Wilson Trail stage 10

Wij houden wel van een stukje wandelen. En Lody leek het ook erg leuk om eens te doen. We besloten om de laatste stage van het Wilson Trail te gaan lopen. Kunnen we het Wilson Trail eindelijk afvinken!

Bijtijds opgestaan, ontbeten en de rugzakken klaar gemaakt. Ook nog naar het weersbericht gekeken en het zou bewolkt zijn vandaag, hoge UV, hier en daar een buitje en ook nog zonneschijn.

Om 10 uur vanmorgen liepen we de flat uit naar het treinstation. Daar de trein gepakt naar Tai Po Market en vandaar met de bus 75K naar Tai Mei Tuk. Kijk ik zie die naam wel op het kaartje maar ik had nog steeds geen idee waar dat dan was. Bij aankomst zagen we pas dat we tegenover het huis van Paul en Amy uitstapten! In ieder geval weten we nu hoe we daar met het openbaarvervoer kunnen komen.

In het boek ' the serious Hiker's guide to Hong Kong' stond dat deze stage 6.8 kilometer zou zijn en 2.50 uur duurde. Er achter stonden 2 schoentjes die aangaven hoe zwaar deze etappe zou zijn. (1 Schoentje = easy rambling. 2 Schoentjes = a fairly challenging walk. 3 Schoentjes = strenuous hiking.) Niet te zwaar en niet te makkelijk. Perfect voor deze zondag!

We begonnen te lopen en vanaf de allereerste minuut was het aanpoten. Hellingen op, gammele trappen van keien gemaakt beklimmen en een brandende zon. Die bewolking die voorspeld was hebben we niet gezien! Er kwam geen eind aan het klimmen! Telkens als je dacht dat je er eindelijk was, dan liep de trap de bocht om en dan mocht je nog meer klimmen. En dat zeker 5 kilometer! Maar ach, de hele trip was 6.8 km dus we waren al flink over de helft...dachten we.

Dus niet. Stage 10 begon ergens boven op een bergkam, en nadat we de 5 km hadden gelopen, begon de stage pas!!! Het was poepie zwaar. En de keien die het pad vormden hielpen niet echt. Het was glad en je kon geen stap zetten zonder niet precies te kijken waar je je voet wilde neerzetten. Maar het was ook echt prachtig om te zien. Veel metershoge bamboe, oude verlaten huisjes, grote keien, watervalletjes en beekjes. Super mooi maar super zwaar. We namen ook veel kleine pauzes om de gezichten af te koelen met het heldere beekwater, wat te eten en te drinken.

Al met al hebben we ruim 13 kilometer gehiked over paden die van glibberige keien was gemaakt en hebben we daar ruim 5 uur over gedaan! Iemand moet die gozer die de boekjes schrijft, vertellen dat die tijden en afstanden echt voor geen meter kloppen!

Lody hield zich helemaal goed. Natuurlijk vond ze het zo nu en dan wel zwaar, maar dat vonden wij ook. De kramp schoot b.v. bij mij vele keren mijn bovenbeen in. En als je eenmaal op zo'n berg zit, dan zal je er ook weer vanaf moeten. T'is niet anders. Maar we waren echt trots op haar!

Rond 4 uur liepen we eindelijk de "bebouwde" wereld in. D.w.z. 8 hakka-woningen waarvan de helft zeker verlaten was. Gelukkig konden we daar weer water kopen en duurde het nog een kwartiertje voordat we de hele stage hadden afgerond.

Er stond geen welkomst committee, er was geen rode loper uitgerold, en niemand stond de lopers op te wachten met een kopje thee, maar de wetenschap dat we vanaf Stanley op Hong Kong Island, tot aan de buitenste grens van Shenzhen in 10 stages hadden gelopen, was toch wel iets om trots op te zijn!