De eerste keer naar buiten

Ik snap het wel. Chiel wil er niet aan dat hij in een rolstoel zit en het liefste wil hij dus binnen blijven. Veilig achter de ramen. Hij wil alleen naar het ziekenhuis en dan weer terug naar huis en vlug de lift in. Geen gedoe. Geen uitleg verschuldigd aan wie dan ook.

Maar stel...dat dit het leven is wat we vanaf nu moeten gaan leiden? Wat dan? Je kan moeilijk de rest van je leven niet meer naar buiten gaan. Nou moet ik zeggen dat het wel een optie is als je ziet hoe verdomd moeilijk het is, om je eigen huis in en/of uit te gaan. Echt absurd dat er niets is om die akelige 7 treden te omzeilen. Maar goed. Wil je dan voor altijd binnen blijven?

We hebben het er over gehad en Chiel zegt dan 'nu even niet. laat mij maar even'. Toen de kinderen hier waren, hadden we het plan om ergens Peking eend te eten, maar dat heeft hij toen afgeslagen. 'Liever thuis', gaf hij steevast als antwoord.

Toen Jesse en Mabel hier waren met oud en nieuw, vroeg Jesse aan Chiel of hij niet naar buiten wilde. Misschien ergens een drankje doen of naar het vuurwerk kijken. Chiel keek Jesse aan en zei 'liever niet, laat mij maar even', en daarna hebben we het er niet meer over gehad.

Gisteren, 1 januari, was het prachtig weer. De zon scheen, een strak blauwe lucht en de temperatuur was erg aangenaam. Zo'n 20 graden. Ik had de balkondeuren al open geschoven en toen we net een boterhammetje op hadden ging mijn telefoon. Jesse am apparaat. 'Ans, het is prachtig weer. Ik weet dat Chiel niet wil, maar zullen we toch niet een wandelingetje maken?' Het klonk als muziek in mijn oren. Ik wil wel. Even naar buiten, net als normale mensen, en genieten van een bakkie koffie in de zonneschijn. Maar het enige wat ik kon doen is de telefoon aan Chiel geven. Hij is de enige die daar wat over kan zeggen. En tot mijn grote verbazing zei Chiel 'ok! doen we! Geef me effe een half uurtje'

We zijn gelijk begonnen met de verzorging en voordat Chiel zich kon bedenken, stonden Mabel en Jesse allebei met een grote smile op hun gezicht, al voor de deur. Nu konden ze met eigen ogen zien wat een gedoe het is om de voordeur uit te komen.

Deur open en hekwerk wegklappen. Lift in naar de parkeergarage en dan begint het. Eerst die akelige drempel over en dan naar boven. Godzijdank dat Jesse in een goede conditie verkeerd. Hij duwde de rolstoel omhoog en keek mij aan. 'Moet jij ook zo naar boven? Dat is van de gekke. Niet meer doen! Veel te gevaarlijk!' Gelukkig heb ik Chiel alleen een keer naar beneden moeten krijgen waarbij het zweet op mijn voorhoofd en handen stond en toen was Remy erbij. Naar boven duwen is nog niet nodig geweest. 'Niet doen!!' zei Jesse streng.

Eenmaal buiten en bijgekomen van de beklimming, konden we genieten van het zalige weer! We zijn per lift de flyover over gegaan en kwamen met de lift weer de flyover af op de Avenue of Stars. We zijn gaan wandelen, vreselijk gelachen en bij Greyhounds, een koffie tentje in Ocean Terminal, wat gedronken en gegeten. Het was zoo gezellig en ik kon aan Chiel zien dat hij zichtbaar genoot van alles. Ik ben even naar het toilet gelopen om vervolgens een potje te janken. Man wat voelde dat goed!

En toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Om de 4 uur moet Chiel tenslotte verzorgd worden. Jesse liep weer achter de stoel en net toen we de hoek omkwamen bij de starferry om de boulevard weer af te lopen terug naar huis, toen liepen we ineens in een enorme Dragon Dance optocht!!

Oh we hebben zo gelachen, want verschillende Dragon's kwamen aan Chiel's stoel nibbelen en  gingen met hem op de foto! Net zoals een dame die ineens met Chiel op de foto wilde. Hihi, hij heeft het nog steeds! Zelfs in een rolstoel! Maar die optocht bleef maar doorlopen en ze hebben ons helemaal thuis gebracht! Het bleek dat op ons plein een Dragon Dance feestje was! Alsof ze het wisten dat Chiel voor de eerste keer naar buiten ging!

En toen weer naar beneden de helling af. Jesse bleef me maar aankijken. 'Echt? Moet jij dit ook doen?' Enfin, toen we weer thuis waren ging Chiel vlug op de bank zitten. Zijn billen waren moe van de tijd dat ze in de rolstoel hadden gezeten. Er werd gelijk een nieuw plan gemaakt. Vanavond gaan we eten bij Wooloomooloo! Jesse en Mabel moesten nog van alles doen in Mongkok en daarna rond 6 uur, zouden ze weer komen.

Chiel is eerst gaan rusten. Zijn rechter bil heeft weer gevoel maar de linker helemaal niet dus als hij zit voelt het net of hij met de linker bil 20 cm lager zit. En daar wordt je wel even moe van. Maar hij had een heerlijke middag gehad en was erg blij dat hij toch naar buiten was gegaan.

Om 6 uur stonden Jesse en Mabel weer voor de deur. Terwijl ze in Mongkok waren en moesten wachten op een reparatie zijn ze op zoek gegaan naar een goed kussen voor in de rolstoel. Dat kussentje wat wij hadden voldeed op geen enkele manier. Chiel was helemaal in z'n sas met dat gel-kussen en we konden vertrekken.

Opnieuw dat gedoe om buiten te komen maar eenmaal aan tafel bij wooloomooloo was dat snel vergeten. We hebben heerlijk gegeten en een glaasje wijn gedronken. En de staf van het restaurant kwamen allemaal om de beurt bij Chiel langs om hem een gelukkig nieuwjaar te wensen en te vragen wat er aan de hand was. Heel erg lief.

Jesse heeft ons weer thuis gebracht en we hebben hem enorm bedankt voor de gezellige dag. Ik hield het niet droog. En Chiel ook niet. Al die emoties willen er maar steeds uit.

Wat een geweldig weekend!