Routine

Hoe vreemd het ook voelt, na een tijdje sluipt de routine er weer in. Zelfs alle nieuwe handelingen worden 'gewoon' en ga je er mee om of je nooit anders hebt gedaan. En dat is goed. Zo hoort het ook.

Maar als ik nu iets doe wat buiten mijn 'gewone' routine valt, dan voelt dat weer vreemd. Net als gisteren toen ik met Mickey ging dimsummen en Chiel in het ziekenhuis zat. Het voelde erg vreemd om niet op bezoek te gaan met mijn mandje vol lekkers. Maar het was erg gezellig om met Mickey bij te praten en weer even aan de wandel te zijn.

Gelukkig bleek later dat Chiel visite had gekregen van zijn mannen uit Shenzhen. 3 Man sterk ieder met een cadeau in de handen. Een bloemstuk, een grote doos met bonbons en een enorme fruitmand! Zo lief. Ze hadden vorige week al een kaart gestuurd aan 'our dearest leader' die door alle mensen uit de fabriek was ondertekend. Schattig hè.

Gisteravond hebben we lekker thuis gegeten. Zuurkool met worst! Zuurkool van Mickey en worst van Simone. En een toetje van Jos! Hij is gisteren weer aangekomen in HK en 's avonds kwam hij gelijk langs.

Chiel is vanmorgen weer met de taxi vertrokken naar het ziekenhuis, alleen met zijn rugzak! De chauffeurs beginnen ons te herkennen en worden gezelliger in de omgang. Ook hoef je ze niet steeds meer te vertellen dat ze ons op moeten halen in de garage. En over garage gesproken, ik ben gisteren even uit mijn dak gegaan...

Natuurlijk zat er weer zo'n gabber die geld wilde hebben voor het ophalen van Chiel uit de garage. Ik betaalde 20 dollar en natuurlijk gaf hij mij de 2 dollar niet terug. Ik bleef staan en hield mijn hand op en hij begon een bonnetje te schrijven voor 20 dollar!
Nee, ik wil die verdomde 2 dollar terug!! Natuurlijk deed hij weer of hij niets begreep maar toen ik op het bord wees van 18 dollar per uur, gooide hij me de 2 dollar toe. Ik pakte de 2 dollar op en vertelde hem luid en duidelijk dat hij de grootste 'asshole' was die er op aarde rond liep.

Ik ben gelijk naar de portier gelopen bij ons in de lobby en vroeg om het telefoonnummer van het management kantoor. Dat koste al moeite maar toen kreeg ik eindelijk iemand aan de telefoon. Nee, de manager was niet in het gebouw, ja hij zou mij terug bellen, en je raad het al, dat gebeurde natuurlijk niet. Toen ik eind van de middag belde kreeg ik hem wel aan de telefoon.

Ik vroeg hem of het mogelijk is om iets van een invalide lift en/of opritje te krijgen voor de rolstoel omdat we fijn 7 treden voor de voordeur hebben.

En of het normaal is dat als je gebruik maakt van de garage waar mijn lift op uit komt, ik eerst over een 20 cm hoge drempel moet, je steeds 20 dollar om er uit te gaan en 20 dollar om naar binnen te gaan moet betalen, om notabene in je eigen huis te kunnen komen omdat de Hilton Towers niet hebben nagedacht over mensen met een rolstoel of kinderwagen!
Plus dat ik zelf niet eens met mijn man naar buiten kan maar moet wachten op een vriend die in de weekenden Chiel naar boven duwt omdat het te gevaarlijk is en dat dit toch niet zou moeten mogen.

Guess what, hij belt deze week terug. Hij moet overleggen met de general manager, want die hebben we ook nog. Pfff. Wat een gedoe. Maar goed, ook dit gaat een routine worden. Ik voel het aan mijn water.

Chiel is in ieder geval helemaal blij dat hij elke morgen 4 uur fysio krijgt. Hij hangt aan de toestellen alsof zijn leven er van af hangt. Ook heeft hij gisteren met de 'peut' zijn been bewogen! Het ging niet snel, het ging niet hard, maar het ging!

En als een kersje op een bakje appelmoes, kwam er gistermiddag een broeder naar hem toe. Of Chiel het fijn zou vinden om te douchen! Chiel heeft nog net niet de beste man een kus vol op zijn voorhoofd gegeven maar het scheelde weinig. Na 3 weken en 6 dagen E I N D E L I J K onder de douche! In het ziekenhuis en thuis heeft hij steeds met teiltjes water en washandjes moeten klooien. Hier thuis past hij niet met de rolstoel door de deuropening van de badkamer. Hij heeft genoten en van de volle 30 minuten gebruik gemaakt. Hij kan nu 3 keer per week in het ziekenhuis douchen. Feest!