Toilet

Ik was vanmiddag in Ocean Terminal. Ik had met Chiel een broodje gegeten en daarna gingen we aan de koffie in de airco. Te heet om ergens buiten te zitten. Zeker voor Chiel omdat hij de rest van de dag nog in hetzelfde polo shirt moest rond lopen. Toen het tijd was voor hem om weer aan het werk te gaan, zwaaide ik hem uit en ik liep nog even naar het toilet naast de koffietent.

Dat hebben ze goed geregeld! Een toiletdame hield haar koninkrijk schoon. Ze zat niet alleen maar achter zo'n raampje met een breiwerkje en een schoteltje kwartjes, ze deed ook echt wat! Ze sopte met grote overgave de spoelbakken en de kranen. En dat terwijl de kranen zo'n bewegingsmelder hebben! Maar ze blonken je tegemoet. En zodra er een dame van het toilet kwam, glipte ze naar binnen en werd de bril gelijk schoon gemaakt en op de grond gevallen toiletpapier gelijk opgepakt. Nog even vlug de mop erdoor, een lekker luchtje gespoten en dan pas...en niet eerder..dan pas mocht de volgende dame het toilet gebruiken.

Terwijl ik zat te genieten in mijn frisse toiletcabine, dreven mijn gedachten af naar onze tijd in Shenzhen. De enige plek waar je toen gerust en zonder gevaar voor enge ziektes naar het toilet kon gaan was thuis. Daar was het schoon en rook het fris. In ieder geval wist je wat er was gebeurt op dat toilet.

Kijk voor sommigen onder ons, is naar een openbaar toilet gaan al een obstakel. Je staat vaak in de rij te wachten en hoort de meest wanstaltige geluiden uit zo'n toilet komen. En dan hebben we het nog niet over de geuren gehad die je soms buiten westen kunnen doen raken! Maar goed, als je moet, dan moet je, toch?!

De een probeert het plonzen tegen te gaan d.m.v. toiletpapiertjes in het waterreservoir te leggen en de winden te onderdrukken terwijl de ander een compleet feest aan het bouwen is op datzelfde openbare toilet! Alles lekker laten gaan, compleet met geluiden, gezellig uitblazen in je eentje! Moet kunnen. Ik kan daar nog wel mee leven.

In China wordt op het toilet ook flink van zich af geroggeld. Van onderuit de tenen. En vervolgens wordt de keel geschraapt. Met veel kabaal! En als het goed is, hoor je dan door de prefix muurtjes heen, hoe de roggel kletst in de toiletpot. Dat laatste heb ik nooit kunnen constateren maar ik ga daar maar even van uit. Voor mijn eigen gemoedsrust.

Maar wat echt erg is, is zo'n hurktoilet! Ineens komen de keuzes op je af!
Heb ik mijn broekspijpen wel hoog genoeg opgerold? Sta ik in de goede richting? Waar zet ik in vredesnaam mijn voeten neer zonder ergens in te trappen? Valt er niets uit mijn zakken? Waar laat ik mijn tas? Hoe voorkom ik dat ik over mijn eigen schoenen plas? Bij hoge nood een niet te onderschatten probleem trouwens. En waarom heeft niemand dit toilet het laatste decennia schoon gespoten? Het laatste komt vooral bij je op als je naar die muren op kniehoogte zit te staren.

En dan die lucht! Een gat in de grond die volledig is dicht geslipt. Een stortbak die het niet doet maar die konstant een ieniemini stroompje water loost, maakt dit toilet tot een waar paradijs voor alles wat kruipt. En niemand schijnt zich er wat van aan te trekken! Want als je moet, dan moet je! Ook het probleem van waar je je voeten moet neerzetten is heel artistiek opgelost. Je zoekt gewoon een plek waar je nog enigszins je voeten kan neerzetten en daar ontdoe je jezelf van wat je dwars zit! Die stortbak doet het toch niet!

Terwijl ik weer opsta in mijn frisse toiletje, spoelt de stortbak automatisch door. De muziek van Kenny G speelt zachtjes door de luidspeakers. De toiletdame hoor ik praten tegen iemand die in de rij staat "One moment, I clean first ok?". Ik doe de deur open en snuif de geur van jasmijn geurbuideltjes op. Ik was mijn handen en loop in 2 minuten de werkelijkheid weer in. "Copywatch? Copybag? Louis Vutton?", hoor ik door mijn ipod heen. "Get lost!", zeg ik vastberaden maar wel vriendelijk!