Hello Kowloon Hospital!

Gistermiddag is Chiel dan echt overgebracht naar het Kowloon Hospital. Gezellig in de bus van de Jockey Club samen met nog wat patienten. Hij had me net bericht gegeven dat hij daar was, dat de taxi wist dat hij opgehaald moest worden in het Kowloon hospital en niet meer in het QE hospital, toen mijn telefoon ging.

Jessica belde op! Ze is de zuster die Chiel zijn intake gesprek heeft afgenomen en nu belde ze mij. Of ik wist dat hij is overgebracht, dat hij nu op 3D ligt en dat zijn bednummer 36 is. Ook gaf ze de bezoektijden door. Van 12 tot 2 uur en van 4 tot 8 uur. Ik was helemaal verbaasd. Iemand die praat! Engels praat! Echt heel netjes dat ze dat zo doen. En toen ik zei dat ik onderweg was naar het ziekenhuis om hem op te halen zei ze: 'Ok! I see you later, can't wait to meet you!' Nou ja zeg, wat een andere wereld!

Toen de taxi het terrein op reed zat ik nog steeds met open mond van verbazing. En dat hield zeker niet op toen ik de heerlijke omgeving zag waar Chiel vanaf nu een flinke tijd gaat doorbrengen. Het gehele complex, en dat is een gigantisch complex van allemaal aparte gebouwen, staat in een park-achtige omgeving. Mooie bomen, overal zitjes buiten en van die chinese daken. Geweldig. Het valt gelijk op dat het niet zo druk is daar. Ze hebben geen 'emergency & accident service' dus dat scheelt enorm.

Een enorme oprijlaan ligt voor het hoofdgebouw dus ruimte genoeg om met je rolstoel de taxi in en uit te gaan. En de taxi's staan om de hoek dus geen opstoppingen.

Nadat ik mijn weg had gevonden naar de afdeling waar Chiel ligt, the spinal cord rehabilitation centre, viel me al op dat de opzet van dit ziekenhuis vele malen groter en ruimer is dan in het QE. Een hele grote zusterspost, veel schoner en lichter, en hele aardige mensen.

De afdelingen zijn groter maar daar staan wel 10 bedden op. Daar schrok ik wel van maar gelukkig komt Chiel elke dag mee naar huis. T'is niet dat hij daar maanden moet liggen zonder enige vorm van privacy. Maar toen zag ik het pas; ze hebben een dagkamer waar een grote tafel staat, vele stoelen, een bankje en een tv. Dus als je op bezoek komt dan kan je met z'n allen lekker in die kamer zitten of je gaat het enorme balkon op wat als park is ingericht! En zo hebben ze ook een zwembad!

Ook de mensen die er liggen vinden het gezellig om een praatje te maken. Wie weet hoe lang ze daar al liggen. Zo ligt er een man tegenover Chiel die volledig gestabiliseerd en zo goed als plat in zijn bed ligt.  Hij begon gelijk een praatje te maken en wensde ons een 'nice weekend' Echt wat een andere wereld!

En als het goed is, dan is Chiel nauwelijks op de afdeling. Hij gaat vanaf maandag 9 uur lekker aan de slag. Hij kan echt niet wachten!

Verder zijn we positief over het herstel. Ondanks dat de dokter heeft gezegd, '...this is it. I Think it will not be better...' KUL!!! Dan kennen ze die bikkel van mij nog niet!
Hij krijgt steeds meer prikkels in zijn linker been. Zijn billen en dan vooral krijgen meer gevoel. Zijn li been voelt niet meer zo zwaar en gisteren voelde hij mijn vingers onder de knie die hij de week daarvoor niet voelde.

Maar eerst lekker weekend thuis vieren. Dat hebben we wel verdiend!