Het liep even anders dan verwacht...

Weekend...

Zaterdagmorgen:
Op tijd opgestaan want ik werd verwacht in de Spa van het Langham Hotel in Mongkok. Voor mijn verjaardag had ik van Irma een Velvet Eye Treatment gekregen. In de MTR naar Mongkok, naar de 41ste verdieping gegaan en een prachtig uitzicht kwam mij tegemoet!

Eerst even bijkomen met een kopje thee en toen werd ik naar de verkleedruimte gebracht. Een prachtige zen-ingerichte ruimte waar lockers staan, make-up tafels met alles erop en eraan, stoombaden, sauna en een dompelbad met water van 42 graden. Prachtig. Alleen jammer dat je daar alleen met badkleding inmocht en die had ik niet bij me. Volgende keer ga ik zeker een plompje wagen.

Toen naar de wachtruimte in mijn badjas. Weer thee en ik werd opgehaald door mijn therapeute. Ik werd helemaal vertroeteld met een voetbadje, een oog-peeling en een collageen masker. De meest prachtige, rimpelloze ogen keken mij even later aan in de spiegel! Daarna naar de ontspanningsruimte waar ik op een ligbed, fruit en thee en een koptelefoon met zen-muziek kon bijkomen van de behandeling. Super!

Zaterdagmiddag:
Om 1 uur kwam ik thuis en Chiel vertelde me wat de rest van de dag zou gebeuren. Eerst lunchen en om 4 uur een drankje bij Bulldogs, daarna op de open-top bus door Kowloon (yeahhh eindelijk!) en daarna met z'n allen in de taxi naar dat hele kleine vissersdorpje om vers seafood te eten. Allemaal voor mijn verjaardag. Wat leuk en wat een verrassing!

Eerst luchen dus. We stapten de lift in en daar stonden Michael en Cynthia! Gelachen, gekletst en ik kreeg gelijk te horen hoe mooi mijn ogen eruit zagen. Ik liep achteruit de lift uit en struikelde achterover over het tapijt...boem!

Ik kreeg geen adem meer! De pijn in mijn rug was snijdend! Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken van de pijn. Ik was niet op m'n stuitje gevallen maar er net boven. De tranen schoten in mijn ogen en de pijn werd erger en erger. Ik lag op het tapijt in de lobby en volgens mij schreeuwde ik het uit van de pijn. Later zei Chiel dat ik niet aan het schreeuwen was dus dat was een goed ding. Iedereen stond om mij heen. Ik kreeg een kussentje onder mijn hoofd gedrukt. Cynthia hield mijn hand vast en deed ademhalingsoefeningen met me. Paniek! Ik kon me niet bewegen! Meer paniek! Het zweet brak me uit.

Niet bewegen! Rustig blijven! Er is een ambulance onderweg! Wat?! Ik in een ambulance? Eigenlijk was ik wel opgelucht want ik kon echt niet zelf opstaan. De pijn was te erg. Na 10 minuten arriveerde de ambulance samen met 4 ziekenbroeders. Of ik op kon staan, vroegen ze. Nee! Mijn bekken en benen werden gestabiliseerd en met een soort schep werd ik van de grond getild. Op de brancard was de pijn helemaal niet te harden. Deur ging dicht en daar gingen we naar het ziekenhuis ergens in Jordan.

In het ziekenhuis werd ik op een andere brancard getild. Au! Ik kon niet meer ophouden met huilen. De pijn was killing! Al met al hebben we meer tijd in de rij doorgebracht dan dat ik een dokter heb gezien. Ik moest me uitkleden vanwege foto's die gemaakt moesten worden, maar ik kon mijn voet niet eens optillen. Half uitgekleed kreeg ik zo'n paarse ziekenhuisjurk aan. Twee flinke spuiten in m'n bil tegen de pijn, en eindelijk ging het ademhalen beter en was de pijn beter te verdragen.

Na de foto's gingen we terug naar zo'n kamertje achter een gordijn en ik verging nog steeds van de pijn. Ik wist alleen 1 ding. Ik blijf hier niet in het ziekenhuis! Wat er ook gebeurt! Ik vertrek!!
De dokter kwam terug met de foto's en vertelde ons dat er niets gebroken was. Geen wervels gebroken, waarschijnlijk wel een flinke kneusing. Pffff....het zweet liep van mijn voorhoofd. Godzijdank niets gebroken!!

Maar ik moest wel opgenomen worden voor het weekend!! Voor alle zekerheid en om alvast met fysio te beginnen. Echt niet! Chiel zei tegen de dokter dat we naar huis gingen. Nou zei de dokter, als je kan opstaan en kan weg lopen dan is het ok, anders blijf je hier! Huilend van de pijn heb ik me van de brancard met behulp van Chiel af laten glijden en kon ik rechtop staan. En we zijn lopend vertrokken van de E.R. Ik heb een zak vol medicijnen mee gekregen met allerlei pijnstillers die trouwens erg goed helpen!

Trouwens de kosten van de ambulance, ziekenhuis, rontgenfoto's en medicijnen en E.R. gebruik; 100 hongkong dollar oftewel 10 euro!

Zaterdagavond:
In een rolstoel naar de taxi standplaats van het ziekenhuis gegaan. We gingen naar huis! Opgelucht dat er niets gebroken was. Bij de Pinnacle kwamen de mensen die in de lobby werken me uit de taxi tillen. Ze hielpen me de lift in. Heel lief. 's Avonds kwamen ze zelfs aan de deur om te vragen hoe het nou met me ging.

Ondertussen had Chiel Jesse, Cynthia en Bram ingelicht over hoe het was verlopen. We zouden tenslotte 's avonds allemaal mijn verjaardag vieren. Jesse, Bram en Kamilla kwamen om 7 uur op bezoek. Ik lag languit op de bank. Ze waren allemaal geschrokken en waren erg blij dat het achteraf was meegevallen. Ze hebben pizza's en chocolade toetjes laten bezorgen bij ons thuis en we hebben dvd gekeken en een hele gezellige avond gehad. Ik ben eerder naar bed gegaan want die pijnstillers kunnen volgens mij een olifant plat krijgen. Ik lag in bed en pas vanmorgen om 7 uur wakker geworden.

Zondagmorgen:
Het gaat stukken beter! Alles is stijf maar ik kan me beter bewegen. Onder de douche het warm water zeker een half uur op de zere plek laten stromen. De man uit de lobby kwam aan de deur dat hij van een medebewoner die mij op de grond had zien liggen in de lobby, een naamkaartje had gekregen van de fysiotherapeut die het Hong Kong Rugby team begeleidt. Volgens hem de beste fysiotherapeut die er is. Hij wil een afspraak voor me maken. Lief he?

Zondagmiddag:
Jesse kwam langs nadat hij en Chiel hadden hard gelopen. Per taxi zijn we naar Spasso gegaan met een wandelstok en een kussen onder de arm plaats genomen op het terras. Het personeel en Chiel en Jesse bleven lopen met lekkere dingen voor mij! Al het personeel kwam even polshoogte nemen waarom ik zo moeilijk liep! Bij thuis komst gelijk naar bed gegaan.

Zondagavond:
Heerlijk geslapen en ik heb het gevoel dat het i.v.m. vanmorgen weer beter gaat. Kamilla belde om te zeggen dat haar schoonmaakster van de week bij mij langs komt om schoon te maken. Cynthia heeft nog gebeld en ik kreeg gelijk weer tranen in m'n ogen en een brok in de keel. Ze was erg geschrokken en ze heeft mij rustig gekregen en gehouden met ademhalingsoefeningen. De schat.

Met de taxi naar Bulldogs gegaan. 200 Meter in een taxi gezeten om een hamburger te eten. Het gaat echt al stukken beter. Alles is nog steeds stijf en het doet wel pijn, maar geen getintel of doof gevoel in de benen of tenen. Het komt allemaal goed! Ik heb zelfs de 200 meter terug gelopen naar huis met Jesse en Chiel aan weerskanten. Dan kan er toch helemaal niets meer gebeuren!