Na een slapeloze nacht, het verkeer raast onder ons raam door en heeft constant de hand op de claxon plus dat de ramen van enkel glas zijn, konden we lekker gaan ontbijten.
Het was wel even zoeken naar de breakfast room! Je loopt het halve hotel door, om vervolgens steeds de weg kwijt te raken, maar we hebben het uiteindelijk gevonden. Lekker gegeten en om 8 uur werden we opgehaald door de gids die we hadden gehuurd.
We zouden naar de Cu Chi Tunnels gaan. Hier krijg je een duidelijk beeld hoe de lokale bevolking maar ook de Vietcong hebben geleefd ondergronds. Een gangenstelsel van 3 lagen en 250 km lang. Het gedeelte waar wij heen gingen was origineel alhoewel ze natuurlijk wel het een of ander hebben aangepast voor de toeristen.
Onderweg zijn we nog bij een ricepaper winkeltje geweest waar je kon proberen om je eigen ricepaper te maken, en we zijn nog bij een fabriek langs geweest waar gehandicapten, vooral slachtoffers van de oorlog en hun kinderen die met geboorte defecten zijn geboren, werken.
Een heel goed initiatief maar tegelijk bekruipt je ook het gevoel dat ze deze mensen gebruiken om geld te verdienen. Een soepkom in deze fabriek kost bijna 10 keer zoveel als op de markt. En ik denk niet dat de extra inkomsten naar deze gehandicapte mensen gaan. Maar goed, het was wel interessant om te zien.
De tunnels waren echter het hoogtepunt van deze trip!
1 comment:
Linn, ben je echt in zo'n tunnel geweest?? Doodeng zeg, ik zou er geen eens in passen denk ik, claustrofobisch bij het idee alleen al.
Post a Comment