied on the same day right?'
Oeps. Ik dook gelijk onze paspoorten in en verrek. Ze zijn maar geldig tot 15 januari 2013...
We hebben er nooit meer aan gedacht. We hadden even wat iets anders aan het hoofd en Elvira die de data's van al dat soort dingen heeft opgeschreven in een klein zwart boekje, was natuurlijk hartstikke druk met de verhuizing en Chiel's afwezigheid. Ook zij was er te laat achter gekomen...zucht...
Ach, in het overvolle programma kan dit er ook nog wel bij. In ieder geval gaat Elvira vandaag aan de slag met de immigration-officer. Volgens mij hebben we wel een geldige reden waarom dit door ons hoofd is geschoten. Maar of het lukt om alles rond te krijgen voor 1 februari blijft de vraag. Anders kunnen we niet de grens over en gaat ons plannetje niet door. We zullen het wel horen vanavond.
Maar om deze post niet helemaal depressief af te sluiten, ook nog wat leuks!
Gisteren toen Chiel zich weer meldde bij de fysio en opgewekt binnen kwam rollen, vertelde de peut dat het plan is om Chiel aan het lopen te krijgen voor 20 maart als we op het vliegtuig zouden stappen om de geboorte van onze kleindochter mee te maken. Dat vond de peut een zeer realistisch doel. Lopen, weliswaar met krukken en/of looprekje en de rolstoel moet ook mee, maar toch!
Toen een andere fysiotherapist met Chiel een praatje maakte, kon ze niet geloven dat Chiel al opa zou worden. Ook dat Chiel bekend staat om zijn opgewekt humeur, zijn tomeloze optimisme en zijn oeverloze inspanningen tijdens de 4 uur fysio die hij 's ochtends krijgt.
Zo vertelde ze dat als hij binnen komt en opgewekt iedereen jóusà hn (Good morning · 早晨) wenst dan zie je dat iedereen gemotiveerd raakt door Chiel! En dat de peuten dat zichtbaar merken en dat de mede patiënten ineens harder gaan werken en meer hun best doen!
Nou is dat super of niet! Dus mocht Chiel's situatie niet meer verbeteren of stil blijven staan op dit niveau, en dat is natuurlijk niet zo, dan was deze 'life changing' ervaring al ergens goed voor. Dan heeft hij in zijn eentje de harten van zijn mede patiënten geraakt, ze positiever gemaakt en daardoor hun situatie een pietsie verbeterd!
Ik vond het al jaren maar wat een kanjer is het toch!!
Thursday, January 17, 2013
Bruce
Wat een rare gewaarwording als Mickey ineens weer ingepakt en wel voor ons staat om afscheid te nemen. Het was al die dagen of ze nooit was weg geweest en nu komt er dan toch een eind aan dit hele gezellige en lieve bezoek. Ik hoop dat ze zelf ook nog een fijne tijd heeft gehad buiten de bezoektijden in het zkh, het klaar maken van maaltijden en het bakken van de heerlijke appeltaarten!
Lieve Mickey het was geweldig en nogmaals bedankt voor alle goede zorgen! XXX
Nadat Mickey vertrok hebben we het kamp weer opgeslagen in de woonkamer. Lekker kamperen op de bank. Chiel voelt zich rustiger dan. Alleen gisternacht effe niet. Hij krijgt nog steeds elke avond een slaap pilletje om rustig te worden en om een goede nachtrust te hebben. Maar Chiel is natuurlijk eigenwijs en bang om verslaafd te raken aan die troep dus had hij bedacht om vannacht maar eens zonder pilletje te gaan slapen. Nou dat lukte dus niet. Na alles gelezen te hebben over Lance Armstrong, nadat hij eindeloze spelletjes patience had gespeeld en nadat hij met rolstoel en al weer aan het ijsberen was geslagen, toch maar een pilletje ingenomen en voila. Hij sliep!
Hij heeft mij belooft (voor nu dan want ik ken die man) om niet zo stront eigenwijs te zijn als het gaat om zijn nachtrust. Hij werkt keihard aan zijn herstel, buffelt als een idioot op die machines bij de fysio en is daarna helemaal kapot. Dus slapen is minstens zo belangrijk.
Vanmorgen ben ik eerst maar weer gaan stofzuigen en dweilen. Want we hoeven ons niet te vervelen. Ton komt vanavond aan en dan eten we thuis. Ik heb de halve liters Heineken al koud gezet want Ton is de enige die het drinkt. Kom ik er ook eens vanaf ;-) En als het goed is neemt hij griesmeel mee vanuit NL! Yeah!! Chiel heeft enorme zin in griesmeelpap. Zoals ik hem maak dan. Als we in NL zijn kunnen hij en Linn echt liters van dat spul op en dat heeft hij nu gemist. Maar daar komt straks een eind aan!
O ja, gistermiddag kwam er een jongen in een rolstoel voorbij toen wij zaten te wachten in de lobby van het ziekenhuis op de taxi. Hij ligt bij Chiel op de afdeling maar op een andere zaal. Hij reed een paar keer heen en weer en elke keer zei hij ' Hello!' By the way bijna het enige Engelse woord wat hij kent. Ineens kwam hij naar Chiel toe met zijn telefoon. "Look.." zei hij tegen Chiel en hij liet vol trots de foto zien op het schermpje. 'You look like him!' Wat denk je? Tuurlijk! Daar was Bruce weer!
Maar hij heeft er wel wat van weg...toch?!
Lieve Mickey het was geweldig en nogmaals bedankt voor alle goede zorgen! XXX
Nadat Mickey vertrok hebben we het kamp weer opgeslagen in de woonkamer. Lekker kamperen op de bank. Chiel voelt zich rustiger dan. Alleen gisternacht effe niet. Hij krijgt nog steeds elke avond een slaap pilletje om rustig te worden en om een goede nachtrust te hebben. Maar Chiel is natuurlijk eigenwijs en bang om verslaafd te raken aan die troep dus had hij bedacht om vannacht maar eens zonder pilletje te gaan slapen. Nou dat lukte dus niet. Na alles gelezen te hebben over Lance Armstrong, nadat hij eindeloze spelletjes patience had gespeeld en nadat hij met rolstoel en al weer aan het ijsberen was geslagen, toch maar een pilletje ingenomen en voila. Hij sliep!
Hij heeft mij belooft (voor nu dan want ik ken die man) om niet zo stront eigenwijs te zijn als het gaat om zijn nachtrust. Hij werkt keihard aan zijn herstel, buffelt als een idioot op die machines bij de fysio en is daarna helemaal kapot. Dus slapen is minstens zo belangrijk.
Vanmorgen ben ik eerst maar weer gaan stofzuigen en dweilen. Want we hoeven ons niet te vervelen. Ton komt vanavond aan en dan eten we thuis. Ik heb de halve liters Heineken al koud gezet want Ton is de enige die het drinkt. Kom ik er ook eens vanaf ;-) En als het goed is neemt hij griesmeel mee vanuit NL! Yeah!! Chiel heeft enorme zin in griesmeelpap. Zoals ik hem maak dan. Als we in NL zijn kunnen hij en Linn echt liters van dat spul op en dat heeft hij nu gemist. Maar daar komt straks een eind aan!
O ja, gistermiddag kwam er een jongen in een rolstoel voorbij toen wij zaten te wachten in de lobby van het ziekenhuis op de taxi. Hij ligt bij Chiel op de afdeling maar op een andere zaal. Hij reed een paar keer heen en weer en elke keer zei hij ' Hello!' By the way bijna het enige Engelse woord wat hij kent. Ineens kwam hij naar Chiel toe met zijn telefoon. "Look.." zei hij tegen Chiel en hij liet vol trots de foto zien op het schermpje. 'You look like him!' Wat denk je? Tuurlijk! Daar was Bruce weer!
Maar hij heeft er wel wat van weg...toch?!
Wednesday, January 16, 2013
Lai Chi Kok
Het is vandaag de laatste dag dat Mickey in town is. Vanavond vertrekt ze weer maar eerst gaan we nog bij Chiel op bezoek, lunchen met Rina en kookt ze nog een maaltijdje. Heerlijk. Wat gaat de tijd toch snel. Zo leef je toe naar die 9 dagen en zo moet je weer afscheid nemen.
Gisteravond hebben we nog gegeten bij de Thai met Jos, Mickey en Berry. Berry kwam gisteravond in HK aan. Het was heel gezellig en het eten smaakte weer goed. We hebben nog een kopje koffie gedronken bij ons thuis en toen ging ieder weer zijn weg.
Gisteren is ook het kantoor van Chiel verhuisd. Qua timing niet zo'n heel goed moment om nu te verhuizen naar een kantoor veel verder weg. Maar ze zijn weg uit het Starhouse. De huur werd echt wel steeds hoger en het aantal employees slonk. Dus nu hebben we een kantoor in Lai Chi Kok. Waar? Inderdaad in Lai Chi Kok. Ik heb het ook eerst op moeten zoeken op de kaart!
Ik denk dat vooral het bezoek wat naar kantoor komt, zich nog wel eens achter de oren krabt. Het Starhouse was erg makkelijk te vinden, lag centraal en massa's met westerse restaurantjes in de naaste omgeving. Nou dat is er in Lai Chi Kok niet bij. Dat worden noedels, noedelsoep en noedels met soep ;-) Ach, dan weten ze gelijk dat ze in Hong Kong zijn en dat er een reden is waarom wonen en werken in de stad duurder is maar dat het ook grote voordelen heeft! Ik denk dat de meeste taxichauffeurs daar ook niet echt engels kunnen verstaan en praten. Dus al met al een enorme uitdaging voor iedereen!
View Larger Map
Gisteren stuurde Elvira steeds foto's naar Chiel zodat hij niets hoefde te missen van de verhuizing en
vandaag gaat ze ervoor zorgen dat we een sleutel krijgen zodat we misschien dit weekend samen met Jos kunnen kijken naar het nieuwe kantoor. Ook gaan we dan kijken of Chiel in een gewone taxi zou kunnen plaats nemen. Mocht dat niet lukken, dan gaan we iets anders doen, maar Chiel wil eigenlijk wel heel graag kijken hoe het ervoor staat.
Wat werk betreft is hij nog niet zo ver. Zijn concentratie vermogen is nog niet wat het geweest is. Kleine mailtjes lukken wel maar als er een lap aan informatie in staat, raakt hij de draad kwijt. Ik zeg, jammer dan. De stress van het werk heeft zo aan hem geknaagd dat rust geen slecht ding is nu.
Deze week wordt zijn 'cast' voor zijn linker been aangemeten en over een week of 2 mag hij dan (als alles goed gaat) halve dagen naar het revalidatie centrum. De middagen kan hij thuis doorbrengen en langzaam aan proberen weer wat werk te doen. We hebben dus tijd zat!
Gisteravond hebben we nog gegeten bij de Thai met Jos, Mickey en Berry. Berry kwam gisteravond in HK aan. Het was heel gezellig en het eten smaakte weer goed. We hebben nog een kopje koffie gedronken bij ons thuis en toen ging ieder weer zijn weg.
Gisteren is ook het kantoor van Chiel verhuisd. Qua timing niet zo'n heel goed moment om nu te verhuizen naar een kantoor veel verder weg. Maar ze zijn weg uit het Starhouse. De huur werd echt wel steeds hoger en het aantal employees slonk. Dus nu hebben we een kantoor in Lai Chi Kok. Waar? Inderdaad in Lai Chi Kok. Ik heb het ook eerst op moeten zoeken op de kaart!
Ik denk dat vooral het bezoek wat naar kantoor komt, zich nog wel eens achter de oren krabt. Het Starhouse was erg makkelijk te vinden, lag centraal en massa's met westerse restaurantjes in de naaste omgeving. Nou dat is er in Lai Chi Kok niet bij. Dat worden noedels, noedelsoep en noedels met soep ;-) Ach, dan weten ze gelijk dat ze in Hong Kong zijn en dat er een reden is waarom wonen en werken in de stad duurder is maar dat het ook grote voordelen heeft! Ik denk dat de meeste taxichauffeurs daar ook niet echt engels kunnen verstaan en praten. Dus al met al een enorme uitdaging voor iedereen!
View Larger Map
Gisteren stuurde Elvira steeds foto's naar Chiel zodat hij niets hoefde te missen van de verhuizing en
vandaag gaat ze ervoor zorgen dat we een sleutel krijgen zodat we misschien dit weekend samen met Jos kunnen kijken naar het nieuwe kantoor. Ook gaan we dan kijken of Chiel in een gewone taxi zou kunnen plaats nemen. Mocht dat niet lukken, dan gaan we iets anders doen, maar Chiel wil eigenlijk wel heel graag kijken hoe het ervoor staat.
Wat werk betreft is hij nog niet zo ver. Zijn concentratie vermogen is nog niet wat het geweest is. Kleine mailtjes lukken wel maar als er een lap aan informatie in staat, raakt hij de draad kwijt. Ik zeg, jammer dan. De stress van het werk heeft zo aan hem geknaagd dat rust geen slecht ding is nu.
Deze week wordt zijn 'cast' voor zijn linker been aangemeten en over een week of 2 mag hij dan (als alles goed gaat) halve dagen naar het revalidatie centrum. De middagen kan hij thuis doorbrengen en langzaam aan proberen weer wat werk te doen. We hebben dus tijd zat!
Monday, January 14, 2013
Heerlijk weekend
Tegenwoordig kijken we echt naar het weekend. Na het strakke schema van de week, voelt het net als vakantie als er geen tijdsdruk is.
Lekker kalm aan ontbijten, gezellig met z'n tweetjes op de bank met een kopje koffie en daarna kwam in dit geval Jos langs om Chiel naar boven te duwen. Lekker een eindje wandelen over de boulevard. Mickey was 's middags met haar hk-vriendinnen aan het lunchen maar 's avonds was ze er weer bij.
Mickey heeft heerlijke appeltaarten gemaakt. We hebben 2 enorme fruitmanden gekregen en dat fruit moet op. Zonde als het overstuur raakt. Jesse en Mabel kwamen ook en we hebben met z'n allen heerlijk thuis gegeten. Het plan was om Chinees te halen. Hihi, ze waren iets overboord gegaan qua eten maar keus hadden we!
Later die avond vroeg Jesse nog of ik mee ging lopen de volgende morgen. Het is namelijk zo dat ik op de dag dat Chiel werd opgenomen, 's ochtends vroeg nog had hard gelopen en op 1 les na, had ik dan de 10 km training die bestond uit 4 keer per week en dat 8 weken lang afgerond. Ik heb het nog geprobeerd toen Chiel wel in het ziekenhuis lag, maar ik was alleen maar aan het huilen die morgen en ben toen gestopt. Ik heb er even over nagedacht en toen zei ik, 'JA! Graag!' Chiel was helemaal trots!
Dus de volgende morgen om 6 uur stonden Jesse, Jos en ik buiten. We zouden het kalm aan doen. En als ik wilde stoppen om even te rusten, gewoon doen. Het was precies 1 maand geleden en je weet nooit hoe het staat met de conditie. Maar ik heb mezelf verbaasd en toch ook wel de heren, toen ik in 1 stuk de volledige 10 km heb gelopen! Niet gestopt, niet gezeurd, niet gesteund en vooral met Chiel in gedachten. We waren dit proces maanden geleden met z'n tweetjes ingegaan. En ik voelde me geweldig! Ik barst nu wel van de spierpijn maar dat geeft niets.
De rest van de zondag was ook al zo lekker. Lekker wandelen, dit keer duwde Jesse Chiel naar boven, lunchen bij Spasso en 's avonds weer lekker thuis eten. Mickey maakte hartige taarten met sla, Jos nam ijs mee en we hebben het super gezellig gehad!
En Chiel had ook wat hoogtepuntjes. Hij kon zijn linker been weer iets meer bewegen en hij voelt meer in blaas en darmen! Je ziet hem echt vooruit gaan. Langzaam maar gestaag. En zijn bovenlijf wordt met de dag sterker en gespierder. Het rijden met de rolstoel door huis, het op en af gaan van de bank in de rolstoel, of van de rolstoel op bed, je ziet gewoon de spieren groeien.
Nu is hij weer in het revalidatie centrum. Straks gezellig op bezoek!
Lekker kalm aan ontbijten, gezellig met z'n tweetjes op de bank met een kopje koffie en daarna kwam in dit geval Jos langs om Chiel naar boven te duwen. Lekker een eindje wandelen over de boulevard. Mickey was 's middags met haar hk-vriendinnen aan het lunchen maar 's avonds was ze er weer bij.
Later die avond vroeg Jesse nog of ik mee ging lopen de volgende morgen. Het is namelijk zo dat ik op de dag dat Chiel werd opgenomen, 's ochtends vroeg nog had hard gelopen en op 1 les na, had ik dan de 10 km training die bestond uit 4 keer per week en dat 8 weken lang afgerond. Ik heb het nog geprobeerd toen Chiel wel in het ziekenhuis lag, maar ik was alleen maar aan het huilen die morgen en ben toen gestopt. Ik heb er even over nagedacht en toen zei ik, 'JA! Graag!' Chiel was helemaal trots!
Dus de volgende morgen om 6 uur stonden Jesse, Jos en ik buiten. We zouden het kalm aan doen. En als ik wilde stoppen om even te rusten, gewoon doen. Het was precies 1 maand geleden en je weet nooit hoe het staat met de conditie. Maar ik heb mezelf verbaasd en toch ook wel de heren, toen ik in 1 stuk de volledige 10 km heb gelopen! Niet gestopt, niet gezeurd, niet gesteund en vooral met Chiel in gedachten. We waren dit proces maanden geleden met z'n tweetjes ingegaan. En ik voelde me geweldig! Ik barst nu wel van de spierpijn maar dat geeft niets.
 |
| Chiel en Jesse in de lift naar de kelder |
En Chiel had ook wat hoogtepuntjes. Hij kon zijn linker been weer iets meer bewegen en hij voelt meer in blaas en darmen! Je ziet hem echt vooruit gaan. Langzaam maar gestaag. En zijn bovenlijf wordt met de dag sterker en gespierder. Het rijden met de rolstoel door huis, het op en af gaan van de bank in de rolstoel, of van de rolstoel op bed, je ziet gewoon de spieren groeien.
Saturday, January 12, 2013
Te vroeg blij geweest
Met Chiel zijn vooruitgang niet hoor, hij gaat langzaam maar gestaag de goede kant op. Hij gaat zo goed vooruit dat er een vergadering is geweest over hem. Er is een plan gemaakt. Ze verwachten dat hij nog zo'n 3 weken hele dagen moet verblijven in het ziekenhuis maar dat ze daarna over kunnen stappen op halve dagen!
Zijn rechter been gaat erg snel vooruit en wordt met de dag sterker. Ze gaan een spalk maken voor zijn hele linker been en waarbij je de knie op slot kan zetten. Zo heeft hij meer steun om te leren lopen. Want dat is het dus. De spieren moeten weer werken en de zenuwen aangroeien. Op dit moment heeft hij hele dunne beentjes; zijn spieren hangen als een zak aan de achterkant van zijn benen. Alle oefeningen zijn gericht op het herstel van zijn spieren en Chiel heeft zo hard gewerkt deze week, dat hij gistermiddag toen ik hem ophaalde, echt kapot was. Maar het is weekend en dat is prima. Even rusten voor de volgende sessie.
We hebben ondertussen wel geleerd om blij te zijn met elke milimeter vooruitgang en ik moet zeggen dat het verblijven op zo'n 'spinal cord rehabilitation' afdeling je de dingen wel ineens in het juiste perspectief gaat zien.
Zo ligt daar een man van 61 jaar wat je hem zeker niet zou geven. Als je zou zeggen 45 zou iedereen het direct geloven. Hij heeft 4 maanden een heel ernstig ongeluk gehad waar hij niet over wil praten en nu kan hij vanaf de nek niets meer bewegen. Maar hij is positief en heel erg vriendelijk. Maar buiten dat is hij streng gelovig en mag geen pijnstillers gebruiken. Je ziet hem zo nu en dan verkrampen van de pijn. Toch lacht hij de hele dag en is hij het zonnetje op de afdeling.
Of de jongeman van begin 20. Hij heeft precies hetzelfde als Chiel maar dan aan beide benen. Hij krijgt nu rolstoel training want lopen zit er niet meer in maar hij licht op als zijn familie weer de afdeling op loopt. Ik denk dat hij een Indische inslag heeft want als de tantes de afdeling op lopen komt er van alles uit de tas. Spekkoek, gado gado, rot koekoes. Te leuk!
En Chiel's buurman. Ik denk zo'n 40 jaar. Geopereerd aan de rug en daarna kreeg hij een beroerte waardoor hij nu lichtelijk spastisch is. Maar even vriendelijk en altijd voor een praatje in. En dat met 2 woorden engels!
Het kan altijd slechter. Dat wil ik er maar mee zeggen. En je incasseringsvermogen wordt dagelijks op de proef gesteld. Dus wees blij met wat je hebt!
Vandaar, nog maar even de soap 'parkeergarage'...
Natuurlijk wilde de man gistermiddag weer geld hebben. Ik was van mening dat het was opgelost en vertelde hem, bel je manager maar. En dat deed hij. Ik kreeg de dame aan de telefoon en ze had nergens een boodschap aan. 'Niet haar probleem... Jammer zeg, ja, jouw probleem...Geld, ik moet geld...voor 600 hkd per maand mag de taxi de garage in...' Enfin ik ging even door het lint. Geen geschreeuw hoor, maar ik was boos. Heel boos. Ik heb geloof ik ook gezegd dat ik maar eens een journalist zou gaan opzoeken die een stukje in de krant gaat schrijven over de Hilton Parking Garage.
Nou ze er nog steeds geen boodschap aan. Ik heb de verrekte 18 dollar betaald en heb gelijk de manager van de Hilton Towers gebeld. Hij begreep mijn boosheid en stelde voor om de volgende dag langs te komen om te praten. Om 10 uur vanmorgen hebben we het gesprek gehad.
De general manager zag in dat een huis zonder invalide opgang een manke was! Hij gaat dan ook een oprit maken en wel.... eind 2013/2014! Ik zeg, wat een goed plan! Hopelijk hebben we het dan zelf niet meer nodig maar heb ik in ieder geval er voor gezorgd dat anderen in de toekomst daar gebruik van kunnen maken.
Ook heeft hij een deal kunnen maken met de parkeergarage. I.p.v. 36 dollar per dag, wordt het nu 18 dollar per dag. Ik zeg, nog zo'n goed plan!
Verder gaan de portieren mij helpen om Chiel het huis binnen te krijgen. Heel lief aangeboden maar die gastjes zijn de helft van mijn postuur dus echt opschieten doet het niet. Maar de wil is er. Dat scheelt.
Ook heeft hij dingen uitgeprint waar ik wat aan zou kunnen hebben i.v.m. invalide vervoer. Heel lief. Joe, de manager dus niet de general manager, was echt van goede wille. Ik heb hem gevraagd om mijn excuses aan te bieden aan dat takkewijf van de parkeergarage. Ik had niet zo mogen uitvallen. En dat zou hij doen maar hij begreep mij ook.
Ik kreeg van Mickey deze foto toegestuurd. En denk er even 'rol-stoel' bij i.p.v. stoel.
Het is meer dat ik me super gefrustreerd voel dat ik dit niet kan oplossen voor Chiel. Ik wil ook wel eens samen met hem de deur uit maar dat gaat nu gewoonweg niet. Alle lief hulp van vrienden wordt hoogst gewaardeerd door ons, maar...ach, je snapt wel wat ik bedoel.
Jos komt zo en dan gaan we een stukje lopen. Mickey komt en dan gaan we een appeltaart bakken, Jesse komt ietsjes later en dan met z'n allen een happie eten. Heerlijk.
Zijn rechter been gaat erg snel vooruit en wordt met de dag sterker. Ze gaan een spalk maken voor zijn hele linker been en waarbij je de knie op slot kan zetten. Zo heeft hij meer steun om te leren lopen. Want dat is het dus. De spieren moeten weer werken en de zenuwen aangroeien. Op dit moment heeft hij hele dunne beentjes; zijn spieren hangen als een zak aan de achterkant van zijn benen. Alle oefeningen zijn gericht op het herstel van zijn spieren en Chiel heeft zo hard gewerkt deze week, dat hij gistermiddag toen ik hem ophaalde, echt kapot was. Maar het is weekend en dat is prima. Even rusten voor de volgende sessie.
We hebben ondertussen wel geleerd om blij te zijn met elke milimeter vooruitgang en ik moet zeggen dat het verblijven op zo'n 'spinal cord rehabilitation' afdeling je de dingen wel ineens in het juiste perspectief gaat zien.
Zo ligt daar een man van 61 jaar wat je hem zeker niet zou geven. Als je zou zeggen 45 zou iedereen het direct geloven. Hij heeft 4 maanden een heel ernstig ongeluk gehad waar hij niet over wil praten en nu kan hij vanaf de nek niets meer bewegen. Maar hij is positief en heel erg vriendelijk. Maar buiten dat is hij streng gelovig en mag geen pijnstillers gebruiken. Je ziet hem zo nu en dan verkrampen van de pijn. Toch lacht hij de hele dag en is hij het zonnetje op de afdeling.
Of de jongeman van begin 20. Hij heeft precies hetzelfde als Chiel maar dan aan beide benen. Hij krijgt nu rolstoel training want lopen zit er niet meer in maar hij licht op als zijn familie weer de afdeling op loopt. Ik denk dat hij een Indische inslag heeft want als de tantes de afdeling op lopen komt er van alles uit de tas. Spekkoek, gado gado, rot koekoes. Te leuk!
En Chiel's buurman. Ik denk zo'n 40 jaar. Geopereerd aan de rug en daarna kreeg hij een beroerte waardoor hij nu lichtelijk spastisch is. Maar even vriendelijk en altijd voor een praatje in. En dat met 2 woorden engels!
Het kan altijd slechter. Dat wil ik er maar mee zeggen. En je incasseringsvermogen wordt dagelijks op de proef gesteld. Dus wees blij met wat je hebt!
Vandaar, nog maar even de soap 'parkeergarage'...
Natuurlijk wilde de man gistermiddag weer geld hebben. Ik was van mening dat het was opgelost en vertelde hem, bel je manager maar. En dat deed hij. Ik kreeg de dame aan de telefoon en ze had nergens een boodschap aan. 'Niet haar probleem... Jammer zeg, ja, jouw probleem...Geld, ik moet geld...voor 600 hkd per maand mag de taxi de garage in...' Enfin ik ging even door het lint. Geen geschreeuw hoor, maar ik was boos. Heel boos. Ik heb geloof ik ook gezegd dat ik maar eens een journalist zou gaan opzoeken die een stukje in de krant gaat schrijven over de Hilton Parking Garage.
Nou ze er nog steeds geen boodschap aan. Ik heb de verrekte 18 dollar betaald en heb gelijk de manager van de Hilton Towers gebeld. Hij begreep mijn boosheid en stelde voor om de volgende dag langs te komen om te praten. Om 10 uur vanmorgen hebben we het gesprek gehad.
De general manager zag in dat een huis zonder invalide opgang een manke was! Hij gaat dan ook een oprit maken en wel.... eind 2013/2014! Ik zeg, wat een goed plan! Hopelijk hebben we het dan zelf niet meer nodig maar heb ik in ieder geval er voor gezorgd dat anderen in de toekomst daar gebruik van kunnen maken.
Ook heeft hij een deal kunnen maken met de parkeergarage. I.p.v. 36 dollar per dag, wordt het nu 18 dollar per dag. Ik zeg, nog zo'n goed plan!
Verder gaan de portieren mij helpen om Chiel het huis binnen te krijgen. Heel lief aangeboden maar die gastjes zijn de helft van mijn postuur dus echt opschieten doet het niet. Maar de wil is er. Dat scheelt.
Ook heeft hij dingen uitgeprint waar ik wat aan zou kunnen hebben i.v.m. invalide vervoer. Heel lief. Joe, de manager dus niet de general manager, was echt van goede wille. Ik heb hem gevraagd om mijn excuses aan te bieden aan dat takkewijf van de parkeergarage. Ik had niet zo mogen uitvallen. En dat zou hij doen maar hij begreep mij ook.
Ik kreeg van Mickey deze foto toegestuurd. En denk er even 'rol-stoel' bij i.p.v. stoel.
Het is meer dat ik me super gefrustreerd voel dat ik dit niet kan oplossen voor Chiel. Ik wil ook wel eens samen met hem de deur uit maar dat gaat nu gewoonweg niet. Alle lief hulp van vrienden wordt hoogst gewaardeerd door ons, maar...ach, je snapt wel wat ik bedoel.
Jos komt zo en dan gaan we een stukje lopen. Mickey komt en dan gaan we een appeltaart bakken, Jesse komt ietsjes later en dan met z'n allen een happie eten. Heerlijk.
Friday, January 11, 2013
Overwinning!
Het loont de moeite dus. Een beetje mopperen en hoppa, ineens wordt er een nieuw opstapje gemetseld en is er voor aan de binnenkant van de gang een opritje in elkaar geknutseld!
Woensdagavond kwamen we terug van het ziekenhuis en toen bleek dat het gemetselde opritje nog niet droog was. Zonder na te denken hebben toen de portier en de chauffeur Chiel inclusief rolstoel erover getild. En toen we later die avond naar buiten wilde om te eten met Jos en Mickey, toen lag er een prachtig stuk hout over zodat we erover heen konden rijden.
Ik dacht nog, dat is prachtig maar het probleem is nog steeds een probleem vanwege de hoge drempel, maar toen we gisteravond thuis kwamen van het ziekenhuis, toen stond de portier al met een grote lach op zijn gezicht te wachten op Chiel. Hij gebaarde dat we even moesten wachten, deed een deur open die ik aldie tijd niet gezien had en toverde daar een prachtig stukje huisvlijt uit. Een inelkaar geschroefde oprit die we uit de gang kunnen halen, zodat we vanaf de binnenkant nu ook gewoon naar buiten kunnen rijden. Geweldig!
Ook is er gepraat met de heren van de parkeer garage want ineens hoeven we niets meer te betalen en mogen we gewoon in en uit rijden! Die gabber waar ik ruzie mee heb gehad kijkt me niet eens meer aan. Hij is duidelijk op de teentjes getrapt want ineens heeft hij geen extra stiekum inkomen meer, die wij betaalden!
Nu nog een invalide lift bij de trap. Dat zou helemaal super zijn. Maar ik denk dat dit er niet komt, want dat kost echt geld natuurlijk en daar willen ze waarschijnlijk niet aan. Ik zal van de week weer eens bellen met de manager.
Met Chiel gaat het goed. Vandaag komt de dokter weer langs en ik ben erg benieuwd wat die zegt. Volgens de fysio gaat het buitengewoon goed met Chiel. Hij heeft met een spalk en een rollator 'gelopen' en hij is de beste leerling uit de klas! In plaats van aanmoedigen moeten ze hem soms een beetje afremmen. Dat in tegenstelling met het gros van de mensen die soms wakker geschud moeten worden omdat ze in slaap zijn gevallen tijdens de oefeningen.
En 'occupational therapy' wil zeggen dat er een peut 1 op 1 met Chiel bezig is en hem probeert te helpen met de dagelijkse dingen van het leven. En die dagelijks Chiel's conditie op neemt en in de gaten houdt.
Op die zelfgemaakte macaroni kettingen moet ik dus nog even wachten want ik dacht dat occupational therapy betekende dat hij dingen moest gaan punniken en knutselen...jammer!
Woensdagavond kwamen we terug van het ziekenhuis en toen bleek dat het gemetselde opritje nog niet droog was. Zonder na te denken hebben toen de portier en de chauffeur Chiel inclusief rolstoel erover getild. En toen we later die avond naar buiten wilde om te eten met Jos en Mickey, toen lag er een prachtig stuk hout over zodat we erover heen konden rijden.
Ik dacht nog, dat is prachtig maar het probleem is nog steeds een probleem vanwege de hoge drempel, maar toen we gisteravond thuis kwamen van het ziekenhuis, toen stond de portier al met een grote lach op zijn gezicht te wachten op Chiel. Hij gebaarde dat we even moesten wachten, deed een deur open die ik aldie tijd niet gezien had en toverde daar een prachtig stukje huisvlijt uit. Een inelkaar geschroefde oprit die we uit de gang kunnen halen, zodat we vanaf de binnenkant nu ook gewoon naar buiten kunnen rijden. Geweldig!
Ook is er gepraat met de heren van de parkeer garage want ineens hoeven we niets meer te betalen en mogen we gewoon in en uit rijden! Die gabber waar ik ruzie mee heb gehad kijkt me niet eens meer aan. Hij is duidelijk op de teentjes getrapt want ineens heeft hij geen extra stiekum inkomen meer, die wij betaalden!
Nu nog een invalide lift bij de trap. Dat zou helemaal super zijn. Maar ik denk dat dit er niet komt, want dat kost echt geld natuurlijk en daar willen ze waarschijnlijk niet aan. Ik zal van de week weer eens bellen met de manager.
Met Chiel gaat het goed. Vandaag komt de dokter weer langs en ik ben erg benieuwd wat die zegt. Volgens de fysio gaat het buitengewoon goed met Chiel. Hij heeft met een spalk en een rollator 'gelopen' en hij is de beste leerling uit de klas! In plaats van aanmoedigen moeten ze hem soms een beetje afremmen. Dat in tegenstelling met het gros van de mensen die soms wakker geschud moeten worden omdat ze in slaap zijn gevallen tijdens de oefeningen.
En 'occupational therapy' wil zeggen dat er een peut 1 op 1 met Chiel bezig is en hem probeert te helpen met de dagelijkse dingen van het leven. En die dagelijks Chiel's conditie op neemt en in de gaten houdt.
Op die zelfgemaakte macaroni kettingen moet ik dus nog even wachten want ik dacht dat occupational therapy betekende dat hij dingen moest gaan punniken en knutselen...jammer!
Wednesday, January 09, 2013
Routine
Hoe vreemd het ook voelt, na een tijdje sluipt de routine er weer in. Zelfs alle nieuwe handelingen worden 'gewoon' en ga je er mee om of je nooit anders hebt gedaan. En dat is goed. Zo hoort het ook.
Maar als ik nu iets doe wat buiten mijn 'gewone' routine valt, dan voelt dat weer vreemd. Net als gisteren toen ik met Mickey ging dimsummen en Chiel in het ziekenhuis zat. Het voelde erg vreemd om niet op bezoek te gaan met mijn mandje vol lekkers. Maar het was erg gezellig om met Mickey bij te praten en weer even aan de wandel te zijn.
Gelukkig bleek later dat Chiel visite had gekregen van zijn mannen uit Shenzhen. 3 Man sterk ieder met een cadeau in de handen. Een bloemstuk, een grote doos met bonbons en een enorme fruitmand! Zo lief. Ze hadden vorige week al een kaart gestuurd aan 'our dearest leader' die door alle mensen uit de fabriek was ondertekend. Schattig hè.
Gisteravond hebben we lekker thuis gegeten. Zuurkool met worst! Zuurkool van Mickey en worst van Simone. En een toetje van Jos! Hij is gisteren weer aangekomen in HK en 's avonds kwam hij gelijk langs.
Chiel is vanmorgen weer met de taxi vertrokken naar het ziekenhuis, alleen met zijn rugzak! De chauffeurs beginnen ons te herkennen en worden gezelliger in de omgang. Ook hoef je ze niet steeds meer te vertellen dat ze ons op moeten halen in de garage. En over garage gesproken, ik ben gisteren even uit mijn dak gegaan...
Natuurlijk zat er weer zo'n gabber die geld wilde hebben voor het ophalen van Chiel uit de garage. Ik betaalde 20 dollar en natuurlijk gaf hij mij de 2 dollar niet terug. Ik bleef staan en hield mijn hand op en hij begon een bonnetje te schrijven voor 20 dollar!
Nee, ik wil die verdomde 2 dollar terug!! Natuurlijk deed hij weer of hij niets begreep maar toen ik op het bord wees van 18 dollar per uur, gooide hij me de 2 dollar toe. Ik pakte de 2 dollar op en vertelde hem luid en duidelijk dat hij de grootste 'asshole' was die er op aarde rond liep.
Ik ben gelijk naar de portier gelopen bij ons in de lobby en vroeg om het telefoonnummer van het management kantoor. Dat koste al moeite maar toen kreeg ik eindelijk iemand aan de telefoon. Nee, de manager was niet in het gebouw, ja hij zou mij terug bellen, en je raad het al, dat gebeurde natuurlijk niet. Toen ik eind van de middag belde kreeg ik hem wel aan de telefoon.
Ik vroeg hem of het mogelijk is om iets van een invalide lift en/of opritje te krijgen voor de rolstoel omdat we fijn 7 treden voor de voordeur hebben.
En of het normaal is dat als je gebruik maakt van de garage waar mijn lift op uit komt, ik eerst over een 20 cm hoge drempel moet, je steeds 20 dollar om er uit te gaan en 20 dollar om naar binnen te gaan moet betalen, om notabene in je eigen huis te kunnen komen omdat de Hilton Towers niet hebben nagedacht over mensen met een rolstoel of kinderwagen!
Plus dat ik zelf niet eens met mijn man naar buiten kan maar moet wachten op een vriend die in de weekenden Chiel naar boven duwt omdat het te gevaarlijk is en dat dit toch niet zou moeten mogen.
Guess what, hij belt deze week terug. Hij moet overleggen met de general manager, want die hebben we ook nog. Pfff. Wat een gedoe. Maar goed, ook dit gaat een routine worden. Ik voel het aan mijn water.
Chiel is in ieder geval helemaal blij dat hij elke morgen 4 uur fysio krijgt. Hij hangt aan de toestellen alsof zijn leven er van af hangt. Ook heeft hij gisteren met de 'peut' zijn been bewogen! Het ging niet snel, het ging niet hard, maar het ging!
En als een kersje op een bakje appelmoes, kwam er gistermiddag een broeder naar hem toe. Of Chiel het fijn zou vinden om te douchen! Chiel heeft nog net niet de beste man een kus vol op zijn voorhoofd gegeven maar het scheelde weinig. Na 3 weken en 6 dagen E I N D E L I J K onder de douche! In het ziekenhuis en thuis heeft hij steeds met teiltjes water en washandjes moeten klooien. Hier thuis past hij niet met de rolstoel door de deuropening van de badkamer. Hij heeft genoten en van de volle 30 minuten gebruik gemaakt. Hij kan nu 3 keer per week in het ziekenhuis douchen. Feest!
Maar als ik nu iets doe wat buiten mijn 'gewone' routine valt, dan voelt dat weer vreemd. Net als gisteren toen ik met Mickey ging dimsummen en Chiel in het ziekenhuis zat. Het voelde erg vreemd om niet op bezoek te gaan met mijn mandje vol lekkers. Maar het was erg gezellig om met Mickey bij te praten en weer even aan de wandel te zijn.
Gelukkig bleek later dat Chiel visite had gekregen van zijn mannen uit Shenzhen. 3 Man sterk ieder met een cadeau in de handen. Een bloemstuk, een grote doos met bonbons en een enorme fruitmand! Zo lief. Ze hadden vorige week al een kaart gestuurd aan 'our dearest leader' die door alle mensen uit de fabriek was ondertekend. Schattig hè.
Gisteravond hebben we lekker thuis gegeten. Zuurkool met worst! Zuurkool van Mickey en worst van Simone. En een toetje van Jos! Hij is gisteren weer aangekomen in HK en 's avonds kwam hij gelijk langs.
Chiel is vanmorgen weer met de taxi vertrokken naar het ziekenhuis, alleen met zijn rugzak! De chauffeurs beginnen ons te herkennen en worden gezelliger in de omgang. Ook hoef je ze niet steeds meer te vertellen dat ze ons op moeten halen in de garage. En over garage gesproken, ik ben gisteren even uit mijn dak gegaan...
Natuurlijk zat er weer zo'n gabber die geld wilde hebben voor het ophalen van Chiel uit de garage. Ik betaalde 20 dollar en natuurlijk gaf hij mij de 2 dollar niet terug. Ik bleef staan en hield mijn hand op en hij begon een bonnetje te schrijven voor 20 dollar!
Nee, ik wil die verdomde 2 dollar terug!! Natuurlijk deed hij weer of hij niets begreep maar toen ik op het bord wees van 18 dollar per uur, gooide hij me de 2 dollar toe. Ik pakte de 2 dollar op en vertelde hem luid en duidelijk dat hij de grootste 'asshole' was die er op aarde rond liep.
Ik ben gelijk naar de portier gelopen bij ons in de lobby en vroeg om het telefoonnummer van het management kantoor. Dat koste al moeite maar toen kreeg ik eindelijk iemand aan de telefoon. Nee, de manager was niet in het gebouw, ja hij zou mij terug bellen, en je raad het al, dat gebeurde natuurlijk niet. Toen ik eind van de middag belde kreeg ik hem wel aan de telefoon.
Ik vroeg hem of het mogelijk is om iets van een invalide lift en/of opritje te krijgen voor de rolstoel omdat we fijn 7 treden voor de voordeur hebben.
En of het normaal is dat als je gebruik maakt van de garage waar mijn lift op uit komt, ik eerst over een 20 cm hoge drempel moet, je steeds 20 dollar om er uit te gaan en 20 dollar om naar binnen te gaan moet betalen, om notabene in je eigen huis te kunnen komen omdat de Hilton Towers niet hebben nagedacht over mensen met een rolstoel of kinderwagen!
Plus dat ik zelf niet eens met mijn man naar buiten kan maar moet wachten op een vriend die in de weekenden Chiel naar boven duwt omdat het te gevaarlijk is en dat dit toch niet zou moeten mogen.
Guess what, hij belt deze week terug. Hij moet overleggen met de general manager, want die hebben we ook nog. Pfff. Wat een gedoe. Maar goed, ook dit gaat een routine worden. Ik voel het aan mijn water.
Chiel is in ieder geval helemaal blij dat hij elke morgen 4 uur fysio krijgt. Hij hangt aan de toestellen alsof zijn leven er van af hangt. Ook heeft hij gisteren met de 'peut' zijn been bewogen! Het ging niet snel, het ging niet hard, maar het ging!
En als een kersje op een bakje appelmoes, kwam er gistermiddag een broeder naar hem toe. Of Chiel het fijn zou vinden om te douchen! Chiel heeft nog net niet de beste man een kus vol op zijn voorhoofd gegeven maar het scheelde weinig. Na 3 weken en 6 dagen E I N D E L I J K onder de douche! In het ziekenhuis en thuis heeft hij steeds met teiltjes water en washandjes moeten klooien. Hier thuis past hij niet met de rolstoel door de deuropening van de badkamer. Hij heeft genoten en van de volle 30 minuten gebruik gemaakt. Hij kan nu 3 keer per week in het ziekenhuis douchen. Feest!
Tuesday, January 08, 2013
Onderzoek
Zo. Dat goede nieuws konden we wel even gebruiken. Alsof we allebei 100 kilo lichter zijn geworden in 1 seconde...
We hebben nadat Chiel terug was van het ziekenhuis, het gelijk gevierd samen met Jesse en Mickey, met een glaasje wijn en frietjes. Het was net een kinderfeestje ;-) Chiel kreeg weer praatjes, misbruikte zijn rolstoel om meer koekjes te krijgen van de serveerster en we hebben de slechte vibes afgeschud en gaan nu weer volledig er tegen aan.
Vanmorgen is hij helemaal alleen in de rolstoeltaxi naar het ziekenhuis gegaan. Ik had zijn rugzak gevuld met de dingen die hij mee wilde nemen, een thermosje koffie, broodjes, 'snelle jelles' en sport kleding. Chiel vond dat ik wel een dagje 'vrij' nodig had. Nu kan ik samen met Mickey even wat anders gaan doen.
Nadat gisteren de fysio Chiel langdurig had getest en onderzocht, is 's middags zijn dokter uit het QE-hospital ook nog langs gekomen en hij heeft Chiel ook weer uitgebreid onderzocht. Er zijn meer prikkels herkenbaar in zijn onderlichaam, wat perfect is. Alleen nu wil Chiel meer. Hij wil van die katheters en nog meer ongemakken af.
Er is gisteren nog een foto gemaakt van de heupen en blaas. Vandaag hoort hij daar de uitslag van en mocht het nodig zijn, dan maken ze nog een cystogram, een foto met contrast vloeistof in de blaas. De dokter heeft gezegd tegen Chiel dat die functies het langste nodig hebben om te herstellen. En dat hij goede hoop heeft dat het terug komt maar Chiel is in de winning mood. Hij wil geen 'nee' meer horen.
Het nieuws van gistermorgen kwam als een geschenk uit de hemel maar we zijn wel realistisch. Alles kost heel veel tijd en heel veel geduld. Stap voor stap. Niet te ver vooruit kijken en leren van wat is geweest.
Maar voor nu nog 1 keertje dan....YEAHHHHHHH!!!!!!
We hebben nadat Chiel terug was van het ziekenhuis, het gelijk gevierd samen met Jesse en Mickey, met een glaasje wijn en frietjes. Het was net een kinderfeestje ;-) Chiel kreeg weer praatjes, misbruikte zijn rolstoel om meer koekjes te krijgen van de serveerster en we hebben de slechte vibes afgeschud en gaan nu weer volledig er tegen aan.
Vanmorgen is hij helemaal alleen in de rolstoeltaxi naar het ziekenhuis gegaan. Ik had zijn rugzak gevuld met de dingen die hij mee wilde nemen, een thermosje koffie, broodjes, 'snelle jelles' en sport kleding. Chiel vond dat ik wel een dagje 'vrij' nodig had. Nu kan ik samen met Mickey even wat anders gaan doen.
Nadat gisteren de fysio Chiel langdurig had getest en onderzocht, is 's middags zijn dokter uit het QE-hospital ook nog langs gekomen en hij heeft Chiel ook weer uitgebreid onderzocht. Er zijn meer prikkels herkenbaar in zijn onderlichaam, wat perfect is. Alleen nu wil Chiel meer. Hij wil van die katheters en nog meer ongemakken af.
Er is gisteren nog een foto gemaakt van de heupen en blaas. Vandaag hoort hij daar de uitslag van en mocht het nodig zijn, dan maken ze nog een cystogram, een foto met contrast vloeistof in de blaas. De dokter heeft gezegd tegen Chiel dat die functies het langste nodig hebben om te herstellen. En dat hij goede hoop heeft dat het terug komt maar Chiel is in de winning mood. Hij wil geen 'nee' meer horen.
Het nieuws van gistermorgen kwam als een geschenk uit de hemel maar we zijn wel realistisch. Alles kost heel veel tijd en heel veel geduld. Stap voor stap. Niet te ver vooruit kijken en leren van wat is geweest.
Maar voor nu nog 1 keertje dan....YEAHHHHHHH!!!!!!
Monday, January 07, 2013
GOED NIEUWS!!!
Vanmorgen toen we naar het ziekenhuis reden waren we beiden gespannen. Vandaag zou een assessment plaatsvinden om te kijken hoe het gesteld is met Chiel. Heeft het nut om langdurig fysio te krijgen? Waar werken we naar toe? Komt het goed? En wat bedoel je met 'goed'?
Chiel ging z'n bed weer in en ik ging weer naar huis. Gespannen. De tranen stonden nader dan het lachen. Maar ik kreeg bericht dat Mickey was aangekomen in haar hotel en ze zou na het op frissen gelijk langs komen.
Mickey en ik hebben eerst bijgepraat, een kopje koffie gedronken en toen liepen we naar de Delifrance om broodjes te halen om daarna naar Chiel te gaan. Terwijl we daar liepen kreeg ik bericht van Chiel. Het 2 uur durende onderzoek had plaats gevonden en de conclusie was:
'YOU WILL WALK AGAIN! IT'S WILL TAKE SOME TIME AND A LOT OF HARD WORK, BUT YOU WILL WALK AGAIN!!'
Het werd me gewoon even zwart voor de ogen, ik hoorde een heel koor van engeltjes zingen en het voelde zo goed om even tegen Mickey aan te hangen! Mijn hemel, wat een opluchting. Iedereen daar boven, ontzettend bedankt dat Chiel ooit weer kan/mag lopen!
Hij heeft zelfs met een beensteun en rolator even 'gelopen' en de fysiotherapeut verwacht dat Chiel binnenkort zonder steun kan lopen. En misschien zelfs wel weer kan hardlopen. Maar dat duurt nog wel even. First things first. Eerst maar eens proberen om uit die rolstoel te komen want dat is het allerbelangrijkste.
Zijn schema ziet er nu als volgt uit. Om half 9 's ochtends krijgt hij 4 uur lang fysio, dan lunch en daarna 'occupational therapy'. Heb geen idee wat ze daarmee bedoelen trouwens en dan gaat hij de taxi weer in naar huis. Vanavond gaan we met Jesse en Mickey eerst maar eens een lekker glaasje wijn klinken op het geweldige nieuws!
Chiel ging z'n bed weer in en ik ging weer naar huis. Gespannen. De tranen stonden nader dan het lachen. Maar ik kreeg bericht dat Mickey was aangekomen in haar hotel en ze zou na het op frissen gelijk langs komen.
Mickey en ik hebben eerst bijgepraat, een kopje koffie gedronken en toen liepen we naar de Delifrance om broodjes te halen om daarna naar Chiel te gaan. Terwijl we daar liepen kreeg ik bericht van Chiel. Het 2 uur durende onderzoek had plaats gevonden en de conclusie was:
'YOU WILL WALK AGAIN! IT'S WILL TAKE SOME TIME AND A LOT OF HARD WORK, BUT YOU WILL WALK AGAIN!!'
Het werd me gewoon even zwart voor de ogen, ik hoorde een heel koor van engeltjes zingen en het voelde zo goed om even tegen Mickey aan te hangen! Mijn hemel, wat een opluchting. Iedereen daar boven, ontzettend bedankt dat Chiel ooit weer kan/mag lopen!
Hij heeft zelfs met een beensteun en rolator even 'gelopen' en de fysiotherapeut verwacht dat Chiel binnenkort zonder steun kan lopen. En misschien zelfs wel weer kan hardlopen. Maar dat duurt nog wel even. First things first. Eerst maar eens proberen om uit die rolstoel te komen want dat is het allerbelangrijkste.
Zijn schema ziet er nu als volgt uit. Om half 9 's ochtends krijgt hij 4 uur lang fysio, dan lunch en daarna 'occupational therapy'. Heb geen idee wat ze daarmee bedoelen trouwens en dan gaat hij de taxi weer in naar huis. Vanavond gaan we met Jesse en Mickey eerst maar eens een lekker glaasje wijn klinken op het geweldige nieuws!
Sunday, January 06, 2013
Een dag uit het leven van zuster Clivia
Ik kreeg de laatste tijd steeds de vraag '...en wat doe jij nu zo'n hele dag nu Chiel in het ziekenhuis ligt?' Vandaar een inzage in mijn schema!
- 06.30 De wekker gaat. Koffie zetten, broodje smeren, en lekker onder de dekens ontbijten.
- 07.00 Chiel gaat zich wassen, scheren en mooi maken. En ik help bij de verzorging die elke 4 uur gebeurt. En terwijl hij daarmee bezig is, ruim ik de dekbedden en kussens op, want we kamperen tegenwoordig in de woonkamer. Chiel voelt zich daar rustiger en hij kan de tv aanzetten als hij niet kan slapen. Ik leg de kleren klaar en vul de rugzak weer met de dingen die hij wil meenemen naar het ziekenhuis.
- 07.10 Ik spring zelf vlug onder de douche en kleed me aan. Vlug een borstel en een lipstick en dan om 7.20 nog een kopje koffie.
- 07.30 Vlug de afwas doen, de was verzamelen, de vuilnisbakjes leeg maken, het bed recht trekken waar op Chiel zich wast.
- 07.45 De rugzak hangt aan de rolstoel, Chiel helpen met de schoen en de spalk voor de andere voet, jas aan, licht uit en de voordeur uitklappen. We hebben een deur uit 2 delen en een hekwerk voor de deur wat bestaat uit 2 delen. Anders past de rolstoel niet.
- 07.50 De lift in naar de parkeergarage. Chiel in een veilig hoekje zetten en ik loop de helling op in afwachting van de taxi.
- 08.00 De taxi daalt af de kelder in en Chiel wordt naar binnen gereden.
- 08.05 Op weg naar het ziekenhuis.
- 08.15 We parkeren en Chiel wordt naar buiten gereden.
- 08.20 De lift in van het ziekenhuis.
- 08.25 We komen aan op de afdeling, ik installeer Chiel op zijn bed, ruim alles op, parkeer de rolstoel, neem afscheid en ga naar huis.
- 08.30 wandelingetje van 25 minuten terug naar huis.
- 09.00 de boel opruimen, was in de droger en/of ophangen, stofzuigen, dweilen, voorraad van mobiel ziekenhuisje aanvullen, mail checken met een kopje koffie, bedenken wat we vanavond gaan eten.
- 10.30 was opvouwen, badkamer schoonmaken, vuilniszakken verschonen en wegbrengen.
- 11.00 Naar delifrance voor salade of sandwich voor Chiel, misschien nog langs kantoor om documenten op te halen die Chiel moet tekenen, wandelingetje van 25 minuten naar het ziekenhuis, koffie halen bij Pacific Coffee, even wachten voor de afdeling open gaat voor bezoek.
- 12.00 Bezoekuur. We drinken samen een kopje koffie, Chiel eet zijn meegebrachte lunch.
- 13.00 Bezoekuur is afgelopen. Ik wandel de 25 minuten weer terug maar loop langs de supermarkt.
- 13.30 Boodschappen doen voor avondeten, eventueel nog langs de Watsons voor het een of ander voor Chiel, langs de bakker en weer terug naar huis.
- 14.30 Thuis. Boodschappen opruimen, mail checken, begin maken met het avondeten, nieuwe afwas doen, administratie, even tv kijken.
- 16.15 weer wandelen voor 25 minuten naar het ziekenhuis en eventueel nog langs de MediMart.
- 16.45 Wachten op Chiel die bezig is met fysio en tegen 5 uur naar boven wordt gebracht.
- 17.00 Chiel is terug, ik loop gelijk mee de afdeling op, pak zijn rugtas weer in, lopen langs de zusterspost om medicijnen op te halen, Chiel tekent een briefje en we gaan naar beneden.
- 17.30 taxi zou er moeten zijn maar helaas. Het duurt nog een kwartiertje, of 20 minuten of 45 minuten zoals de vorige keer.
- 18.00 we gaan de taxi weer in.
- 18.15 de garage in en we gaan per lift weer naar boven.
- 18.20 eindelijk thuis. Chiel gaat lekker op de bank en ik ga beginnen met het avondeten.
- 19.00 Chiel eerst verzorgen, spullen opruimen en daarna eten.
- 19.30 Tijd voor een kopje koffie, mail checken en even bijpraten
- 20.00 de afwas doen
- 20.15 ik kleed me lekker om in mijn joggingpak en hang naast Chiel op de bank.
- 22.30 Chiel voor de laatste keer voor de nacht verzorgen en het kamp weer opslaan op de banken
- 23.00 licht uit en slapen
- 03.00 Chiel weer verzorgen
- 06.30 de wekker gaat!
Maar a.s. maandag gaat hij naar het Kowloon Hospital en dat is niet te belopen vanaf huis dus dat worden taxi ritjes. En misschien vind hij het eten lekkerder dan in het QE dus wie weet hoef ik geen eten mee te nemen. En de bezoektijden zijn ruimer dus dan hoef ik me niet te haasten.
En in de weekenden hebben we lekker de tijd. Dan hoeven we niet om 06.30 er uit en dan kunnen we kalm aan doen. Dan gaan we fijn wandelen met Jesse die de rolstoel omhoog duwt en naar beneden rijdt en gaan we ergens lekker eten of hangen op een bankje. Alleen de 'elke 4 uur' verzorging is dan een vast gegeven. Heerlijk.
Nee, het leven is zo gek nog niet!
Saturday, January 05, 2013
Hello Kowloon Hospital!
Gistermiddag is Chiel dan echt overgebracht naar het Kowloon Hospital. Gezellig in de bus van de Jockey Club samen met nog wat patienten. Hij had me net bericht gegeven dat hij daar was, dat de taxi wist dat hij opgehaald moest worden in het Kowloon hospital en niet meer in het QE hospital, toen mijn telefoon ging.
Jessica belde op! Ze is de zuster die Chiel zijn intake gesprek heeft afgenomen en nu belde ze mij. Of ik wist dat hij is overgebracht, dat hij nu op 3D ligt en dat zijn bednummer 36 is. Ook gaf ze de bezoektijden door. Van 12 tot 2 uur en van 4 tot 8 uur. Ik was helemaal verbaasd. Iemand die praat! Engels praat! Echt heel netjes dat ze dat zo doen. En toen ik zei dat ik onderweg was naar het ziekenhuis om hem op te halen zei ze: 'Ok! I see you later, can't wait to meet you!' Nou ja zeg, wat een andere wereld!
Toen de taxi het terrein op reed zat ik nog steeds met open mond van verbazing. En dat hield zeker niet op toen ik de heerlijke omgeving zag waar Chiel vanaf nu een flinke tijd gaat doorbrengen. Het gehele complex, en dat is een gigantisch complex van allemaal aparte gebouwen, staat in een park-achtige omgeving. Mooie bomen, overal zitjes buiten en van die chinese daken. Geweldig. Het valt gelijk op dat het niet zo druk is daar. Ze hebben geen 'emergency & accident service' dus dat scheelt enorm.
Een enorme oprijlaan ligt voor het hoofdgebouw dus ruimte genoeg om met je rolstoel de taxi in en uit te gaan. En de taxi's staan om de hoek dus geen opstoppingen.
Nadat ik mijn weg had gevonden naar de afdeling waar Chiel ligt, the spinal cord rehabilitation centre, viel me al op dat de opzet van dit ziekenhuis vele malen groter en ruimer is dan in het QE. Een hele grote zusterspost, veel schoner en lichter, en hele aardige mensen.
De afdelingen zijn groter maar daar staan wel 10 bedden op. Daar schrok ik wel van maar gelukkig komt Chiel elke dag mee naar huis. T'is niet dat hij daar maanden moet liggen zonder enige vorm van privacy. Maar toen zag ik het pas; ze hebben een dagkamer waar een grote tafel staat, vele stoelen, een bankje en een tv. Dus als je op bezoek komt dan kan je met z'n allen lekker in die kamer zitten of je gaat het enorme balkon op wat als park is ingericht! En zo hebben ze ook een zwembad!
Ook de mensen die er liggen vinden het gezellig om een praatje te maken. Wie weet hoe lang ze daar al liggen. Zo ligt er een man tegenover Chiel die volledig gestabiliseerd en zo goed als plat in zijn bed ligt. Hij begon gelijk een praatje te maken en wensde ons een 'nice weekend' Echt wat een andere wereld!
En als het goed is, dan is Chiel nauwelijks op de afdeling. Hij gaat vanaf maandag 9 uur lekker aan de slag. Hij kan echt niet wachten!
Verder zijn we positief over het herstel. Ondanks dat de dokter heeft gezegd, '...this is it. I Think it will not be better...' KUL!!! Dan kennen ze die bikkel van mij nog niet!
Hij krijgt steeds meer prikkels in zijn linker been. Zijn billen en dan vooral krijgen meer gevoel. Zijn li been voelt niet meer zo zwaar en gisteren voelde hij mijn vingers onder de knie die hij de week daarvoor niet voelde.
Maar eerst lekker weekend thuis vieren. Dat hebben we wel verdiend!
Jessica belde op! Ze is de zuster die Chiel zijn intake gesprek heeft afgenomen en nu belde ze mij. Of ik wist dat hij is overgebracht, dat hij nu op 3D ligt en dat zijn bednummer 36 is. Ook gaf ze de bezoektijden door. Van 12 tot 2 uur en van 4 tot 8 uur. Ik was helemaal verbaasd. Iemand die praat! Engels praat! Echt heel netjes dat ze dat zo doen. En toen ik zei dat ik onderweg was naar het ziekenhuis om hem op te halen zei ze: 'Ok! I see you later, can't wait to meet you!' Nou ja zeg, wat een andere wereld!
Toen de taxi het terrein op reed zat ik nog steeds met open mond van verbazing. En dat hield zeker niet op toen ik de heerlijke omgeving zag waar Chiel vanaf nu een flinke tijd gaat doorbrengen. Het gehele complex, en dat is een gigantisch complex van allemaal aparte gebouwen, staat in een park-achtige omgeving. Mooie bomen, overal zitjes buiten en van die chinese daken. Geweldig. Het valt gelijk op dat het niet zo druk is daar. Ze hebben geen 'emergency & accident service' dus dat scheelt enorm.
Een enorme oprijlaan ligt voor het hoofdgebouw dus ruimte genoeg om met je rolstoel de taxi in en uit te gaan. En de taxi's staan om de hoek dus geen opstoppingen.
Nadat ik mijn weg had gevonden naar de afdeling waar Chiel ligt, the spinal cord rehabilitation centre, viel me al op dat de opzet van dit ziekenhuis vele malen groter en ruimer is dan in het QE. Een hele grote zusterspost, veel schoner en lichter, en hele aardige mensen.
Ook de mensen die er liggen vinden het gezellig om een praatje te maken. Wie weet hoe lang ze daar al liggen. Zo ligt er een man tegenover Chiel die volledig gestabiliseerd en zo goed als plat in zijn bed ligt. Hij begon gelijk een praatje te maken en wensde ons een 'nice weekend' Echt wat een andere wereld!
En als het goed is, dan is Chiel nauwelijks op de afdeling. Hij gaat vanaf maandag 9 uur lekker aan de slag. Hij kan echt niet wachten!
Verder zijn we positief over het herstel. Ondanks dat de dokter heeft gezegd, '...this is it. I Think it will not be better...' KUL!!! Dan kennen ze die bikkel van mij nog niet!
Hij krijgt steeds meer prikkels in zijn linker been. Zijn billen en dan vooral krijgen meer gevoel. Zijn li been voelt niet meer zo zwaar en gisteren voelde hij mijn vingers onder de knie die hij de week daarvoor niet voelde.
Maar eerst lekker weekend thuis vieren. Dat hebben we wel verdiend!
Friday, January 04, 2013
Bye bye Queen Elisabeth Hospital
Vanmorgen reden we weer naar het Queen Elisabeth Hospital. Wij dachten dat dit de laatste dag zou zijn omdat Chiel gisteren had gehoord dat hij a.s. maandag kan inchecken in het Kowloon Hospital. En daar kijkt hij enorm naar uit. Hij wil iets doen aan die vervelende situatie. Daadwerkelijk iets doen. Hij wil de hele dag door oefenen en zijn been prikkelen om eens een teken van leven te geven.
Nou moet ik zeggen dat de afgelopen week hij wel steeds een ander nieuw plekje voelde. En dat is geweldig nieuws! Zo begint hij zijn rechter bil helemaal te voelen, en voelt hij sommige plekken van zijn linker been tot aan de knie. Daaronder voelt hij niets. En dat verklaart de vele wondjes en blauwe plekken die op zijn been te vinden zijn. Hij merkt niet of zijn been klem zit als hij van de rolstoel in bed schuift. Ook voelt hij zelf of hij een volle blaas heeft en dat zijn darmen borrelen. Hij heeft nog wel steeds hulp nodig maar het begin is er!!
Maar nu kreeg ik net telefoon van Chiel dat er nu al een plek voor hem is in het Kowloon Hospital! Geweldig nieuws! Ik wacht nog even op het volgende telefoontje van hem. Het is nog onduidelijk hoe laat hij wordt overgebracht, op welke afdeling hij terecht komt en of hij inderdaad alleen dag verpleging krijgt of dat hij eerst volledig wordt opgenomen.
Maar dan heeft hij in het QE gelegen van 12-12-12 t/m 04-01-13. Dat zijn dus 3 weken en 2 dagen. T'is wat.
Nou moet ik zeggen dat de afgelopen week hij wel steeds een ander nieuw plekje voelde. En dat is geweldig nieuws! Zo begint hij zijn rechter bil helemaal te voelen, en voelt hij sommige plekken van zijn linker been tot aan de knie. Daaronder voelt hij niets. En dat verklaart de vele wondjes en blauwe plekken die op zijn been te vinden zijn. Hij merkt niet of zijn been klem zit als hij van de rolstoel in bed schuift. Ook voelt hij zelf of hij een volle blaas heeft en dat zijn darmen borrelen. Hij heeft nog wel steeds hulp nodig maar het begin is er!!
Maar nu kreeg ik net telefoon van Chiel dat er nu al een plek voor hem is in het Kowloon Hospital! Geweldig nieuws! Ik wacht nog even op het volgende telefoontje van hem. Het is nog onduidelijk hoe laat hij wordt overgebracht, op welke afdeling hij terecht komt en of hij inderdaad alleen dag verpleging krijgt of dat hij eerst volledig wordt opgenomen.
Maar dan heeft hij in het QE gelegen van 12-12-12 t/m 04-01-13. Dat zijn dus 3 weken en 2 dagen. T'is wat.
Thursday, January 03, 2013
De rolstoel-taxi
Ik weet het. Ik begin er weer over...
Wij zijn erg blij met de rolstoeltaxi. Zo blij zelfs dat we er graag wat geld voor over hebben. Voor dat kippen eindje wat het is van ons huis naar het ziekenhuis (net 1,2 km) kost het 100 hkd. Zeg maar 10 euro heen en 10 euro terug. Dat maakt ons niets uit. Zelfs als ze 100 euro hadden gevraagd want voor ons is dat de enige mogelijkheid om dat huis uit te komen. Om even de verhouding te zien, als ik in een gewone taxi naar het zkh ga dan betaal ik 2 euro.
Dus zoals ik al zei, we zijn erg blij dat Hong Kong heeft nagedacht over mensen in een rolstoel en daar wel 5 taxi's voor inzet! Jazeker! Op de gehele bijna 8 miljoen inwoners die HK telt, hebben we zegge en schrijve 5 taxi's! Dus je bent blij als je op tijd bent en zo'n taxi kan boeken want ze komen niet voorbij rijden. Het zou bijna een nieuwe carrière kunnen betekenen voor mij. Je koopt 1 auto en je bent binnen. Maar goed, ik dwaal een beetje af.
We hebben dus zo'n taxi geboekt voor deze week. Om 8 uur 's ochtends ophalen van ons huis naar het ziekenhuis en 's avonds om half 6 weer ophalen van het ziekenhuis naar huis toe. Alles was geregeld en gistermorgen stonden Chiel en ik klaar in de parkeergarage. Nadat ik Chiel veilig in een hoekje had gezet, liep ik de helling op om de taxi op te vangen. Dan check ik eerst wie er bij de ingang zit van de garage. Er zijn namelijk 2 personen die zeggen 'rij maar door' en er zijn er 2 die steevast ook nog eens 20 hkd willen hebben omdat de taxi naar beneden rijd. Nee niet om te parkeren maar om iemand op te halen en dan weg te gaan. En dan te bedenken dat het uurtarief voor parkeren 18 hkd is! Maar goed dat is weer een verhaal op zichzelf.
Ik stond al een tijdje te wachten toen mijn telefoon ging. De taxi mevrouw belde op. Ze stond al te wachten en waar we bleven. Ik keek eens om me heen en antwoordde dat ik bij de ingang van de parkeergarage stond en haar niet zag. Ik keek nog eens goed en ja, verdomd zeg, daar stond ze aan de OVERKANT VAN DE WEG!!
Je moet hierheen komen, wees ik. Rij die garage in! Ze kwam met de auto aanrijden, stopte bij de ingang en kwam haar auto uit. 'Solly, you have to come out of the garage'. Nee zei ik weer, je moet naar beneden rijden want ik kom die helling niet op. Nee zei zij weer, mijn auto is te hoog en ik kan die garage niet in. Nee, zei ik, de hele afgelopen week zijn wij opgehaald uit de parkeergarage met dezelfde auto waar jij nu in rijdt, dus naar beneden met die hap en vlug! Alles past, echt waar.
Met zichtbare tegenzin en na 20 minuten verspeeld te hebben omdat ze niet luisterde, reed ze haar auto naar beneden en stopte toen bij de 1e bocht. Ze stapte uit en zei dat ik echt naar boven moest komen met de rolstoel want het paste niet. En toen werd ik me toch boos!! Ik zag echt bloed!!
Get in your fucking car! Drive down and listen to me!! It will fit!! It has been fitted for the last week!! All your colleagues drove down in the same car. Go down!!
Ik weet het. Ik had niet mogen uitvallen en ik schaam me er ook voor maar die mensen luisteren niet. Ze praten dwars door je heen en zijn niet voor rede vatbaar. Pas toen Chiel de centrale belde om uit te leggen dat deze chauffeur niet naar beneden wilde rijden en de Centrale de chauffeur in kwestie zelf belde, toen pas kwam ze naar beneden. Met tegenzin en al mopperend deed ze haar werk.
En natuurlijk wilde die gabber ook nog 20 dollar hebben voor het inrijden van de taxi. Ik ben van plan om een brief te schrijven naar de eigenaar van het gebouw. Kompleet met foto's van de trap en die belachelijke steile helling en vragen of ze misschien een idee hebben hoe iemand met een rolstoel naar buiten zou kunnen. Maar dat ze dat echt mogen proberen en dat ze zelfs onze rolstoel daarvoor mogen gebruiken. En waarom je 20 dollar moet betalen om de garage in te gaan. Want eigenlijk is het 18 dollar maar ze geven je nooit die 2 dollar terug.
Wij zijn erg blij met de rolstoeltaxi. Zo blij zelfs dat we er graag wat geld voor over hebben. Voor dat kippen eindje wat het is van ons huis naar het ziekenhuis (net 1,2 km) kost het 100 hkd. Zeg maar 10 euro heen en 10 euro terug. Dat maakt ons niets uit. Zelfs als ze 100 euro hadden gevraagd want voor ons is dat de enige mogelijkheid om dat huis uit te komen. Om even de verhouding te zien, als ik in een gewone taxi naar het zkh ga dan betaal ik 2 euro.
Dus zoals ik al zei, we zijn erg blij dat Hong Kong heeft nagedacht over mensen in een rolstoel en daar wel 5 taxi's voor inzet! Jazeker! Op de gehele bijna 8 miljoen inwoners die HK telt, hebben we zegge en schrijve 5 taxi's! Dus je bent blij als je op tijd bent en zo'n taxi kan boeken want ze komen niet voorbij rijden. Het zou bijna een nieuwe carrière kunnen betekenen voor mij. Je koopt 1 auto en je bent binnen. Maar goed, ik dwaal een beetje af.
We hebben dus zo'n taxi geboekt voor deze week. Om 8 uur 's ochtends ophalen van ons huis naar het ziekenhuis en 's avonds om half 6 weer ophalen van het ziekenhuis naar huis toe. Alles was geregeld en gistermorgen stonden Chiel en ik klaar in de parkeergarage. Nadat ik Chiel veilig in een hoekje had gezet, liep ik de helling op om de taxi op te vangen. Dan check ik eerst wie er bij de ingang zit van de garage. Er zijn namelijk 2 personen die zeggen 'rij maar door' en er zijn er 2 die steevast ook nog eens 20 hkd willen hebben omdat de taxi naar beneden rijd. Nee niet om te parkeren maar om iemand op te halen en dan weg te gaan. En dan te bedenken dat het uurtarief voor parkeren 18 hkd is! Maar goed dat is weer een verhaal op zichzelf.
Ik stond al een tijdje te wachten toen mijn telefoon ging. De taxi mevrouw belde op. Ze stond al te wachten en waar we bleven. Ik keek eens om me heen en antwoordde dat ik bij de ingang van de parkeergarage stond en haar niet zag. Ik keek nog eens goed en ja, verdomd zeg, daar stond ze aan de OVERKANT VAN DE WEG!!
Je moet hierheen komen, wees ik. Rij die garage in! Ze kwam met de auto aanrijden, stopte bij de ingang en kwam haar auto uit. 'Solly, you have to come out of the garage'. Nee zei ik weer, je moet naar beneden rijden want ik kom die helling niet op. Nee zei zij weer, mijn auto is te hoog en ik kan die garage niet in. Nee, zei ik, de hele afgelopen week zijn wij opgehaald uit de parkeergarage met dezelfde auto waar jij nu in rijdt, dus naar beneden met die hap en vlug! Alles past, echt waar.
Met zichtbare tegenzin en na 20 minuten verspeeld te hebben omdat ze niet luisterde, reed ze haar auto naar beneden en stopte toen bij de 1e bocht. Ze stapte uit en zei dat ik echt naar boven moest komen met de rolstoel want het paste niet. En toen werd ik me toch boos!! Ik zag echt bloed!!
Get in your fucking car! Drive down and listen to me!! It will fit!! It has been fitted for the last week!! All your colleagues drove down in the same car. Go down!!
Ik weet het. Ik had niet mogen uitvallen en ik schaam me er ook voor maar die mensen luisteren niet. Ze praten dwars door je heen en zijn niet voor rede vatbaar. Pas toen Chiel de centrale belde om uit te leggen dat deze chauffeur niet naar beneden wilde rijden en de Centrale de chauffeur in kwestie zelf belde, toen pas kwam ze naar beneden. Met tegenzin en al mopperend deed ze haar werk.
En natuurlijk wilde die gabber ook nog 20 dollar hebben voor het inrijden van de taxi. Ik ben van plan om een brief te schrijven naar de eigenaar van het gebouw. Kompleet met foto's van de trap en die belachelijke steile helling en vragen of ze misschien een idee hebben hoe iemand met een rolstoel naar buiten zou kunnen. Maar dat ze dat echt mogen proberen en dat ze zelfs onze rolstoel daarvoor mogen gebruiken. En waarom je 20 dollar moet betalen om de garage in te gaan. Want eigenlijk is het 18 dollar maar ze geven je nooit die 2 dollar terug.
Ik ging zitten, Chiel werd de auto ingetakeld, we slaakten een diepe zucht en toen we zaten keken we elkaar eens aan. 'Nou lekker hoor, we zitten, gezellig! Dit wordt een prachtige dag!'
Wednesday, January 02, 2013
De eerste keer naar buiten
Ik snap het wel. Chiel wil er niet aan dat hij in een rolstoel zit en het liefste wil hij dus binnen blijven. Veilig achter de ramen. Hij wil alleen naar het ziekenhuis en dan weer terug naar huis en vlug de lift in. Geen gedoe. Geen uitleg verschuldigd aan wie dan ook.
Maar stel...dat dit het leven is wat we vanaf nu moeten gaan leiden? Wat dan? Je kan moeilijk de rest van je leven niet meer naar buiten gaan. Nou moet ik zeggen dat het wel een optie is als je ziet hoe verdomd moeilijk het is, om je eigen huis in en/of uit te gaan. Echt absurd dat er niets is om die akelige 7 treden te omzeilen. Maar goed. Wil je dan voor altijd binnen blijven?
We hebben het er over gehad en Chiel zegt dan 'nu even niet. laat mij maar even'. Toen de kinderen hier waren, hadden we het plan om ergens Peking eend te eten, maar dat heeft hij toen afgeslagen. 'Liever thuis', gaf hij steevast als antwoord.
Toen Jesse en Mabel hier waren met oud en nieuw, vroeg Jesse aan Chiel of hij niet naar buiten wilde. Misschien ergens een drankje doen of naar het vuurwerk kijken. Chiel keek Jesse aan en zei 'liever niet, laat mij maar even', en daarna hebben we het er niet meer over gehad.
Gisteren, 1 januari, was het prachtig weer. De zon scheen, een strak blauwe lucht en de temperatuur was erg aangenaam. Zo'n 20 graden. Ik had de balkondeuren al open geschoven en toen we net een boterhammetje op hadden ging mijn telefoon. Jesse am apparaat. 'Ans, het is prachtig weer. Ik weet dat Chiel niet wil, maar zullen we toch niet een wandelingetje maken?' Het klonk als muziek in mijn oren. Ik wil wel. Even naar buiten, net als normale mensen, en genieten van een bakkie koffie in de zonneschijn. Maar het enige wat ik kon doen is de telefoon aan Chiel geven. Hij is de enige die daar wat over kan zeggen. En tot mijn grote verbazing zei Chiel 'ok! doen we! Geef me effe een half uurtje'
We zijn gelijk begonnen met de verzorging en voordat Chiel zich kon bedenken, stonden Mabel en Jesse allebei met een grote smile op hun gezicht, al voor de deur. Nu konden ze met eigen ogen zien wat een gedoe het is om de voordeur uit te komen.
Deur open en hekwerk wegklappen. Lift in naar de parkeergarage en dan begint het. Eerst die akelige drempel over en dan naar boven. Godzijdank dat Jesse in een goede conditie verkeerd. Hij duwde de rolstoel omhoog en keek mij aan. 'Moet jij ook zo naar boven? Dat is van de gekke. Niet meer doen! Veel te gevaarlijk!' Gelukkig heb ik Chiel alleen een keer naar beneden moeten krijgen waarbij het zweet op mijn voorhoofd en handen stond en toen was Remy erbij. Naar boven duwen is nog niet nodig geweest. 'Niet doen!!' zei Jesse streng.
Eenmaal buiten en bijgekomen van de beklimming, konden we genieten van het zalige weer! We zijn per lift de flyover over gegaan en kwamen met de lift weer de flyover af op de Avenue of Stars. We zijn gaan wandelen, vreselijk gelachen en bij Greyhounds, een koffie tentje in Ocean Terminal, wat gedronken en gegeten. Het was zoo gezellig en ik kon aan Chiel zien dat hij zichtbaar genoot van alles. Ik ben even naar het toilet gelopen om vervolgens een potje te janken. Man wat voelde dat goed!
En toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Om de 4 uur moet Chiel tenslotte verzorgd worden. Jesse liep weer achter de stoel en net toen we de hoek omkwamen bij de starferry om de boulevard weer af te lopen terug naar huis, toen liepen we ineens in een enorme Dragon Dance optocht!!
Oh we hebben zo gelachen, want verschillende Dragon's kwamen aan Chiel's stoel nibbelen en gingen met hem op de foto! Net zoals een dame die ineens met Chiel op de foto wilde. Hihi, hij heeft het nog steeds! Zelfs in een rolstoel! Maar die optocht bleef maar doorlopen en ze hebben ons helemaal thuis gebracht! Het bleek dat op ons plein een Dragon Dance feestje was! Alsof ze het wisten dat Chiel voor de eerste keer naar buiten ging!
En toen weer naar beneden de helling af. Jesse bleef me maar aankijken. 'Echt? Moet jij dit ook doen?' Enfin, toen we weer thuis waren ging Chiel vlug op de bank zitten. Zijn billen waren moe van de tijd dat ze in de rolstoel hadden gezeten. Er werd gelijk een nieuw plan gemaakt. Vanavond gaan we eten bij Wooloomooloo! Jesse en Mabel moesten nog van alles doen in Mongkok en daarna rond 6 uur, zouden ze weer komen.
Chiel is eerst gaan rusten. Zijn rechter bil heeft weer gevoel maar de linker helemaal niet dus als hij zit voelt het net of hij met de linker bil 20 cm lager zit. En daar wordt je wel even moe van. Maar hij had een heerlijke middag gehad en was erg blij dat hij toch naar buiten was gegaan.
Om 6 uur stonden Jesse en Mabel weer voor de deur. Terwijl ze in Mongkok waren en moesten wachten op een reparatie zijn ze op zoek gegaan naar een goed kussen voor in de rolstoel. Dat kussentje wat wij hadden voldeed op geen enkele manier. Chiel was helemaal in z'n sas met dat gel-kussen en we konden vertrekken.
Opnieuw dat gedoe om buiten te komen maar eenmaal aan tafel bij wooloomooloo was dat snel vergeten. We hebben heerlijk gegeten en een glaasje wijn gedronken. En de staf van het restaurant kwamen allemaal om de beurt bij Chiel langs om hem een gelukkig nieuwjaar te wensen en te vragen wat er aan de hand was. Heel erg lief.
Jesse heeft ons weer thuis gebracht en we hebben hem enorm bedankt voor de gezellige dag. Ik hield het niet droog. En Chiel ook niet. Al die emoties willen er maar steeds uit.
Wat een geweldig weekend!
Maar stel...dat dit het leven is wat we vanaf nu moeten gaan leiden? Wat dan? Je kan moeilijk de rest van je leven niet meer naar buiten gaan. Nou moet ik zeggen dat het wel een optie is als je ziet hoe verdomd moeilijk het is, om je eigen huis in en/of uit te gaan. Echt absurd dat er niets is om die akelige 7 treden te omzeilen. Maar goed. Wil je dan voor altijd binnen blijven?
We hebben het er over gehad en Chiel zegt dan 'nu even niet. laat mij maar even'. Toen de kinderen hier waren, hadden we het plan om ergens Peking eend te eten, maar dat heeft hij toen afgeslagen. 'Liever thuis', gaf hij steevast als antwoord.
Toen Jesse en Mabel hier waren met oud en nieuw, vroeg Jesse aan Chiel of hij niet naar buiten wilde. Misschien ergens een drankje doen of naar het vuurwerk kijken. Chiel keek Jesse aan en zei 'liever niet, laat mij maar even', en daarna hebben we het er niet meer over gehad.
Gisteren, 1 januari, was het prachtig weer. De zon scheen, een strak blauwe lucht en de temperatuur was erg aangenaam. Zo'n 20 graden. Ik had de balkondeuren al open geschoven en toen we net een boterhammetje op hadden ging mijn telefoon. Jesse am apparaat. 'Ans, het is prachtig weer. Ik weet dat Chiel niet wil, maar zullen we toch niet een wandelingetje maken?' Het klonk als muziek in mijn oren. Ik wil wel. Even naar buiten, net als normale mensen, en genieten van een bakkie koffie in de zonneschijn. Maar het enige wat ik kon doen is de telefoon aan Chiel geven. Hij is de enige die daar wat over kan zeggen. En tot mijn grote verbazing zei Chiel 'ok! doen we! Geef me effe een half uurtje'
We zijn gelijk begonnen met de verzorging en voordat Chiel zich kon bedenken, stonden Mabel en Jesse allebei met een grote smile op hun gezicht, al voor de deur. Nu konden ze met eigen ogen zien wat een gedoe het is om de voordeur uit te komen.
Deur open en hekwerk wegklappen. Lift in naar de parkeergarage en dan begint het. Eerst die akelige drempel over en dan naar boven. Godzijdank dat Jesse in een goede conditie verkeerd. Hij duwde de rolstoel omhoog en keek mij aan. 'Moet jij ook zo naar boven? Dat is van de gekke. Niet meer doen! Veel te gevaarlijk!' Gelukkig heb ik Chiel alleen een keer naar beneden moeten krijgen waarbij het zweet op mijn voorhoofd en handen stond en toen was Remy erbij. Naar boven duwen is nog niet nodig geweest. 'Niet doen!!' zei Jesse streng.
Oh we hebben zo gelachen, want verschillende Dragon's kwamen aan Chiel's stoel nibbelen en gingen met hem op de foto! Net zoals een dame die ineens met Chiel op de foto wilde. Hihi, hij heeft het nog steeds! Zelfs in een rolstoel! Maar die optocht bleef maar doorlopen en ze hebben ons helemaal thuis gebracht! Het bleek dat op ons plein een Dragon Dance feestje was! Alsof ze het wisten dat Chiel voor de eerste keer naar buiten ging!
En toen weer naar beneden de helling af. Jesse bleef me maar aankijken. 'Echt? Moet jij dit ook doen?' Enfin, toen we weer thuis waren ging Chiel vlug op de bank zitten. Zijn billen waren moe van de tijd dat ze in de rolstoel hadden gezeten. Er werd gelijk een nieuw plan gemaakt. Vanavond gaan we eten bij Wooloomooloo! Jesse en Mabel moesten nog van alles doen in Mongkok en daarna rond 6 uur, zouden ze weer komen.
Chiel is eerst gaan rusten. Zijn rechter bil heeft weer gevoel maar de linker helemaal niet dus als hij zit voelt het net of hij met de linker bil 20 cm lager zit. En daar wordt je wel even moe van. Maar hij had een heerlijke middag gehad en was erg blij dat hij toch naar buiten was gegaan.
Om 6 uur stonden Jesse en Mabel weer voor de deur. Terwijl ze in Mongkok waren en moesten wachten op een reparatie zijn ze op zoek gegaan naar een goed kussen voor in de rolstoel. Dat kussentje wat wij hadden voldeed op geen enkele manier. Chiel was helemaal in z'n sas met dat gel-kussen en we konden vertrekken.
Opnieuw dat gedoe om buiten te komen maar eenmaal aan tafel bij wooloomooloo was dat snel vergeten. We hebben heerlijk gegeten en een glaasje wijn gedronken. En de staf van het restaurant kwamen allemaal om de beurt bij Chiel langs om hem een gelukkig nieuwjaar te wensen en te vragen wat er aan de hand was. Heel erg lief.
Jesse heeft ons weer thuis gebracht en we hebben hem enorm bedankt voor de gezellige dag. Ik hield het niet droog. En Chiel ook niet. Al die emoties willen er maar steeds uit.
Wat een geweldig weekend!
Subscribe to:
Posts (Atom)
Linkwithin
