Onmacht

Vorige week was ik getuige van "family problems" op Nathanroad. En ik krijg het er opnieuw Spaans benauwd van als ik daar aan terug denk.

Na mijn lunch met Chiel slenterde ik terug naar huis. Tussen Chungking Mansion en het Holiday Inn hotel staat zo'n souverniers kraam waar het op dat moment druk was met toeristen. Ach je kent dat wel, beetje kijken, beetje graaien en dan toch maar terug leggen. Tussen die mensen stond een Indiase mevrouw. Ook zij was aan het neuzen.

Ineens riep een Indiase man (type Harry de Harige aap, met ongeschoren kop en met haar bedekte armen) die een peuter op zijn arm hield, heel hard naar die mevrouw. Ze keek verschrikt op en knikte. (Ik stond bij het zebrapad te wachten) Schijnbaar kwam deze mevrouw niet snel genoeg naar die baardaap toe want voordat ze ook maar iets kon doen, greep die man de vrouw bij de haren en begon hij te schelden.

Zijn gezicht zowat in het gezicht van die mevrouw, zijn ogen spuugden vuur en zijn vuist maakte sla-gebaren maar hield zich net steeds in! Vervolgens sleepte hij haar naar het Holiday Inn Hotel aan haar haren en die peuter op zijn arm werd steeds van de linker naar de rechter arm gegooid.

Ik stond met ontzetting te kijken en was eigenlijk aan de grond genageld door die actie! What the fuck!?.. De gezichtsuitdrukking van die mevrouw bestond uit ANGST, haar ogen stonden wijd open en wist niet zo goed wat ze moest doen.

Ik liep langzaam mee omdat ik Modyroad op moest en de man stond nog steeds met die vrouw bij de achteruitgang van het Holiday Inn. Ondertussen had hij haar in een hoekje klem gezet en die vuist met wit weg getrokken knokkels kwam steeds richting haar gezicht maar sloeg haar steeds net niet... Nou ja zeg!

Ik bleef voor die glazen schuifdeuren staan samen met een andere Indiase jongen. Ik was in ongeloof en zei tegen die jongen "Do something!! He is gonna beat her!!" De jongen haalde zijn schouders op. "Family problems...Punyabi Indian..."' zei hij nonchalant. "SO?!! That's all?!!", reageerde ik. Ik was woedend! Als niemand zou ingrijpen dan kon het wel eens heel fout aflopen met deze mevrouw. Die man van haar had een waas voor ogen! En het was duidelijk dat ikzelf niets kon beginnen tegen die man...

De man had trouwens nog steeds niet geslagen. Steeds hield hij zich net op tijd in. Hij liep snel de lobby in van het hotel, zijn vrouw voor zich uit duwend...en de peuter bungelde zo'n beetje op die harige armen...

...En toen waren ze uit mijn gezichtsveld. Mijn hart klopte in mijn keel. Wat moest ik nou doen? Hij had haar inderdaad geen vuistslag verkocht...het was te druk op straat...maar ik wist zeker dat ze nog wel in elkaar geslagen zou worden...

Ik ben ook maar naar huis gelopen. Woedend. Woedend op die man maar vooral woedend op mezelf. De onmacht die je voelt. Waarom heb ik niet ingegrepen? Waarom ben ik er niet tussen gesprongen?  Wat denkt zo'n eikel wel? Wie zijn toch die mannen die denken dat je een vrouw 'bezit'? Wat heeft zo'n man te bewijzen? Waarom? Ik kon dit gedoe maar niet van me afschudden. Ik kreeg het niet uit m'n kop.

De volgende dag zag ik haar lopen achter de kinderwagen...met 2 blauwe ogen...