Zo maar een ochtend in Tsim Sha Tsui.

Het is ietwat bewolkt maar warm en klam. Ik was net onder de douche geweest maar daar is na 10 meter bar weinig meer van te merken. Het loopt in straaltjes over mijn rug. De doos van 10 kilo vol met kerstcadeautjes waarmee ik op weg ben, helpt niet mee. Ik ben op weg naar het postkantoor. Gelukkig staat daar de airco op min 10!

Binnen 5 minuten sta ik weer opgedroogd buiten en loop nu richting de Vodafone shop. Ik moet mijn telefoonrekening betalen. Voor mij staan 2 mannen in een hawaii-shirt en een staartje in het grijze haar. Altijd als ik zo'n staartje zie krijg ik de haast onbedwingbare neiging om een schaar te pakken en met 1 knip zo'n dun vies grijs staartje te bevrijden van zijn eigenaar! De man is kaal op het hoofd maar houdt vast aan zijn tienertijd! En iedereen, geloof me, echt iedereen kan zien dat deze man al ruim de 50 is gepasseerd. Hij wil een abonnement kopen voor zijn Filipijnse vriendin. Waarom verbaast me dat niet?



Na de rekening betaald te hebben loop ik nog even langs de Citibank om geld te pinnen. Straks komt Ton nog een middagje over vanuit China en hij wil nog even naar Stanleymarket voordat hij weer terug vliegt naar NL. Leuk. De customerservice man van de bank draalt om me heen. Zodra ik het geld in de tas heb gestopt komt hij naar me toen. "You have HK-account?", vraagt hij. Ja. "You use internetservice?", vraagt hij hoopvol. Ja, althans mijn man. "You use internetservice this week and you get a Welcome supermarket-coupon! For free!" Nou d'as niet gek. Ik zal het doorgeven! "Have a nice day!", zwaait hij.



Ik zet mijn Ipod weer op en loop terug naar huis. Nog even een bakkie zetten voordat Ton komt, bedenk ik mij. Terwijl Justin Timberlake me probeert te verleiden om hardop mee te zingen met 'I'm bringing sexy back', zie ik dat een man bovenop een reclame bord staat die over de straat hangt. Het verbaast me niet eens meer...



Op de stoep laveer ik handig tussen de Chinezen door die geen, ik herhaal, GEEN gevoel voor richting hebben. Ze lopen kris kras over de stoep in een tempo dat doet vermoeden dat ze lopend slapen. Oude vrouwtjes met lange karren halen oud papier op bij de winkels. De copywatch jongens zijn ook nog niet wakker, ik ben er al een stuk of wat voorbij gekomen en niemand heeft wat gevraagd!

De geur van pas gebakken brood probeert me naar binnen te lokken bij een Japans bakkertje. En de kok in de noedelshop staat al te koken en hangt ondefinieerbaar vlees voor het raam. Er zitten al heel wat mensen uitgebreid te slurpen achter een kom noedelsoep. De man van de "we got seize 40" schoenenwinkel staat in de etalage. Hij ziet me aankomen en zwaait naar me.

Ik zet Justin nog een standje harder en kijk om heen. Ja, dit is mijn buurtje! En wat een heerlijk begin van de dag!