Doorgaan...vooral doorgaan!

Het is tijd om eens een update te schrijven over mijn poging tot hardlopen. Sinds 3 weken ben ik weer actief, alhoewel actief..., ik doe een poging.

De reden is natuurlijk een reisje naar mijn favoriete land Cambodja. Het hangt als een spreekwoordelijke worst voor mijn neus. Gezellig met z'n allen naar Cambodja en dan moet ik alleen nog 'effe' 10 kilometer lopen in Siem Reap. U begrijpt dat 'effe' kost nogal veel moeite.

Maar goed, ik ben (weer) vol goede moed weer begonnen met de training. De loop wordt op 5 december gehouden dus ik heb nog wel de tijd om dit trage lijf te transformeren in een lean mean runningmachine.


De afgelopen weken ben ik begonnen met hardlopen in een zelfbedacht schema die mij 3 keer per week in de hardloopkleren moet hijsen. Ik begin en ik stop als ik moe ben, dan wandel ik totdat ik niet meer moe ben, en dan ga ik weer hardlopen. Klinkt goed maar ik merk dat ik niet echt gemotiveerd raak van dit schema. Dus sinds vandaag heb ik een schema (opnieuw) gedownload van internet, die als het goed is, mij in 10 weken brengt tot 5 kilometer hardlopen. Na die 10 weken ga ik over op een schema die mij 10 kilometer laat hardlopen dat ook weer 10 weken duurt.

Nou moet ik eerlijk toegeven dat de meeste inspanning gaat zitten in het van de bank af komen en mij om te kleden en dan de deur uit te gaan op weg naar de boulevard. Want daar loop ik. Niet in de gym want ik ben als de dood om van die loopband af te vallen, maar heerlijk buiten in de 'frisse' lucht.

Dat 'frisse' is momenteel ver te zoeken in Hong Kong. Als ik opsta is het al 25 graden en per minuut wordt het alleen maar warmer. De zon brandt en mijn voorhoofd is steeds verbrand! En dan die luchtvochtigheid! Gek word ik ervan! Zodra je de voordeur uitloopt loopt het zweet van je rug en het is benauwd. Het is net of je in een net gebruikte douchecel rond loopt. En 's avonds koelt het niet meer af. Misschien een graad of 2 maar dan loop je nog in 28 graden! Het enige wat me op de been houdt is de wetenschap dat in NL hardloopwedstrijden worden afgelast als het boven de 28 graden is dus dan doe ik het nog niet zo slecht. Toch?!

Dan hebben we nog 2 obstakels.

Als eerste de busladingen vol met Chinese toeristen. Zij worden net onder de brug waar ik overheen loop naar de boulevard,  afgezet door de toerbussen. Blij dat zij eindelijk de benen even voor 10 minuten mogen strekken, lopen ze als Jules de Korte (bekend bij de jeugd van VOOR de eerste man op de maan!) van rechts naar links over de stoep. Blind dus! En geheel in hun eigen wereldje. Je kan niet inschatten welke kant ze opgaan zodat je zigzaggend de eerste 100 meter moet afleggen.


Als tweede die verrekte fly-over waar ik overheen moet. Wie verzint nou zo'n ding? En waarom moet hij nou net daar staan? En van een afstand lijkt het misschien niet echt steil, maar believe you me, als je daar tegen op moet (hard)lopen zijn die zweetdruppeltjes afgezakt naar plekken die het daglicht niet verdragen! Ik moet wel zeggen dat ik altijd uitkijk naar de afdaling. Dat zijn meters die minder moeite kosten en dan voel ik me helemaal een 'echte' sportieveling!

Maar ik hoor de hersenpannen kraken...waarom loop je dan daar? waarom niet ergens anders? Tja, dit is hartje Hong Kong en we mogen in onze handjes knijpen dat we sowieso een plek hebben om te kunnen rennen. Eigenlijk dus weinig keus als je niet eerst met de metro of de taxi de New Territories in wil gaan. Trouwens dat kan je een taxichauffeur of je medepassagiers in de metro niet aandoen, ik bedoel dan vooral de terugweg he?

Maar goed, ik ben weer bezig en op mijn 'rustdagen' wandel ik tegenwoordig een rondje Elements. Vanaf de brug op de boulevard gemeten, heen en terug totaal 9.7 km. Met de Ipod op is dat best te doen. En als ik het niet meer zie zitten dan hoor ik ergens in m'n achterhoofd de veel betekende woorden van Barry Stevens (Soundmix show) ...Doorgaan...vooral doorgaan!!