Zijn rechter been gaat erg snel vooruit en wordt met de dag sterker. Ze gaan een spalk maken voor zijn hele linker been en waarbij je de knie op slot kan zetten. Zo heeft hij meer steun om te leren lopen. Want dat is het dus. De spieren moeten weer werken en de zenuwen aangroeien. Op dit moment heeft hij hele dunne beentjes; zijn spieren hangen als een zak aan de achterkant van zijn benen. Alle oefeningen zijn gericht op het herstel van zijn spieren en Chiel heeft zo hard gewerkt deze week, dat hij gistermiddag toen ik hem ophaalde, echt kapot was. Maar het is weekend en dat is prima. Even rusten voor de volgende sessie.
We hebben ondertussen wel geleerd om blij te zijn met elke milimeter vooruitgang en ik moet zeggen dat het verblijven op zo'n 'spinal cord rehabilitation' afdeling je de dingen wel ineens in het juiste perspectief gaat zien.
Zo ligt daar een man van 61 jaar wat je hem zeker niet zou geven. Als je zou zeggen 45 zou iedereen het direct geloven. Hij heeft 4 maanden een heel ernstig ongeluk gehad waar hij niet over wil praten en nu kan hij vanaf de nek niets meer bewegen. Maar hij is positief en heel erg vriendelijk. Maar buiten dat is hij streng gelovig en mag geen pijnstillers gebruiken. Je ziet hem zo nu en dan verkrampen van de pijn. Toch lacht hij de hele dag en is hij het zonnetje op de afdeling.
Of de jongeman van begin 20. Hij heeft precies hetzelfde als Chiel maar dan aan beide benen. Hij krijgt nu rolstoel training want lopen zit er niet meer in maar hij licht op als zijn familie weer de afdeling op loopt. Ik denk dat hij een Indische inslag heeft want als de tantes de afdeling op lopen komt er van alles uit de tas. Spekkoek, gado gado, rot koekoes. Te leuk!
En Chiel's buurman. Ik denk zo'n 40 jaar. Geopereerd aan de rug en daarna kreeg hij een beroerte waardoor hij nu lichtelijk spastisch is. Maar even vriendelijk en altijd voor een praatje in. En dat met 2 woorden engels!
Het kan altijd slechter. Dat wil ik er maar mee zeggen. En je incasseringsvermogen wordt dagelijks op de proef gesteld. Dus wees blij met wat je hebt!
Vandaar, nog maar even de soap 'parkeergarage'...
Natuurlijk wilde de man gistermiddag weer geld hebben. Ik was van mening dat het was opgelost en vertelde hem, bel je manager maar. En dat deed hij. Ik kreeg de dame aan de telefoon en ze had nergens een boodschap aan. 'Niet haar probleem... Jammer zeg, ja, jouw probleem...Geld, ik moet geld...voor 600 hkd per maand mag de taxi de garage in...' Enfin ik ging even door het lint. Geen geschreeuw hoor, maar ik was boos. Heel boos. Ik heb geloof ik ook gezegd dat ik maar eens een journalist zou gaan opzoeken die een stukje in de krant gaat schrijven over de Hilton Parking Garage.
Nou ze er nog steeds geen boodschap aan. Ik heb de verrekte 18 dollar betaald en heb gelijk de manager van de Hilton Towers gebeld. Hij begreep mijn boosheid en stelde voor om de volgende dag langs te komen om te praten. Om 10 uur vanmorgen hebben we het gesprek gehad.
De general manager zag in dat een huis zonder invalide opgang een manke was! Hij gaat dan ook een oprit maken en wel.... eind 2013/2014! Ik zeg, wat een goed plan! Hopelijk hebben we het dan zelf niet meer nodig maar heb ik in ieder geval er voor gezorgd dat anderen in de toekomst daar gebruik van kunnen maken.
Ook heeft hij een deal kunnen maken met de parkeergarage. I.p.v. 36 dollar per dag, wordt het nu 18 dollar per dag. Ik zeg, nog zo'n goed plan!
Verder gaan de portieren mij helpen om Chiel het huis binnen te krijgen. Heel lief aangeboden maar die gastjes zijn de helft van mijn postuur dus echt opschieten doet het niet. Maar de wil is er. Dat scheelt.
Ook heeft hij dingen uitgeprint waar ik wat aan zou kunnen hebben i.v.m. invalide vervoer. Heel lief. Joe, de manager dus niet de general manager, was echt van goede wille. Ik heb hem gevraagd om mijn excuses aan te bieden aan dat takkewijf van de parkeergarage. Ik had niet zo mogen uitvallen. En dat zou hij doen maar hij begreep mij ook.
Ik kreeg van Mickey deze foto toegestuurd. En denk er even 'rol-stoel' bij i.p.v. stoel.
Het is meer dat ik me super gefrustreerd voel dat ik dit niet kan oplossen voor Chiel. Ik wil ook wel eens samen met hem de deur uit maar dat gaat nu gewoonweg niet. Alle lief hulp van vrienden wordt hoogst gewaardeerd door ons, maar...ach, je snapt wel wat ik bedoel.
Jos komt zo en dan gaan we een stukje lopen. Mickey komt en dan gaan we een appeltaart bakken, Jesse komt ietsjes later en dan met z'n allen een happie eten. Heerlijk.
2 comments:
Lief zusje je hoeft je niet te verontschuldigen dat je af en toe door het lint gaat omdat je alles zo goed mogelijk wil maken voor Chiel en je dan tegen een muur van onwil aanloopt.Heel begrijpelijk en ook heel normaal.En natuurlijk als je in zo'n revalidatiecentrum rond loopt dan zie je altijd mensen die er slechter aan toe zijn maar dat maakt jouw situatie niet makkelijker!
Maar....het gaat goed dus met Chiel en je zal zien dat door goede fysio die spieren weer sterker gaan worden.
Hou je haaks meid....XXX
Zal wel een stukje uit onze opvoeding komen, het kan altijd slechter, ja natuurlijk maar dat neemt niet weg dat jullie in een K-situatie zitten en dat je dan graag medewerking wil van de mensen om je heen, een stukje begrip maar dat schijnt wel heel erg moeilijk te zijn. De meeste mensen zijn van nature heel erg egoïstisch en daar lopen jullie nu tegenaan. Dus als je kwaad bent en een keer van je af wilt schreeuwen, I'm only a phone-call away.
liefs, Lody
Post a Comment