Dag 4, Cambodja, de RACE!!

Opnieuw werden we gewekt door keiharde muziek. Die bruiloften duren 3 tot 4 dagen dus we hadden het getroffen! Maar nadat ik de slaap uit de ogen had gewreven wist ik het weer...Hardlopen!

De hele week was ik niet zenuwachtig geweest. Tenminste, niet zoals Chiel en Jos die met blessures kampten. Maar nu kreeg ik toch wel een kriebeltje in de onderbuik! Het zou vandaag dan echt gebeuren!

De wekker stond op half 5. Om kwart over 5 zouden we elkaar zien op het dak, koffie drinken en de beloofde banana-pancakes eten. En om half 6 zouden we weg rijden met het busje naar Angkor Wat. Om 6.20 was de start van de rolstoelen, 6.30 de halve marathon en om 6.40 de 10 kilometer!

Nou die koffie stond er inderdaad maar die pancakes waren op miraculeuze wijze verminderd tot 3 i.p.v. 5 stuks. We hebben wat gedeeld zodat iedereen toch iets in de maag had en bij aankomst op het Angkor Wat complex zijn de heren op zoek gegaan naar bananen. De dame die bananen verkocht moest zelf toch ook wel lachen toen ze 5 U.S dollar vroeg voor een trosje verlepte bananen. Ze nam later genoegen met 2 dollar! Nog teveel maar goed.

Het was druk. Mensen stonden klaar in sporttenues, er werd gerend van en naar de toiletten, er werden foto's gemaakt en soms werd er in stilte voorbereid op de race. Jos had b.v. al vanaf het hotel zijn oortelefoontjes in dus daar was geen woord mee te wisselen.

Ik had nog wat zakken met kleine toetertjes en vlaggetjes meegenomen vanuit HK om weg te geven aan kindertjes. Het plan was eerst dat ons groepje persoonlijk die cadeautjes weg zou geven maar ik zag al gauw in dat dat niets zou worden. Precies op de plek waar wij stonden liep net een schoolklasje Cambodjaanse kindertjes die Chiel en ik allemaal iets in de handen hebben gedrukt. Het was zo schattig! 1 Voor 1 liepen ze langs, ze stonden in de rij, maakten een buiging en ontvingen blij het cadeautje! Helaas moesten we ook wat kindertjes teleur stellen omdat de zakken leeg waren. Ik was er helemaal emotioneel van geworden. De tranen liepen me over de wangen...

Het startschot viel voor de rolstoelen, toen hebben Chiel en ik, Jos, Jesse en Pim uitgezwaaid en succes gewenst en 10 minuten later was het aan ons de beurt! Het startschot viel...en daar gingen we! Ik was nu dan echt bezig met 10 kilometer hardlopen! Zouden al die maanden van trainen dan toch vruchten afwerpen? Of zou het een lange lijdensweg worden?

Chiel en ik waren gestart op 2/3 van het startveld. We begonnen te lopen en langzaam maar zeker, haalden we mensen in! Ik stond verbaasd van mezelf! De een na de ander begon te wandelen, maar wij liepen nog steeds in een goed tempo! Chiel was trots en ik niet minder! Wat geweldig!

Het was echt super! De omgeving is natuurlijk heel bijzonder, die prachtige tempels in een bosrijke omgeving, de aapjes die verbaasd opkeken langs de kant van de weg, de mensen stonden te klappen, de drumband die halverwege langs de weg stond maakte een feestje en het leek wel of ik op wolkjes liep. Ik kon het nog steeds niet geloven. We waren nog maar een paar honderd meter vanaf het 5 kilometer-draaipunt verwijderd en ik liep nog steeds! Ik was niet eens moe!  Ik transpireerde als een gek, maar warm had ik het niet!

Na het draaipunt hebben we even een stukje gewandeld. Niet omdat ik moe was maar omdat we het vooraf hadden afgesproken. Ik denk een minuutje of 2 en daarna gingen we weer verder. En het liep fantastisch! Chiel rende soms vooruit om een stukje te filmen. Eigenlijk sta ik nooit op filmpjes dus dat was erg leuk. En voordat ik er erg in had, kwamen we al dichter bij de finish!

Mijn meetpunt om te kijken of ik het wel goed deed, waren 2 mannen die voor mij liepen. Eentje in een blauw/wit gestreept t-shirt en 1 man in een rood t-shirt. Die renden steeds keihard mij voorbij, en dan zag ik ze weer wandelen, en dan haalden wij ze weer in. Behalve die man in het rood. Steeds als ik hem bijna kon inhalen begon hij weer te rennen. Maar op het eind mag ik toch wel heel trots zeggen dat ik deze beide heren achter mij gelaten heb!! (nana nana nana!!) Grappig was ook dat de man in het rood, later na de finish naar ons toe kwam. Hij gaf toe er door heen te zitten maar als hij die 'bold dutch guy' weer achter hem hoorde praten wist hij dat hij moest hardlopen. Hij bedankte Chiel voor de 'motivation'!

We liepen ondertussen het 8 kilometer punt voorbij! Nog steeds niet moe! Hoe kan dat nou? 'Nog even Ans!!' riep Chiel. 'Je bent er bijna!' En toen zag ik ineens Jos aan de kant van de weg staan! He? Hij moedigde ons aan terwijl hij een filmpje maakte op zijn iphone. "Bijna!! Nog maar honderd meter!' Ik kon het niet geloven...'Ans', riep Chiel,'versnellen! Dan ben je binnen in 1 uur en 20 minuten!' Ik heb nog versneld...En toen liep ik over de finish! Ik zat wel even te hyperventileren maar dat was na een paar minuten over. Het was de emotie denk ik...het filmpje van mijn finish was te lang om te uploaden zonder you-tube dus die komt later.

Jos kwam naar ons toe. Hij had helaas na 7 km moeten opgeven vanwege de blessure. Enorm balen maar wel verstandig dat hij niets kapot gelopen heeft. Daar moet je tenslotte voor oppassen. Met z'n drietjes zijn we terug gelopen om Pim en Jesse binnen te halen. Chiel ging zelfs hun tegemoet lopen om het laatste stukje met ze mee terug lopen. Jesse liep net een stukje voor Pim. Hij zag er moe uit...de hitte was te veel...maar toch nog in 2 uur en 1 minuut! Pim deed het in 2 uur en 2 minuten! Scheelde niets! Ik vind het supertijden!

We hebben even uitgepuft, nieuwe Cambodjaanse vrienden gemaakt, de verhalen van elkaar aangehoord en toen zijn we per toektoek naar Pubstreet gegaan om aan een echt ontbijt te gaan. Bezweet, vermoeid en trots!

Na het ontbijt weer terug naar Angkor Spirit Palace, ons hotelletje. Even een duik nemen in het zwembad, bijpraten, koffer inpakken en uitchecken. We hebben afscheid genomen van Pim die 's avonds vanuit Siem Reap terug vloog naar Abu Dhabi en van Andre en Lily. Wij moesten namelijk om 11 uur al weer in de bus zitten terug naar Phnom Penh. Die avond vertrok daar het vliegtuig van Jesse en Jos naar Hong Kong en wij zouden nog 1 nachtje in Phnom Penh slapen, in het Villa Langka hotel.

Het doet mij deugd te kunnen mededelen dat we geen last hebben gehad van klapbanden! De heren zijn afgezet op het vliegveld van Phnom Penh en wij hebben heerlijk genoten van ons hotelletje!
Have a nice day!